Bij de overbodig geworden Roompot-ploeg overheerst de trots

Op het Malieveld in Den Haag zegt ­Michael Zijlaard dat er de afgelopen vijf jaar geen dag is geweest dat hij niet aan Roompot dacht. Grijnzend: ‘Als ik ’s morgens wakker werd zag ik aan de ene kant Leontien en aan de andere kant Koos Konijn.’ Voor alle duidelijkheid: Koos Konijn is de mascotte van de hoofdsponsor, Leontien van Moorsel zijn vrouw.

Een paar weken terug reed Zijlaard samen met ploegleider Erik Breukink naar het hoofdkantoor van Roompot in Goes om te praten over het aflopende sponsorcontract. Diep in hun hart wisten ze al wat de uitkomst zou zijn. ‘Het was lang stil gebleven. Onderweg zeiden we al tegen elkaar: dat kon weleens slecht nieuws worden. Dus toen het verlossende woord klonk, kon ik niet zeggen dat het een klap in ons gezicht was.’

En zo is de Roompot-ploeg in de Binckbank Tour bezig aan de laatste World Tour-wedstrijd van zijn bestaan. De komende maanden staan er nog wedstrijden in Denemarken, Slowakije en België op het programma. Daarna is het jongensboek ten einde – tenzij er nog een hoofdsponsor gevonden wordt, maar Zijlaard acht die kans klein.

Weemoedig is hij niet, zegt Zijlaard. Verbitterd evenmin. Eerder trots op wat er bereikt is. Vijf jaar geleden richtte hij de ploeg op, samen met de mannen die hij ‘Breuk’ (Erik Breukink), ‘Pop’ (Jean-Paul van Poppel) en ‘Boogie’ (Michael Boogerd) noemt.

Met een geheel Nederlandse ploeg wilden ze jong talent een kans geven. Dat is gelukt: onder meer Dylan Groenewegen, Antwan Tolhoek en Maurits Lammertink maakten via Roompot de sprong naar het hoogste niveau. Roompot vormde het cement tussen de amateurs en profs.

‘Maar tijden zijn veranderd’, beseft Zijlaard, terwijl de eerste Roompot-renners zich voor de bus beginnen warm te rijden voor de tijdrit van 8,4 kilometer. Sunweb startte in juni een campus in Sittard, waar jonge talenten klaargestoomd worden om in 2025 aan de Tour de France deel te nemen. Jumbo-Visma kondigde onlangs aan een opleidingsploeg te beginnen. Zijlaard durft het nauwelijks hardop te zeggen, maar in feite is Roompot overbodig geworden. ‘Iemand als Cees Bol had vroeger voor ons gekozen. Nu ging hij naar Sunweb.’

Breekpunt

Dit seizoen fuseerde Roompot met het Belgische Sniper Cycling. Achteraf gezien, zegt Zijlaard, misschien wel het breekpunt. Met Wout van Aert zou de ploeg een kopman van allure krijgen. Iemand die de poorten kon openen naar grotere koersen en wie weet misschien wel de Tour de France. Maar Van Aert wilde naar Jumbo-Visma. ‘We hebben een gesprek van drie minuten met hem gehad. Hij had nog net geen geel shirt aan. Ons was toen wel duidelijk: hier valt niets te halen.’

Roompot viel behalve door zijn oranje shirts ook op door de onverschrokken manier van aanvallen. Er was een etappewinst van oude rot ­Pieter Weening in de Ronde van Zwitserland, waar rookie Antwan Tolhoek en passant de bergtrui veroverde. Maar ook: wildcards voor bijna alle grote klassiekers. ‘En nul dopinggevallen in vijf jaar’, zegt Zijlaard. ‘Ook daar zijn we blij mee.’

Tegenslagen waren er ook. De twee jaar schorsing van ploegleider Michael Boogerd, vanwege zijn dopingverleden. ‘Toch ben ik zo blij dat hij bij ons ploegleider is gebleven, juist vanwege zijn verleden’, zegt Zijlaard. ‘Als één iemand de jongens duidelijk kon maken dat doping alleen maar tot ellende leidt, is het Michael wel.’

Renners en stafleden moeten vanaf volgend seizoen elders onderdak zien te vinden. Een van die renners is Jesper Asselman. Hij loopt deze zaterdag op zijn slippers de bus uit om wat bekenden te begroeten in Den Haag. Over een uur begint pas zijn tijdrit. Zijn blik is nu nog ontspannen.

‘Onzekerheid is nooit fijn’, zegt hij over het naderende einde van zijn ploeg. Zijn management heeft wat lijntjes uitstaan, maar concreet is er nog niets. Hij zegt wat voetballers in dezelfde situatie ook zeggen: ‘Ik heb de afspraak met mijn manager dat hij zich pas bij mij meldt als er iets concreet is.’

In het ergste geval kan hij altijd nog terugvallen op een opleiding communicatie. Maar zo ver wil hij nog niet denken. ‘Als ik dat toelaat, geef ik op. Ik ben bezig met vandaag. Mezelf zo goed mogelijk tonen, dat is het enige dat ik in de hand heb.’

De situatie van Roompot staat niet op zichzelf. In het wielrennen verdienen alleen organisatoren aan wedstrijden. Ontvangsten uit de tv-rechten worden niet gedeeld. En zolang ook het publiek niet hoeft te betalen om een wedstrijd te kunnen zien, blijven de ploegen afhankelijk van sponsoren.

Twee maanden heeft Zijlaard nog om een opvolger voor Roompot te vinden. Hij zoekt een ‘challenger’; een bedrijf dat al wel groot is, maar nog niet tot de gevestigde orde behoort en zich via het wielrennen wil profileren. De afsluitende rit naar Geraardsbergen laat Zijlaard daarom voor wat die is. ‘Ik moet de hort op’, zegt hij. ‘Want één ding is zeker: hier ga ik die sponsor niet vinden.’