Arjen Robben, een jongen in een mannenlijf die het cynisme verslaat

Het voetbal verlangt hevig naar dromers. Arjen Robben is een dromer. Een eeuwig kind van 37 jaar. Robben negeert cynisme. Hij doet wat in zijn hart opborrelt. Hij durft op een veld in Emmen te roepen dat hij meegaat naar het EK, als de bondscoach belt. Al heeft hij dan pakweg 2,5 uur gevoetbald dit seizoen, alles bij elkaar.

Robben is één brok geluk na Emmen - Groningen (0-4), niet alleen dankzij twee assists. Zijn stem breekt voor de camera, nadat hij eerst met ballenjongens op de foto is geweest. Hij wrijft een traan uit zijn ooghoek. Hij is nooit cynisch. Als hij cynisch was geweest, had hij het nooit kunnen volhouden, elke keer die revalidatie. Al dat geduld, al die trainingen en teleurstellingen. Ja, het was tegengevallen dit seizoen met zijn inzetbaarheid. Tot zondag.

Zondag inde hij de beloning voor zijn volharding. Vaderdag en Moederdag vielen voor hem op dezelfde dag. Hij was gewoon blijven doorgaan, mijmerend over meer tijd op het veld. Nu het seizoen bijna afgelopen is, kreeg hij opeens 80 minuten in de schoot geworpen. In Emmen nog wel, aftrap om 12.15 uur. Leeg stadion. Zijn uitbarstingen van vreugde waren te horen op de tribune.

Voor cynisme heeft hij trouwens geen tijd, terwijl in het voetbal zoveel aanleiding bestaat om cynisch te zijn. Om alles bijna. Cynisch om de overheid, die ondanks smeekbedes van de KNVB weigert het amateurvoetbal weer los te laten voor een toefje geluk op het einde van het seizoen. Cynisch om supporters die zich verheven voelen boven de regels en massaal bij elkaar komen feesten, alsof corona niet bestaat.

Kijk naar het cynisme in het spel zelf. Bijna elke dribbel van Lionel Messi of een ander, zaterdag bij Barcelona - Atlético, onderbroken door een overtreding. Al het moois in de knop gebroken door spelbederf. Ze gunnen elkaar niets. Kijk naar supporters, of zijn het anderen, die brandbommen gooien bij cafés in de aanloop naar Feyenoord - Ajax, een wedstrijd met een dagenlange discussie over een eventuele erehaag voor de kampioen. Al dat cynisme over de VAR met zijn mislukkingen, of over bestuurders als Perez en Agnelli, de bazen van Real Madrid en Juventus, die ondanks de totale afgang blijven bazelen over de Super League.

Nee dan Robben, een jongen in een mannenlijf. Hij wil zo graag voetballen dat zijn bijna voortdurende ontbreken hem ongeveer tot waanzin drijft. Het seizoen was bijna voorbij toen hij tegen trainer Danny Buijs zei dat hij per se wilde voetballen in Emmen, al was het dan op kunstgras; 37 jaar en nog nooit op kunstgras gevoetbald. Hoe bestaat het. Hij kopieert de warming-up van Maradona en tikt even een bal over met een ventje.

Zijn stem trilt na afloop. Hij huilt een beetje, nu alle gevoelens naar buiten stromen. Het kind in hem is springlevend. Ach, kon hij maar altijd jong blijven. Hij heeft in elk geval het cynisme verslagen. Een tijdje na het gesprek, bij de spelersbus, roepen Drentse kinderen zijn naam. Ze herkennen hem. Hij is één van hen.