(Beach)volleyballer Manon Flier-Nummerdor zet punt achter topsportloopbaan

Haar gezin, blessures aan haar rug en de tegenvallende toernooiresultaten met haar partner Marleen van Iersel dreven de 33-jarige na het WK beachvolleybal in het Oostenrijkse Wenen tot het besluit te stoppen als beachvolleyballer, maar ook als topsporter. 'Het was lastig om het zo definitief uit te spreken, maar ik ben er wel uit.'

'De aspecten waardoor ik niet meer beachvolleybal zouden even zwaar meewegen in de beslissing om bijvoorbeeld de zaal in te gaan. Ik moet dan ook wedstrijden spelen en gaan reizen. Ik kan nu zeggen dat de WK-wedstrijd in Wenen mijn laatste wedstrijd was op topniveau.'

Flier en Van Iersel eindigden op het WK op de zeventiende plaats, na een nederlaag in de zestiende finale tegen het Tsjechische duo Kolocova/ Kvapilova. Het was een spaarzaam hoogtepunt voor het duo, dat een moeizaam jaar kende met vroege uitschakelingen in de World Tour-toernooien.

Flier bereikte in de zaal de internationale top. Ze verdiende als vijftienjarige een contract bij Volco Ommen en speelde in haar hoogtijdagen bij verschillende clubs in de Italiaanse Serie A - het walhalla van de volleybalsport. Ze ontpopte zich tot het gezicht van het Nederlandse vrouwenvolleybal en wordt gerekend tot de beste diagonaalaanvalsters uit haar tijd.

Smet op loopbaan

Flier durfde bovendien haar stem te verheffen op momenten dat de vrouwenploeg kwakkelde. Op het WK van 2014, waar Nederland roemloos dertiende eindigde, was ze onder bondscoach Gido Vermeulen veroordeeld tot een plaats op de reservebank. De relatie met Vermeulen raakte bekoeld. Flier weigerde nog langer voor de nationale ploeg uit te komen onder het bewind van Vermeulen.

Ze wil er nu weinig over kwijt, ziet het ook niet als een smet op haar loopbaan. 'Er is destijds genoeg gezegd en over geschreven.' Onder Giovanni Guidetti werd ze het gezicht van de nieuwe harmonie en won ze de zilveren medaille op het EK van 2015 in eigen land.

Na haar zwangerschap verkaste de 430-voudig volleybalinternational eind 2016 van zaal naar zand, omdat ze zichzelf wilde uitdagen. Na een paar maanden droomde ze stiekem van de Olympische Spelen van 2020 in Tokio. Die van Rio had ze gemist door de geboorte van Milou. 'We zagen progressie in ons spel, maar we kregen daar weinig voor terug in de zin van hoge rangschikkingen op toernooien. De opofferingen waren te groot.'

De reizen van woonplaats Zwolle (weekend) naar trainingsplaats Den Haag (doordeweeks) waren illustratief voor haar drukke bestaan als moeder en speelster. Haar man, beachvolleybalvedette Reinder Nummerdor, droeg tijdens de toernooien in het buitenland zorg voor het kroost.

Ze wil nu de tijd uittrekken om haar afscheid een plaats te geven en wenst een vakantie naar Australië of Nieuw-Zeeland. Een eerste aanbieding heeft ze echter al op zak. Sportkoepel NOC NSF heeft haar benaderd voor een marketingproject voor (oud-)topsporters. 'Ik sta daar zeker voor open, maar ik wil eerst mijn gedachten daarover laten gaan. Er staat nu niets vast, behalve dat ik wil genieten van mijn familie.'