AZ volgt het verslavende spoor van succes met afstraffing Lazio (2-1)

Met aanvallend, uitstekend, hartverwarmend voetbal, reclame voor professionele beleving, met alle ruimte voor het plezier dat aan de basis ligt, liet AZ het uitverkochte stadion overlopen van geluk en tevredenheid. Het perfecte moment van de symbiose tussen enthousiasme op het veld en op de tribunes voltrok zich na ruim een uur, bij de beslissende 2-1.

Op het moment dat de fanatiekste supporters zongen dat iedereen moest gaan staan ‘als je voor AZ bent’, en bijna iedereen de benen had gestrekt, schoot topschutter Vangelis Pavlidis met een gedrukt schot in de uiterste hoek de 2-1 binnen, wat de totaalscore over twee duels op 4-2 zette.

Raket van linksbuiten

Net als in Rome boog AZ een achterstand om in een zege, hetgeen iets zegt over de mentale kracht van het elftal, dat vrijdag meeloot voor de kwartfinales van de Conference League, het derde Europese toernooi. De 1-1 was zonder meer bijzonder. Het projectiel, de raket van linksbuiten Jesper Karlsson, sloeg in in de 28ste minuut, voor 1-1. Het was zo’n doelpunt dat de gang naar het stadion de moeite waard maakt, dat mensen verrukt doet opspringen van hun stoel, elkaar in de ogen doet kijken met een gelijktijdig beleefd geluksgevoel. Zo van: hier waren wij bij, in Alkmaar, op 16 maart, uurtje of half tien. Samen. Wat mooi. Zullen we nooit vergeten.

Het doelpunt gaf AZ rust, na de snelle 0-1 van Lazio, een schuiver van de sierlijke Braziliaan Felipe Anderson in de korte hoek. Het schot van Karlsson vertrok van zijn witte rechterschoen, van een meter of twintig, een beetje schuin voor het doel, vanaf links gezien voor Karlsson. Hard, op de wreef, een vleugje buitenkant erbij. De doelman zag de bal van verre komen, maar ook weer niet, zo hard en onvoorspelbaar was de vlucht. Er zat een zwabberend effect in, zoals dat heet, een effect dat doelmannen tot wanhoop kan drijven. Ivan Provedel probeerde iets te doen. Misschien bad hij even, of vroeg hij in stilte om hulp van zijn moeder. Hij trachtte de baan van het schot een meter of twee boven de aarde te volgen, maar hij was kansloos.

Euforie vulde het stadion, waar de harde kern het speciale lied voor Karlsson aanhief, op de melodie van Pippi Langkous, waarbij de naam van het avontuurlijke meisje is veranderd in Jesper Karlsson. In zekere zin hebben ze ook wel iets van elkaar weg, want Karlsson draagt zijn kousen zo lang mogelijk, als Jesper Langkous. De bovenkant verdwijnt bijna onder zijn broekje.

AZ was zeker na die eerste treffer goed en speelde met durf; 1-1 was al genoeg, maar het elftal van trainer Pascal Jansen deed veel meer zijn best om een tweede doelpunt te maken dan Lazio. Zo raakte Tijjani Reijnders met een machtig schot de buitenkant van de paal, en trof hij een tijdje na de 2-1 nog eens de paal. AZ barstte van energie, vleugelverdedigers bleven opstomen, Jordy Clasie was de begaafde regisseur op het middenveld. Een tiener als Wouter Goes, 18 jaar, voetbalde in het centrum van de verdediging mee alsof zenuwen en ervaring niet bestaan. AZ had gewoon veel meer zin om te voetballen dan Lazio, dat niet al zijn beste spelers opstelde, omdat het zondag tegen AS Roma speelt in de Serie A.

Speel met je hart

AZ deed wat op zo’n hoogtijdag hoort. Vergeet de toekomst. De wedstrijd is vandaag. Speel met je hart, toon je kwaliteit, vermaak het publiek. Een dag nadat de jeugd uit Wijdewormer de leeftijdsgenoten uit wereldstad Madrid met 4-0 huiswaarts stuurde in de Youth League, schakelde het eerste elftal uit provinciestad Alkmaar dus een andere vertegenwoordiger uit, afkomstig uit een klassieke stad, op een enerverende avond. Zo was het toch een heuglijke dag voor het Nederlandse voetbal, na de eerdere kwalificatie van Feyenoord in de Europa League.

Intussen was Maurizio Sarri allang gek geworden langs de lijn. De 64-jarige trainer van Lazio, tot bijna twintig jaar geleden bankier, verhief zich al bij de allereerste overtreding van AZ van de stoel waarop hij bijna nooit zat, om te vragen om een gele kaart, met dat in Italië bekende gebaar: de denkbeeldige kaart tussen duim en wijsvinger en dan wapperen, traag of wat sneller. Zo ging het vaak donderdag, in het theater waar scheidsrechter Matej Jug een warrige fluitist bleek, die trainers en volk verleidde tot allerlei vormen van protest. Maar het deerde AZ allemaal weinig, op de avond waarop het voetbal zelf theater was.