Wilders

Ze stelden zich op bij de bus. Een van de heren leek sprekend op de overleden koning van Jordanië, Hoessein. Hij droeg een opvouwbare, kogelwerende mat met een handvat en een pistool onder zijn colbertje, waar de wind herhaaldelijk vat op had.

De deuren van de bus gingen open - en daar was Wilders, in een wit jasje. Temidden van al die donkere auto's en al die mannen in hun donkere pakken leek Wilders wel een lichtstraal uit de hemel, wat natuurlijk ook door zijn kapsel kwam.

Hij keek schichtig om zich heen, zette een glimlach op en bewoog zich naar de eerste marktkraam - een handel in stoffen. De beveiligers vormden een strak cordon om hem heen. Een oude, verwarde vrouw in een korte broek riep:

'Geert Wilders, mijn held!' Daarna sprong ze hem om de hals. Haar witte benen waren blauw van de spataderen.

Welkom in Apeldoorn.

Wilders en zijn gezelschap bewogen zich nu over de markt. Het was er behoorlijk druk, maar niet overdreven. Er kon een rustig wandeltempo worden aangehouden. Het Kamerlid liep voorop, folders tegen de Grondwet in de hand, het haar in de war, vanwege de wind. De mannen volgden, in een losse cirkel om heen draaiend. Koning Hoessein met de kogelwerende mat vormde de achterhoede, die gevolgd werd door een videoteam van de Rotterdamse politie dat alles vastlegde om zich goed te kunnen voorbereiden op het bezoek van Wilders aan Rotterdam, aanstaande zaterdag.

'Héé, meneer Wilders', klonk het uit de kraam van de Scheveningse zeevishandel, 'wij zeggen nee hoor!'

'Geweldig om te horen', riep Wilders terug. 'Mag ik u een folder geven?' Hij vouwde zich de kraam in om de koopman een folder aan te reiken. 'Gaan de zaken goed?'

'De zaken gaan prima', antwoordde de visman.

Zo ging het door. Overal waar Wilders en zijn gezelschap passeerden, werden ze toegeroepen door marktkooplieden die vervolgens een hand en een folder van Wilders kregen. Af en toe gaf het Kamerlid ook aan anderen een folder, maar niet echt uit eigen beweging. Liever wachtte hij tot hij werd aangesproken, tot iemand halt hield om hem aan te staren of anderszins blijk gaf van belangstelling. Steevast zei hij dan hetzelfde: 'Leuk u te ontmoeten', of: 'Leuk om u te zien.' Maar echt blij keek hij daar niet bij - alsof zijn glimlach hem pijn deed.

Het bezoek duurde precies een uur. Wilders deed de hele markt aan, de groenten, het fruit, de stoffen, de stroopwafels, de vis, de Vietnamese loempia's, het garen en de knopen, en ook nog een paar omliggende winkelstraten. Het gebeurde geregeld dat hij minutenlang geen aandacht kreeg, wat de hele operatie iets van een absurd toneelstuk gaf.

Maar altijd was hij net op tijd terug bij een viskraam waar hem dan weer een haring werd aangeboden die hij vervolgens als een volleerd Nederlander aan de staart in de mond liet glijden. Hoofdschuddend, verbaasd en een tikkeltje vereerd met het hoge bezoek keek Apeldoorn toe, tot uiteindelijk de bus, de auto's en de mannen vertrokken en Geert Wilders weer een naam, een plaatje en een eenzame schim was.