Zelfs beste driebander ter wereld kent zijn plaats

Is dat nu de beste driebander van de wereld? Hoofdschuddend kijken de toeschouwers zondag naar de worsteling van Daniel Sanchez in de competitiewedstrijd van zijn club Heeswijk in Amsterdam. Lang, heel lang, produceert de kleine Spanjaard louter afzwaaiers tegen de Belg Jim Mues, bepaald geen hoogvlieger. Sanchez staat achter, met 33-30 zelfs. Zijn gemiddelde? Een schamele 1.000.

Maar ineens is de vorm terug en tikt Sanchez zijn tegenstander knock-out. Mues scoort helemaal niet meer. Aantal beurten: 34, en toch nog een alleszins aanvaardbaar moyenne van anderhalf. De nummer één op de wereldranglijst heeft zich op tijd herpakt.

Kort na de partij schuift Sanchez in het fraaie Biljart-en Dartscentrum Osdorp aan voor een gesprek. Sigaretten binnen handbereik, mobieltje in de binnenzak. Veel tijd heeft hij eigenlijk niet, klinkt het in onberispelijk Engels.

Diezelfde avond nog vliegt hij namelijk naar Spanje, om dinsdagmiddag alweer terug te keren voor het WK in Rotterdam waar hij vanavond zijn eerste wedstrijd speelt. De omweg is gemaakt op verzoek van de Spaanse bond. Die heeft hem gevraagd als mentor samen met zijn veel jongere landgenoot Sergio Jimenez naar Nederland te reizen.

Natuurlijk doet hij dat. Hij weet zijn plaats. Want wat stelt een driebander nu helemaal voor in Spanje? Niets als je het afzet tegen de beroemde voetballers of basketballers uit zijn geboortestad Barcelona.

Nee, zegt hij, denk maar niet dat een Spaanse journalist geïnteresseerd is in zijn verrichtingen op het blauwe laken. Het zou hooguit een klein berichtje waard zijn als hij zondag, net als in 1998, wereldkampioen wordt.

'Drie pagina's over Ronaldo destijds, een paar regels over mij. Tja, alles draait hier om voetbal.'

Ook dát spel kent hij door en door. Hij speelde bij de jeugd van de plaatselijke FC, en het zal niemand bevreemden dat hij ook daar voor een plek in de aanval koos. Hij was snel, maar werd letterlijk en figuurlijk te licht bevonden.

Sanchez klaagt niet, hij is realist. En hij geniet toch enige populariteit in en rond Barcelona. Dat komt door de biljartkerstshow op de Catalaanse tv, die nu al tien jaar veel kijkers trekt. Maar een ster? Zo voelt hij zich geenszins.

Een handtekening uitdelen op straat in Barcelona zit er niet meer in. Nog geen drie maanden geleden is hij met zijn vriendin verhuisd naar Fuengirola, ruim duizend kilometer zuidelijker. Hij heeft nu een riant huis met een zeer ruime biljartkamer.

En dus worden ook de thuiswedstrijden van Barça niet langer bezocht. En Malaga dan, dat is toch ook een aardige voetbalclub? 'Pfff', klinkt het. 'Nauwelijks interessant.'

Zijn goedlopende speelzaal Amber, in de Catalaanse hoofdstad, deed hij vorig jaar al van de hand. De zaal, met vele tafels, was niet te vergelijken met het café van zijn ouders, waarin hij verslingerd raakte aan biljart. Op een kleine matchtafel begon Danny daar als negenjarig jochie te spelen.

Al een paar jaar later wordt zijn talent onderkend door een vriend van zijn vader. De eerste titels volgen daarop snel, ook trouwens in poolbiljarten (nine ball). Op zijn achttiende besluit hij driebandenprof te worden.

In Rotterdam is Sanchez favoriet voor de wereldtitel, zeker na het veroveren van de wereldbeker. Zelf somt hij zo een rijtje andere kanshebbers op. Zijn idool Blomdahl bijvoorbeeld, met wie hij sinds anderhalf jaar in een team speelt. Of titelhouder Sayginer, zijn voorganger bij Heeswijk, Caudron, Jaspers.

'Het gaat dit jaar fantastisch met me. Alles wat ik doe lijkt in goud te veranderen. Maar ik herinner me ook het WK vorig jaar in Valladolid. Uitgeschakeld in de kwalificaties, voor eigen publiek nog wel. Dan blijkt toch hoe zwaar het is om onder druk te spelen.'