'Verdikkeme', zei de nieuwe prinses tegen haar zoon, de nieuwe koning. Ze plofte neer in de gemakkelijkste stoel van het paleis, stak een sigaretje op en wuifde werktuiglijk naar de levende standbeelden op de Dam. 'Dat is dus het enige dat het land zich zal herinneren van die hele santenkraam: even wuiven met z'n allen. Het klinkt als een mislukte inhaker van Vader Abraham. Ik had het jullie toch zo gezegd? Wuiven! Zodra je dat balkon op komt!' De koning keek beteuterd. 'Lieve mam, ik was hartstikke nerveus. Ik ben het gewoon vergeten!' Máxima viel hem bij: 'Het was een beetje dom. Maar dit zijn nieuwe tijden, schoonmama. Wij wuiven niet, wij zwaaien. Als je dát nou had gezegd...' Nu keek de prinses op haar beurt beteuterd. 'Zwaaien', droomde ze weg. 'Het zijn kennelijk mijn tijden niet meer.'

undefined