Zieke mijnwerkers krijgen compensatie

Van onze correspondent

Bert Wagendorp

LONDEN

De onderhandelingen over financiële compensatie begonnen in 1991. De mijnwerkers won

nen verschillende proefprocessen, maar de uitkomst daarvan werd door de Conservatieve regeringen steeds weer aangevochten. Pas nadat in mei 1997 Labour aantrad, kwam er schot in de onderhandelingen.

Na de privatisering en opsplitsing van British Coal, tot dan eigenaar van alle Britse mijnen, gingen de claims over naar de staat. Enige tijd geleden stelde een industriële rechtbank vast dat British Coal verantwoordelijk was voor de ziekte. Het bedrijf had volgens de rechter nagelaten beschermende maatregelen te nemen.

De recordhoogte van de compensatiebetalingen zal vermoedelijk nog dit jaar worden verbeterd, als deze compensatievergoedingen ook worden toegekend aan mijnwerkers die lijden aan ziektes als chronische bronchitis en stoflongen. Daarmee is naar verwachting 4,5 miljard gulden gemoeid.

De Ziekte van Raynaud is een aandoening waarbij vaatkrampen optreden onder invloed van kou, trillingen of emoties. Daardoor wordt de doorbloeding van vingers, en soms ook neus of oren, geblokkeerd. In Groot-Brittannië werd de variant Vibration White Finger (VWF) in 1985 als ziekte erkend.

Dat langdurig werken met trillende apparatuur tot de verschijnselen kon leiden, was al langer bekend. In 1911 werd dat voor het eerst vastgesteld in de VS, bij arbeiders die werkten met pneumatische hamers. In de ernstigste gevallen van VWF moeten vingers worden geamputeerd, of maken de spasmes normaal werken onmogelijk.

Afhankelijk van leeftijd, werkduur en ernst van de aandoening, krijgen de mijnwerkers die lijden aan VWF tussen de 15 duizend- en 120 duizend gulden. In medische centra in de oude mijnregio's, Wales, Schotland, Yorkshire en Nottinghamshire, zal worden vastgesteld hoe hoog de vergoeding per geval precies zal uitvallen.