Zelfs vader van Popeye bezoekt Stripdagen

Van onze verslaggever

Nicoline Baartman

BREDA

De dame in kwestie richt het woord tot Myron Waldman en echtgenote Rosalie, die nog achterover in het pluche leunen. 'Enig! Dus u heeft hieraan meegewerkt?'

'Nee', zegt Myron Waldman (90), die onlangs door de Amerikaanse tekenfilmindustrie werd onderscheiden met een Lifetime Achievement Award. Voor Disney heeft hij nooit gewerkt, met kat-en-muis-cartoons heeft hij nimmer enige bemoeienis gehad. Hij tekende Popeye en Betty Boop.

'Heel vervelend', schiet een omstander te hulp, die Waldmans agent blijkt te zijn, 'maar er is een foutje gemaakt.' De verkeerde films zijn opgestuurd uit Amerika, daar viel zo op het laatste moment niets meer aan te veranderen. Dus géén Betty Boop, géén Popeye en ook geen Casper tijdens De Stripdagen in Breda. Althans niet in bewegende beelden.

Vrijdagavond verrichtte de burgemeester van Breda in het Casino Theater de opening van het tweedaagse evenement van Het Stripschap, de landelijke vereniging van stripliefhebbers. Yuri Landman kreeg van hem de aanmoedigingsprijs van de stad Breda voor jonge stripmakers, en aansluitend kon men in de lobby van de bioscoop een flesje bier of limonade heffen op het prille en het volleerde talent.

Myron Waldman, voor het eerst in Europa, signeerde zijn werk: tekeningen, ingekleurd celluloid en reproducties. En speciaal voor de burgemeester tekende hij - uit de losse pols maar strak - Pudgy, het hondje van Betty Boop; met potlood en viltstift op schetsblokpapier ('for Philip').

Zaterdag en zondag zou het pas echt loos gaan in Het Turfschip: daar kon je volle zalen en lange gangen afstruinen voor collector's items, nieuwe uitgaven, hebbedingetjes en complete jaargangen van allerlei beeldverhalen. Vraagprijs voor een ingebonden jaargang Donald Duck (1953): 750 gulden. Voor een jaargang Kuifje (1949): duizend gulden.

In de Kleine Tent was aandacht voor het magische element in de hedendaagse stripwereld. Daar kon je meedoen aan kaartspelen, waarin je wordt uitgedaagd door ridders, draken en elven. En je kon er die kaartspelen kópen, vanzelfsprekend.

Ook was er de jaarlijkse prijzenregen van Het Stripschap. Tot beste album, in de categorie 'oorspronkelijk Nederlands', werd Horizon van Lian Ong gekozen. Ghost World van Daniel Clowes kreeg de jaarprijs in de categorie 'oorspronkelijk buitenlands'. Beste kinderalbum was Jojo van André Geerts.

En Joost Swarte mocht de Stripschapprijs in ontvangst nemen voor zijn 'volledige en veelzijdige' oeuvre; uit handen van de voorzitter van Het Stripschap, die hem aankondigde met een veelzeggende verspreking: 'De stripschapprijs 1968 gaat naar. . .'

Albert Uderzo, tekenaar van Asterix, zou komen, maar zegde af. Maar Myron Waldman, pionier uit de tekenfilmgeschiedenis, was er dus wel. Hij werkte als hoofd-animator bij Dave en Max Fleischer. De tekenfilmstudio van de gebroeders Fleischer was dé concurrent van Walt Disney in de jaren dertig. Het hondje van Betty Boop is Waldmans eigen creatie, hij meende destijds dat Betty wel een hondje kon gebruiken.

Maar liever heeft hij Ko-ko de Clown, zegt hij. Ko-ko uit de Fleischer-klassieker Out of the Inkwell is zijn favoriet. Omdat het een aardig en een simpel figuurtje is, in zwartwit, snel te tekenen, en 'je kunt 'm makkelijk in beweging krijgen'.

Voor zijn potloodtekeningen kan de richtprijs oplopen tot meer dan zesduizend gulden. Het is 'vrij werk': Betty op de fiets met fietshelm, en Pudgy in een zitje achterop. De tekeningen haken niet aan bij films, het zijn fantasie-ensceneringen rond de bekende karakters.

In Amerika is er een markt voor, zegt Waldmans vertegenwoordiger van galerie Animated Cartoons. Voor de oudere Amerikaan is het jeugdsentiment, hier ligt dat anders. In Breda gaan de goedkope reproducties van rond de tachtig gulden, met certificaat én handtekening op de achterkant, het makkelijkst van de hand.

Extra bonus tijdens De Stripdagen: de heruitgave van Eve, 'een lovestory zonder woorden', een stripalbum van Myron Waldman, zonder tekst, uit begin jaren veertig (in de losse verkoop: negentig gulden).

En als je goed naar Waldman keek wanneer hij sprak (hij praat veel en graag), dan zag je dat zijn ogen gingen twinkelen zodra het over Eve ging. Met Eve maakte hij onder eigen naam furore. Het album werd door een invloedrijke New Yorkse columnist in die dagen 'delightful' genoemd. Op 5th Avenue richtte een prestigieuze boekhandel een complete etalage in met het mollige meisje dat zo naar de liefde hunkerde. Dat was op 14 februari 1943, Valentijnsdag. 'Moet je nagaan,' zegt Myron Waldman met gepaste trots, 'het was oorlog'