Gewoon al aan de overkant staan van het gerestaureerde Hotel Lutetia in Parijs is een genot

De Rive Gauche in Parijs, de linkeroever van de Seine, is zoals bekend het verfijndere deel van de stad. Waar schrijvers, muzikanten en kunstenaars al honderd jaar samenkomen in clubs en hotels. Nog steeds bespreken uitgevers hun laatste boek graag in de brasserie van Hotel Lutetia, het enige Grand Hotel op de linkeroever. Na een restauratie van vier jaar en 200 miljoen euro, is het gebouw uit 1910 weer open voor gasten.

Je hoeft er niet eens te slapen, gewoon al aan de overkant staan is een genot. Het witte art-nouveaugebouw met zwierige balkons, boogramen, engelen en bloemdecoraties beslaat een half stratenblok. De stijl lijkt op die van het befaamde Le Bon Marché-warenhuis aan de overkant. Niet vreemd, want Lutetia werd neergezet door dezelfde eigenaar, die een elegante slaapplek miste voor zijn klanten en leveranciers. Beide instellingen zijn knap met hun tijd meegegaan.

Je kunt ook naar binnen om een negroni te bestellen, met rabarber en bergamot, in Bar Josephine. Ja, mevrouw Baker kwam hier ook. Laat je korte broek thuis, anders kan de barman – in wit jasje en met achterover gekamd haar – je helaas niet helpen. Zou jammer zijn, want onder zes verflagen troffen de restaurateurs een plafond vullend fresco met landbouwtaferelen aan. Na 17.000 uur krabben is dat meesterwerk weer te bewonderen.

Parijzenaars mogen best blij zijn dat een Israëlische hotelier 200 miljoen euro wilde steken in de renovatie van een Frans monument, plus 140 miljoen euro voor de aanschaf van het gebouw. ‘Nee, dat verdienen we operationeel niet terug’, zegt algemeen manager Jean-Luc Cousty goedgemutst. ‘Maar het gebouw schijnt alweer 400 miljoen waard te zijn. Dus dat komt ooit goed.’ De eigenaar opende eerder het Conservatorium Hotel in Amsterdam en Hotel Café Royal in Londen. Die hotels hebben gemeen: heel chic, maar niet tuttig.

Lutetia is de Latijnse naam voor Parijs; het hotellogo is geïnspireerd op een antiek schip met vierkant zeil. Vandaar die wanden van glanzend gelakt eucalyptushout, alsof je naar je kajuit loopt in een klassiek zeilschip. Verder vallen op: een zee van ivoorkleurig marmer uit Italië, marineblauwe bankjes en moderne stoeltjes met art-decotwist. Badkamers zijn voorzien van ligbaden uit één stuk marmer, royale inloopkasten en soms balkons om in je badjas uit te kijken op het 6de arrondissement. ‘Een heerlijk hotel’, kirt een Amerikaanse gast. ‘Ik heb een maand geboekt.’

Wie coûte que coûte wil slapen in dezelfde kamer als Juliette Gréco, Jean-Paul Sartre, Josephine Baker of Charles de Gaulle heeft pech. Het aantal kamers is teruggebracht van 233 tot 184 en sowieso is de sfeer totaal veranderd. Bruin, rood en goud maakten plaats voor wit, blauw en daglicht.

Ook voor de nieuwe brasserie geldt: geen tafellakens van wit linnen en obers met hun neus omhoog. Je kunt er buiten zitten onder een feestelijke lichtslinger. Executive chef Gérald Passedat, een driesterrenkok uit Marseille, bedacht mediterrane hapjes als octopus met pompoen en brasem geflambeerd met pastis. Maar je kunt ook gewoon een café crème drinken op het buitenterras, voordat je het tegenovergelegen warenhuis bezoekt.