Ziekenhuis laat vooral claims goed wegwerken
Verzekeringsmaatschappijen voorkomen dat ziekenhuizen opdraaien voor de schade die zij hun patiënten berokkenen, zegt Cecile aan de Stegge...
‘Ziekenhuizen maken minder fouten’ luidde de kop van het openingsartikel van de Volkskrant van zaterdag 26 juli. Die was wel erg zonnig. De in het artikel gepresenteerde gegevens zijn namelijk slechts afkomstig van de verzekeringsmaatschappij van een groep ziekenhuizen. De kop ‘verzekeringsmaatschappij voorkomt ziekenhuisuitgaven aan claims’ was passender geweest.
Ik ben de echtgenote van een man die in augustus 2000 bij een ongeval een ruggenwervel brak. De broeders van de ambulance namen hem niet mee; zij oordeelden dat een rugplank nodig was en die hadden zij niet aan boord. De tweede ambulance bracht hem op een rugplank binnen bij de Spoed Eisende Hulp (SEH), iets wat aanleiding had moeten zijn voor groot alarm: een vermoeden van ernstig rugletsel.
Op de SEH maakte een assistent vervolgens twee röntgenfoto’s: niet van zijn rug, maar van zijn heiligbeen en van zijn bekken. Op de laatste röntgenfoto kan zelfs een leek met het blote oog zien dat zijn wervelkolom op dat moment zodanig scheef uit zijn bekken stak dat er gerede aanleiding was voor een derde foto, en wel een van zijn rug.
Mijn man heeft namelijk – iets wat hij zelf toen nog niet wist – een scoliose, waardoor er helemáál aanleiding bestond voor groot alarm. Een wervelbreuk in een rug met een scoliose betekent namelijk dat die rug gaat verzakken. Mijn man had dus onmiddellijk in een korset gestoken moeten worden. Helaas. Er werd geen foto van zijn rug gemaakt en daardoor bleef zelfs de overweging wat er diende te gebeuren achterwege. De slechtst denkbare optie – geen behandeling – werd gerealiseerd.
Als gevolg van deze misser kan mijn man nog maar vijf minuten achter elkaar zitten zonder pijn te ervaren. Hij heeft nooit meer 100 procent kunnen werken, zit sinds 2004 gedeeltelijk in de WAO en zal eerdaags herkeurd worden. Maar ook in zijn vrije tijd moet een mens veel zitten. Zijn leven is dus verwoest door het uitblijven van elke behandeling (of revalidatie) door dit ziekenhuis.
Mijn man heeft daarover een klacht ingediend. De klachtencommissie van het ziekenhuis verklaarde deze klacht gegrond. Daarop stelde mijn man het ziekenhuis aansprakelijk.
Wat daarop volgde is kafkaiaans. De jurist van de verzekeringsmaatschappij van het betrokken ziekenhuis huurde na jaren traineren en bakkeleien een ‘onafhankelijk deskundige’ in. Deze kreeg echter niet de vraag voorgelegd hoeveel van de door mijn man geleden schade het ziekenhuis voor deze (erkende) misser moest betalen, maar of het ziekenhuis ‘verwijtbaar gehandeld’ had.
De onafhankelijk deskundige (een medisch specialist) die dit in laatste instantie moest vaststellen, schreef tien indrukwekkend deskundige pagina’s vol. Het was nog erger dan we al dachten. Een foto die hij niet besprak, was de zinloze bekkenfoto waar het allemaal om begonnen was. Terwijl hij mijn man een uur lang had gesproken en terdege wist hoezeer diens leven sinds de val, de gemiste breuk en het gebrek aan behandeling veranderd was, concludeerde hij als volgt:
De wervelbreuk was op de SEH inderdaad gemist. Maar de klachtencommissie van het ziekenhuis had de klacht van mijn man daarover niet gegrond mogen verklaren. De betrokken arts-assistent beweerde namelijk dat mijn man ‘pijn in zijn bekken’ had aangegeven, terwijl mijn man beweerde dat hij ‘rugpijn’ had aangegeven. De deskundige kon ‘in afwezigheid van feitelijke aanknopingspunten’ niet beoordelen wie van de twee gelijk had. Met dit oordeel pleitte hij het ziekenhuis vrij van aansprakelijkheid. Niet de interpretatie van de bekkenfoto of het ontbreken van een rugfoto gaf dus de doorslag, maar wat hij als patiënt in zijn kwetsbare toestand op de SEH gezegd zou hebben.
Zelden heb ik mij zo machteloos gevoeld. Ik geef toe: deze fout op een SEH speelde in 2000. Het is niet onmogelijk dat op SEH-afdelingen sindsdien iets verbeterd is.
Maar zet u als Volkskrant eens een degelijke onderzoeksjournalist aan het werk om (at random) minstens twintig claims van hedendaagse patiënten op SEH’s na te lopen: tien toegekende en tien niet toegekende. Het artikel dat resulteert uit een dergelijk onderzoek zal waarschijnlijk een andere kop dragen.
