Zielig

Des te handiger, zou je zeggen, dat de onchristelijke vreemdelingen op een dag bij duizenden tegelijk naar Nederland kwamen: nu hoefde niemand meer de deur uit om ze te bekeren.

Maar dat bleek tegen te vallen.

Als Abraham Kuyper in zijn tijd de hand had weten te leggen op een paar moslims, zou hij ze net zo lang uit de Heidelberger Catechismus hebben voorgelezen tot ze, misschien, een plaatsje achterin de gereformeerde kerk hadden verdiend. Maar intussen hoeven ze niet eens meer een propedeutische proef af te leggen om regelrecht in de Tweede Kamer te worden gekozen, en Kok verklaart tijdens een bezoek aan de moskee dat alle godsdiensten ons even lief zijn.

Einde christelijke natie.

Wat zouden we dan nog met een CDA moeten?

Of ze nou vandaag Van Rij, Van Geel, Balkenende, Hillen of Van der Camp tot sterke man benoemen - het maakt niet meer uit.

Eerstgenoemde zag ik zaterdagavond onder een paraplu getuigen van zijn verdriet en zijn pijn. Twee mensen die de opheffingsvergadering in de Haagse Abraham Kuyperstraat (!) hadden bijgewoond, en die in Buitenhof verslag deden, verzekerden dat Marnix maandenlang heeft 'geworsteld'.

Ik kan het me voorstellen.

Je ziet het niet aan hem af, maar hij schijnt geniaal te zijn. Dus op het moment dat hij voorzitter werd, moet hij al beseft hebben dat hij voorzitter was geworden van een failliete boedel.

Voorzitter, misschien fractieleider en lijsttrekker, maar in feite executeur-testamentair en curator - dat is vragen om worsteling.

Jaap probeerde nog de moed er in te houden.

'Heb je Adri Duivesteijn gelezen, Marnix? Die heeft genoeg van de VVD en wil straks met ons verder!'

'Interessant', reageerde hij zonder geestdrift. Hij kende die Duivesteijn.

Een week later Jaap wéér aan de telefoon.

'Ik sprak Paul Rosenmöller, Marnix. Daar zit echt muziek in.'

Hij moest ervan zuchten. Met Rosenmöller had hij zelf alles al kortgesloten. Was er trouwens nog een partij waarmee Rosenmöller géén zaken wilde doen voor een volgend kabinet?

Maar Jaap bleef geloven.

Op een dag kwam hij met een realistische becijfering op het partijbureau.

'Min de premierbonus', had hij uitgerekend, 'taxeer ik de PvdA op 38 zetels. GroenLinks twaalf - ik denk niet veel meer vanwege het Singh Varma-effect - maakt vijftig. Met zes van de ChristenUnie en dertig van ons, komen we op een heel comfortabele meerderheid. Dries heeft het wel met minder geklaard.' 'Dertig van ons?', had hij alleen maar gevraagd. 'Met jou als lijsttrekker?'

Maar nog had Jaap geen erg.

Toch, begreep Marnix, moest het mes erin. Zoveel had de accountancy hem wel geleerd. Hij kon wel huilen bij de gedachte dat hij Jaap pijn zou doen, maar de computeruitdraai loog niet. Christendemocratisch Appèl. Maar Appèl aan wie eigenlijk nog?

Zo stond hij worstelend onder de paraplu.

'Nederland staat stijf van het zieligheidscomplex', vatte Frits Bolkestein het probleem diezelfde zaterdag samen in de Volkskrant.

Ja, wat wil je als de christengod het heeft laten afweten.

Dus met een beroep op ons gevoel voor zielige mensen pinkte Marnix, mede uit naam van Jaap, een regentraan.