Column
Zijn de barbaren nu suikerooms?
Private equityfondsen zijn nog minder op hun blauwe ogen te vertrouwen dan de bazen van wielerploegen. Ze kopen bedrijven op die in problemen verkeren. Meestal beloven ze gouden bergen, waarna ze de hakbijl erin zetten en de aanwinst strippen en in stukjes doorverkopen. Barbaren worden ze genoemd, ook bedrijfsstropers, aasgieren en sprinkhanen.
'Private equity doet precies het omgekeerde van wat de naam belooft. Het versterkt niet het eigen vermogen, maar zadelt een bedrijf op met een enorme schuld', oordeelde superbelegger Warren Buffett.
Maar ineens lijken het weldoeners te zijn geworden. Het Amerikaanse Sun Capital steekt nog eens 47 miljoen euro in V&D nadat Nederlandse retailgoeroes massaal hadden geroepen dat er toch echt geen eer mee te behalen is en de boel beter kon worden opgedoekt. Sun is dus, volgens die goeroes, bezig geld in een bodemloze put te gooien.
En maandag ontpopte private equity-investeerder Gilde zich als suikeroom. Gilde maakte bekend Koninklijke Ten Cate in Almelo (fabrikant van kunstgras en kogelwerende materialen) over te nemen. Maar het management mag blijven, er hoeft niet te worden geherstructureerd en er zullen ook geen stukken worden afgesneden. Die toezegging geldt al vast voor drie jaar. Bestuursvoorzitter Loek de Vries houdt persoonlijk een oogje in het zeil.
Ten Cate leed vorig jaar een verlies van 46 miljoen euro en heeft inmiddels een schuld van 235 miljoen euro. Indien zich geen mirakel op de markt zal afspelen, wordt het bedrijf een schip van bijleg. Mogelijk ziet Gilde een nieuw perspectief en is Ten Cate een interessante belegging, maar dan had Gilde net zo goed op de beurs een aandelenpakket kunnen verwerven zodat het geen premie op de aandelenkoers had hoeven te leggen. Indien Ten Cate synergetische voordelen wil uitbuiten via een fusie of overname is geen private equity nodig.
Gilde is een heel oude partij op de Nederlandse markt. Het werd in 1982 opgericht als wat toen nog een participatiemaatschappij heette. Pas in de periode dat het in handen was van de Rabo - tussen 1996 en 2005 - werd het een echte private equity-investeerder. Het heeft geen slechte naam, maar deinst niet terug voor het opknippen van bedrijven. Het heeft daarnaast de reputatie voor een dubbeltje op de eerste rang te willen zitten. Zo wist het koolstofproducent Norit in Amersfoort (bekend van de zwarte antidiarreepilletjes) te verwerven voor 150 miljoen euro om het enkele jaren later voor 600 miljoen te verkopen.
Dergelijke superwinsten zouden even achterdochtig moeten stemmen als de supervoorsprong waarmee Chris Froome in het hooggebergte de concurrentie aftroeft. De zelfde argwaan moet worden gekoesterd bij de dubbele petten van topman Loek de Vries en de banken.
OR en aandeelhouders moeten niet akkoord gaan voordat een plas bij Gilde is afgenomen.
