Zeven dagen gestolde vakantieliefde: ‘Hij was er niet aan toegekomen te vertellen dat hij een vriendin had’

Zehra (45), uit Turkije

‘Het was 2005, ik was 30. Ik ontmoette Pieter in een klein Turks pension aan zee waar ik met mijn zus en haar gezin op vakantie was. Iedere ochtend liepen we met zijn tweeën naar de steiger voor het pension, daar aten we Turkse mezzes, spraken over het boek dat hij aan het lezen was en dat hem naar deze plek had gebracht: Vogels zonder vleugels van Louis de Bernières, we zwommen, lagen in de zon en luisterden naar muziek; het raakte me dat hij net als ik van Coldplay hield. Warning Sign werd ons lied. Al snel ontstond er tussen hem en mij een routine. Overdag waren we met mijn zus en haar man, maar ’s avonds als iedereen rond tien uur naar bed ging, bleven wij tweeën over en keken naar de lichtjes van het dorp een paar kilometer verderop. De hele nacht, tot de zon weer opkwam. Dan sliepen we een paar uur, om tegen de middag zonder afspraak, elkaar weer te ontmoeten op de steiger. Zo ging dat vijf dagen lang. De ene dag volgde loom en logisch op de andere, ze verschilden nauwelijks van elkaar. Was het een lange flirt? Het begin van een liefde?

Ik had nooit eerder iemand ontmoet met wie ik zoveel interesses deelde: muziek, de geschiedenis van Turkije – een van de thema’s van zijn boek – en de bijzondere vogels die in deze streek leefden, die hij volgde met zijn verrekijker. Maar geen enkele keer brachten we ter sprake hoeveel we steeds openlijker voor elkaar begonnen te voelen. Van mijzelf wist ik: ik ben verliefd. Vanaf het moment dat ik hem zag, was ik verliefd. Maar naar zijn gevoelens vroeg ik niet. Het zoenen op de steiger werd geen seks en als we rond vijf uur in de nacht naar bed gingen, sliepen we elk in onze eigen kamer. In de vijf dagen die deze uitgebreide kennismaking duurde, deed geen van ons een poging te praten over ‘wat als de vakantie straks voorbij is’. Onze liefde – als dat het was – was zonder verleden, en zonder toekomst.

Intussen bleef hij me verbazen. Hoe kon iemand uit zo’n ander land, en andere cultuur zo op me lijken? Ook mijn zus en zwager waren dol op hem. Eén avond nam ik hem mee naar mijn ouders die in de buurt met vakantie waren. Mijn vader, een hoge militair, onthaalde ons op een diner en behandelde hem als een zoon, en ik genoot van alle welwillendheid waarmee we omgeven werden, alles voltrok zich zonder enkele wrijving. Toen Pieter na vijf dagen doorreisde, spraken we af dat hij een week later, voor hij zou terugvliegen, een paar dagen naar mij in Istanbul zou komen. Daar hadden we voor het eerst geweldige seks, daar had ik hem helemaal voor mezelf alleen. Door zijn ogen werd mijn stad weer nieuw.

We sliepen twee dagen niet, en praatten alleen maar en vrijden tot de ochtend. En de dag van zijn vlucht naar Amsterdam, omhelsden we elkaar en vertrok hij zonder beloften. Niet: ‘Wanneer zie ik je weer?’ Niet: ‘Kom eens naar Nederland.’ Zelf maakte ik evenmin toespelingen op een volgende ontmoeting, want dit was immers een vakantieliefde. Bij het afscheid gaf hij mij Vogels zonder Vleugels in het Turks, en daarna heb ik niets meer gehoord. In de dagen na zijn vertrek was ik verdrietig, ik heb hem meermalen gebeld, maar tot twee keer toe kreeg ik een vrouw aan de lijn die zei dat hij het druk had. Op een of andere manier was hij er nooit aan toegekomen me te vertellen dat hij een vriendin had. Logisch, want ik had hem er nooit naar gevraagd. Twee maanden heb ik gewacht, tot zich een wonder voordeed en hij zou bellen. Maar toen werd mij duidelijk dat er nooit meer zo’n magische week zou volgen. Onze liefde was een grote, maar gestolde liefde, verpakt in zeven dagen.

Twee jaar later ben ik getrouwd, ik heb een zoon, maar toen hij vorig jaar zomaar ineens belde om te vragen hoe het ging, toen hij zei dat hij me nooit was vergeten, was ik geschokt. Na al die jaren ervoer ik zijn woorden als een verrukkelijke erkenning. Had ik in 2005 geweten dat het voor hem net als voor mij, meer was dan vakantieliefde alleen, dan was ik zeker naar Nederland gereisd om het uit te zoeken. Het is jammer dat het zo is gelopen, aan de andere kant, zo is liefde, die komt en gaat als een vingerknip. Als ik aan hem denk is dat altijd met een grote glimlach, zonder enige rancune. Dan zie ik ons weer op die pier: hij in zijn korte broek en een T-shirt met de afbeelding van een stripfiguur, en ik in mijn spijkerrok en zwarte T-shirt, uitkijkend over zee, pratend over alles behalve de liefde.’

Pieter (44), uit Nederland

‘Ik ging die zomer van 2005, alleen op vakantie. Mijn vriendin en ik wilden een time-out, het ging niet zo lekker tussen ons en ik zat ineens met drie lege vakantieweken. Het boek Vogels zonder Vleugels dat ik op dat moment aan het lezen was, bracht me naar Turkije; de plek waar zich de onmogelijke vriendschap tussen een Turks en Armeens jongetje afspeelde bleek echt te hebben bestaan, en op de ruïnes ervan wilde ik het boek uitlezen. Onderweg maakte ik een tussenstop in de buurt van Marmaris, logeerde er in een klein pension aan zee. Zehra zat met haar zus en zwager een paar tafels verderop. Ze keek een beetje lachend naar de uitstalling voor me: een verrekijker, de PentaxK1000 en mijn boek; wat is die eenzame reiziger van plan?

Die avond dronken we wat aan het kleine barretje van het pension en toen ze muziek wilde opzetten en haar mapje cd’s tevoorschijn haalde, bleek ze tot mijn stomme verbazing exact dezelfde eclectische verzameling te hebben als ik. The Doors, het vierde concert van Rachmaninov, Jeff Buckley, Miles Davis, al die cd’s had ik ook, en toen we daarover in gesprek raakten bleek ze ook al net als ik van Russische literatuur te houden. Schuld en boete hadden we allebei net uit. Nieuwsgierig geworden liepen we, toen iedereen ging slapen, naar de steiger voor het pension. Er lagen bootjes, rondom waren heuvels, we gingen zitten; samen op de rand met onze voeten boven het water. Ik vond haar lief. Ze was spontaan en geïnteresseerd. Ik weet nog hoe we allebei moesten lachen om ons lengteverschil. Toen ze haar hand op die van mij legde, paste die er wel drie keer in.

Het idee van een vakantieliefde vond ik spannend. Ik had nooit eerder gezoend met een vrouw uit het buitenland, de twee nachten die ik van plan was te blijven, werden er vijf. Zij vertelde dat haar veel oudere echtgenoot niet zo lang ervoor was overleden, dat ze daarom met haar zus mee was, om zijn dood wat te kunnen verwerken. Elke dag troffen wij elkaar: ik, de man die wist dat-ie na de vakantie weer naar huis zou gaan en zijn relatie een nieuwe kans wilde geven en zij, de vrouw met haar hoofd vol van de dode echtgenoot.

Niet dat we daarover praatten, ik herinner me niet eens meer of ik mijn vriendin ooit ter sprake heb gebracht. De sterrenrijke nachten in die baai aan zee gebruikten we liever om te zoenen en naar muziek te luisteren en over boeken te praten. En als we tegen zonsopgang gingen slapen, deden we dat in ons eigen bed. Om een uur of 12 in de middag troffen we elkaar dan weer op de pier en herhaalde alles zich op diezelfde manier, we wandelden, zwommen. In zeer korte tijd ontwikkelde zich een heerlijke routine, en op een avond nam ze me mee naar een enorm familiediner op een boot, waar haar vader me verwelkomde bijna alsof ik haar vriend was. Ik ben nooit zo makkelijk in het mezelf openstellen voor iemand, dat met haar alles zo makkelijk ging kwam denk ik omdat we allebei wisten dat ik weer zou weggaan. Ze woonde in Istanbul, sprak niet goed Engels, van een relatie kon natuurlijk nooit sprake zijn.

Toen ik na drie dagen de bus nam naar de plek waar de ruïne was, en door de naaldwouden reed met de Armeense massagraven, stroomden de tranen over mijn wangen. Louis de Bernières had alles zo exact beschreven, de geuren, het ruisen van de naaldbomen dat het leek of zijn boek en ik voor even samenvielen. Een onvergetelijke reis. Met Zehra had ik afgesproken dat ik vóór mijn vertrek een paar dagen later, bij haar langs zou komen. Om zes uur in de ochtend belde ik aan bij een groot appartementencomplex, ze deed open en zei: ‘Ga nog even wat slapen, daar is de logeerkamer, maar je kunt ook bij mij in bed.’ Die vroege ochtend hadden we voor het eerst seks, de dag erop liet ze me de stad zien, en in een boekhandel kocht ik voor haar de Turkse versie van Vogels zonder Vleugels. Ik weet nog dat ze later die dag zei, we kunnen ook zonder condoom, maar dat ik dacht, nee, beter veilig vrijen, morgen staat mijn vriendin op Eindhoven airport.

Het afscheid was kort en zonder drama, het was fijn dat we kennelijk allebei hetzelfde ervoeren, een vriendschap met een zweem van verliefdheid. We hebben elkaar nooit de liefde verklaard, van het allereerste begin was het duidelijk dat dit tijdelijk was. En precies dat maakte het zo intens tussen ons, al die jaren ben ik haar niet vergeten. Bij aankomst in Eindhoven vertelde ik mijn vriendin over Zehra, ze reageerde kalm, en in de auto op weg naar huis al wist ik al dat zij en ik nog veel uit te zoeken hadden. We hebben daarna nog jaren een relatie gehad. Met Zehra heb ik geen contact meer gehad.’

De namen van deze vakantiegeliefden zijn op eigen verzoek gefingeerd.