Zoete scs in verzorgingshuis
De begintitels van het drama The Notebook zijn veelzeggend. Ze verschijnen over beelden van een roodgekleurde zonsondergang in herfstige natuur en worden begeleid door gevoelige pianomuziek....
De film van regisseur Nick Cassavetes bestaat uit twee lagen, die beiden even romantisch moeten zijn. In een verzorgingstehuis bezoekt een bejaarde man dagelijks een dementerende vrouw, en leest haar voor uit een schrift waarin een oude liefdesgeschiedenis is opgeschreven. Dat tweede verhaal speelt in de jaren veertig, en beschrijft de passie van een rijk meisje en een arme jongen in het conservatieve zuiden van de Verenigde Staten.
Het is een volmaakte jeugdliefde die pijnlijk wordt verstoord door de statusgevoelige moeder van het meisje, en daarmee worden de overeenkomsten tussen de twee verhalen duidelijk. Zoals de jonge minnaar wanhopig probeert zijn geliefde terug te winnen, zo tracht de bejaarde man zijn echtgenote met de herinneringen die hij beschrijft terug te roepen uit de nevelen van de dementie.
De afloop is geen verrassing, net zomin als de manier waarop de twee vertellingen met elkaar in verband staan. Liefde overwint, maar de prijs die daarvoor moet worden betaald is groot: The Notebook wordt er een kleffe film door. De flashbacks zijn door het goede spel nog te genieten, de veel te zoete scs in het verzorgingstehuis maken de film ten slotte onuitstaanbaar.
