Aanslagen Parijs werpen schaduw op dambord Emmen

De Franse dammer Arnaud Cordier woont in de Rue des Grand Champs in Parijs, twee straten achter de Rue de Charonne, waar terroristen vrijdagavond op het terras van café La Belle Équipe 18 mensen doodschoten. Pas de volgende ochtend hoort Cordier van de verschrikkingen in zijn stad, een kwartier voor de zevende ronde op het WK in Emmen. 'Ik blijf, omdat het leven moet winnen van de terreur', zegt Cordier.

Als laatste verlaat de Franse kampioen zondag de speelzaal in hotel Ten Cate. Na een omsingeling van vijf uur heeft hij zijn landgenoot Frantz Forbin tot opgave gedwongen. Door die zege staat Cordier zevende bij het WK, twee punten achter koploper Georgiev. Alsof dat er nog toe doet, zegt hij, bijna fluisterend. Het is dat zijn gezin veilig is, anders was Cordier meteen vertrokken. Maar zijn toernooi is kapot.

Parijs

Zaterdagochtend had de Belgische hoofdscheidsrechter Johan Demasure bezorgd een hand op zijn schouder gelegd. Of hij de gruwelijke beelden uit Parijs enigszins had verwerkt? Cordier wordt koud om zijn hart als hij hoort dat ten minste 129 mensen zijn gedood bij de aanslagen, op zeven plekken in de stad. In paniek belt hij zijn echtgenote. 'Ze wilde me niet storen in mijn voorbereiding', aldus Cordier.

'Vrijdagavond hadden we rond acht uur 's avonds voor het laatst contact gehad. Een uur later begonnen de aanslagen. Ik wist van niks, had ook geen televisie aanstaan. Mijn vrouw en kind waren veilig, maar ik kon die schokkende informatie nauwelijks verwerken. Natuurlijk was ik meteen naar huis gegaan als hun iets was overkomen. Mijn vrouw en kind zijn veilig. Dus speel ik, al klap ik wellicht nog in elkaar.'

Als verdoofd zit de 40-jarige Fransman zaterdag achter het dambord. Hij speelt tegen tienvoudig wereldkampioen Tsjizjov, maar wandelt in gedachten door Parijs. 'Ik weet nog niet of andere bekenden zijn omgekomen. Ik zie het café voor me. Ik ken alle plaatsen waar de terroristen mensen hebben vermoord, behalve concertzaal Bataclan. Het is niet te bevatten.'

Bijna werktuiglijk analyseert Cordier zijn partij tegen Forbin met zijn Afrikaanse damcollega Freddy Loko. De damschijven vliegen over het bord, zijn zege was onvermijdelijk. Cordier excuseert zich. 'The show must go on, zeggen ze toch?'

Hobby

Cordier prijst zich gelukkig dat dammen slechts zijn hobby is. Niet dat hij een keuze heeft in Frankrijk. 'Mijn land telt 700 dammers, je kunt niet leven van de sport. De Franse dambond is klein en doet niets voor de topspelers. Ik heb nooit een coach gehad. Ik heb het dammen geleerd uit de boeken, ik speel partijen na op internet.'

En spottend: 'Frankrijk is geen Nederland. Bij jullie heeft dammen status. Weet je wat ik verdiende met mijn landstitel? Een hotelkamer en gratis eten bij het volgende nationale kampioenschap.'

Wereldtoppers als Georgiev en Ndjofang zijn broodspelers, zegt Cordier. 'Dammen is hun werk. Ze spelen voor het geld en hebben niks anders. Ik ken spelers bij het WK voor wie het leven alleen uit dammen bestaat. Als hun vrouwen zeggen: kies voor mij of voor de damsport, zwaaien ze hun echtgenotes zo uit. Ik dam voor mijn plezier en dat is me nu afgenomen.'

Met gemengde gevoelens vervolgt Cordier het WK. 'Ik ben leeg van binnen.' Hij noemt het onbegrijpelijk dat in Emmen geen minuut stilte is gehouden ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Bij alle sportevenementen werd stilgestaan bij de terreur in Parijs, de toernooidirectie in Emmen heeft er niet eens over nagedacht.

Cordier: 'De hoofdscheidsrechter wilde geen minuut stilte, omdat volgens hem niet iedereen weet wat er in Parijs is gebeurd. Hij wil ze er niet mee lastig vallen. Mijn mening is niet eens gevraagd. Belachelijk. Alsof de terreur niet iedereen raakt. Ik ga het opnieuw aan de orde stellen, we kunnen er op dit WK niet zomaar aan voorbijgaan.'

Beangstigend

Veel dichterbij kon de terreur immers niet komen, zegt Cordier. 'Ik werkte op honderd meter afstand van het Stade de France, waar nu zelfmoordaanslagen zijn gepleegd. Het is zo beangstigend.'

Verbitterd constateert Cordier dat de hel van Parijs slechts één antwoord verdient. 'We praten over godsdienstfanaten met wie geen dialoog mogelijk is. We moeten ze allen doodschieten. Als we niets doen, komen die schoften keer op keer terug om ons af te maken.'

Zondag is de Place de la République het symbool van het stille protest, waar duizenden Fransen bijeenkomen om te rouwen. Cordier: 'Ik begrijp het sentiment, maar daarbij mag het niet blijven. Je zag het toch na de moord op de redacteuren van het satirische weekblad Charlie Hebdo? Wij zijn de goddelozen, wij moeten dood. IS rust niet voor hun missie is voltooid. De wereld moet nu terugslaan, voor het te laat is.'

Toch zal Parijs zich ook van deze klap herstellen, voorspelt Cordier. 'Nu zijn we een gewonde stad en ik vrees dat het niet de laatste keer zal zijn. Maar de tijd heelt alle wonden. We zullen weer restaurants bezoeken in Parijs en naar concerten gaan. Ik kan morgen stoppen met dammen, maar niet met leven.'