Zwaai-doekje
De verkoopster in een Hema-filiaal in Amsterdam kijkt niet eens vreemd op bij de vraag van Niche. 'Ik begrijp wat u bedoelt....
Oeff, er zwaait wat.
Helemaal achterin het rek treft Niche nog net één unit aan. Drie stuks, pièces, stück. Veertig bij veertig. Honderd procent katoen, coton, baumwolle, prijs 6,95 gulden, oftewel 135 BEF.
Het fenomeen is afkomstig uit de Spaanse arena's waar toeschouwers blijken van afkeuring kunnen geven bij het stierengevecht. Ook bij demonstraties of tentoonstellingen raakte het witte zakdoekje in zwang. Via Spaanse voetbalstadions waaide het fenomeen over naar Nederland. Zelfs op de beurs kwam het zakdoekje even ter sprake, maar Niche moet constateren dat het niet veel meer is dan een hype.
Eén schamel setje bij de Hema; bij de Bijenkorf liggen vier doosjes, maar 'echt veel vraag is er niet naar'. Andere modezaken bevestigen dat beeld. 'We verkopen gemiddeld één doosje per week, maar ze vliegen de laatste dagen echt niet de deur uit.'
Onvrede geuit met witte velletjes papier, tissues of witte servetjes moet eigenlijk niet serieus worden genomen, legt een verkoper Niche uit. Om over witte sokken maar te zwijgen. Alleen honderd procent katoenen zakdoekjes tellen, de rest is nep.
De markt is nog niet toe aan echt katoen. 'Het maakt mij niets uit welke witte doekjes gebruikt worden', zegt Frans Esselaar, filiaalchef Hema Nieuwendijk Amsterdam. 'Tissues, of katoen, het dondert niet. Of er in gesnoten wordt of mee gezwaaid, als ze maar worden verkocht.'
Prima koopman. Olé.
Peter van den Berg
