Zwijgrecht
Sinds het roemruchte 'wijnincident' met Joran van der Sloot bij Pauw & Witteman en de onstuimige nazit van Jort Kelder met Pieter Storms (waar blijft zijn essay eigenlijk?) in DWDD, weet je: soms is wat je niet ziet interessanter dan wat wel wordt voorgeschoteld.
Afgelopen dag waren er weer wat werkelijkheden waarbij een meedraaiende camera vóór en na tv-optredens goede diensten had bewezen - laat John de Mol eens nadenken over het tv-format 'Achter de schermen'.
Zo was daar het olijke duo Henk Bleker en Bram Moszkowicz, voor al uw 'historische dagen' en 'processen van de eeuw'. De laatste vertelde vrijdag in Pauw & Witteman vrijuit over het arbeidsconflict dat zijn nieuwe liefde Eva Jinek aan hun relatie had overgehouden met Nieuwsuur. De hoofdredacteur daar, Carel Kuyl, was volgens de advocaat een 'rabiaat heerschap' dat hij beschuldigde van 'puur seksisme'.
Maandag besloot de aanklager opnieuw geen gebruik te maken van zijn zwijgrecht: hij stond alle media te woord, behalve Nieuwsuur, hetgeen leidde tot hilarische beelden van een afgewezen verslaggever. Het bleek een wisselend contact: op zijn thuishonk RTL Boulevard vertelde hij even later dat de relatie met Nieuwsuur al weer was hersteld, in DWDD meldde hij zelfs dat hij vanavond al in het programma zou optreden.
Wat is daar gebeurd? Ik had het willen zien, die verzoening, tot in de klefste details.
In DWDD maakte Jan Mulder zich - terecht - druk om de verbeten volksmennerij van Camiel Eurlings op het CDA-congres van zaterdag. Tegenover hem zat een barse Henk Bleker, die hem maar niet kon vergeven dat hij us Camiel een 'foute uitstraling' toedichtte. 'Je kunt best vinden dat zijn optreden fors demagogisch was, maar een foute uitstraling, Jan, dat vind ik fout¿'.
Het kwam niet meer goed: er kon geen handje meer af aan het einde. 'Wil je nog wat zeggen, Henk?', vroeg Mulder nog sarcastisch, maar de eindtune klonk al en Van Nieuwkerk kondigde af. Jammer, want de indruk die achterbleef was dat Henk nog heel graag iets wilde zeggen, en wel recht in het gezicht van Mulder.
Heeft hij vast gedaan, en ik had het willen zien.
Het 'proces van de eeuw' duurde maar kort: tegen het einde van de ochtend konden alle verzamelde journalisten naar huis. Behalve Lidwien Gevers, verslaggeefster van dienst voor het NOS-Journaal. Terwijl alle betrokkenen al lang in hun tv-studio's of schuilkelders zaten, stond Lidwien in het achtuurjournaal nog in het donker, voor het gebouw van de rechtbank. Een 'standuppertje' vereist decor, en ja, nu kon iedereen zien: ook het wakkere journaal was erbij.
Maar wat heeft het arme schaap toch al die lange, lege uren uitgevoerd, daar op die ongezellige Parnassusweg? Heeft ze wel wat gegeten? Is ze eerst wezen winkelen in de stad? Mocht ze even naar huis?
Ik wil het weten, ik wil het zien.
Eigentijdse televisie schreeuwt om een camera die de werkelijkheid achter televisie vastlegt. En ongecensureerd uitzendt, zwijgrecht of niet.
