Wie ongezond leeft, betaalt hoofdprijs

Brief van de dag

In het kader van de Algemene Beschouwingen in de Tweede Kamer is weer een oude koe van stal gehaald: het pleidooi voor inkomensafhankelijke zorgpremie (Ten eerste, 22 september). Uitvoering zou betekenen dat de hogere inkomens relatief veel betalen voor zorg waarvan zij blijkens de statistieken minder gebruik maken dan lagere inkomens. Ik beschouw dit als een doodordinaire poging de eigen achterban te begunstigen. Het is een uitgemolken koe. Solidariteit kan alleen voortbestaan als men - arm en rijk, gezond en minder gezond - rekening houdt met elkaars belang. Eenzijdig presenteren van de rekening leidt tot uitholling van solidariteit. Op een gegeven moment pikt men het niet meer. Daarbij komt nog dat deze maatregel een verkapte inkomstenbelasting is. Iedere vorm van ongelijkheid in belasting is in principe strijdig met het gelijkheidsbeginsel van burgers in relatie tot de overheid, en zal daarom beperkt moeten worden. Beter is het om solidariteit en premie te verbinden met leefstijl. Wie ongezond leeft, rookt, alcohol en drugs gebruikt betaalt de hoofdprijs. Wie wil meebetalen aan comazuipen? Niemand. Dus: indeling van verzekerden in risicogroepen. Dat impliceert dat chronisch zieken met een prudente leefstijl een relatief lage premie betalen.

_{Lukas van der Drift, Zeist}

Feiten in de zorg

Wat is er toch weinig aandacht voor de feiten als het over de solidariteit in de zorg gaat. In zijn pleidooi voor invoering van een inkomensafhankelijke zorgpremie en het afschaffen van het eigen risico - vergis u niet, ik ben daar ook voor - vergeet Arno Bakker (O&D, 22 september) helemaal te vermelden dat een substantieel deel van het bedrag dat we aan zorg kwijt zijn, al inkomensafhankelijk is.

In gevolge de Zorgverzekeringswet (Zvw), betalen we een percentage (5,5 procent) van ons inkomen als premie, of die bijdrage nu wordt ingehouden door een werkgever of uitkeringsinstantie, of dat we die betalen via een aanslag. Het maximum, over 2016 bedraagt 2.901 euro, is voor velen ruim het dubbele van de ziektekostenpremie van de zorgverzekeraar.

_{Ariane van Santen, Leiden}

Zelfrijdende bus

Het verhaal over de zelfrijdende bus in Appelscha die helaas nogal wat fietsers van het pad reed, en dan met name het commentaar van hoogleraar Marieke Martens (Ten eerste, 22 september), 'gespecialiseerd in omgang van mensen met nieuwe vervoertechniek' doet mij erg denken aan de bekende verkooptechnieken, eerder geïntroduceerd door de heer Boormans in zijn Algemeen Wereldtijdschrift voor Financiën, Handel, Nijverheid, Kunsten en Wetenschappen die figureert in de roman Lijmen van Elschot. Boormans paait de adverteerders daarin met fraaie, nietszeggende zinnen.

De hoogleraar deelt mee: ' Dat mensen niet weten wat ze kunnen verwachten is een bekende spanning bij introductie van zelfrijdende voertuigen.'

Een mooie zin die menig hoogleraar, gespecialiseerd in omgang van mensen met nieuwe snelkookpannen/ eenpersoonsvliegtuigen/ hoge snelheidfietsen/ bungeejumpkabels kan gebruiken: ' Dat mensen niet weten wat ze kunnen verwachten is een bekende spanning bij introductie van nieuwe snelkookpannen/ eenpersoons vliegtuigen/ hoge snelheidfietsen/ bungeejumpkabels.' Elke hoogleraar in Nederland mag van mij deze responstechniek gebruiken.

_{Peter Thunnissen, Zeist}

Uw bul graag

In het interview met Griselda Molemans in 'Land van afkomst' door Robert Vuijsje (V, 22 september) lijkt zij te suggereren dat het vanwege discriminatie, racisme of een andere soortgelijke bron van wantrouwen jegens haar vader was dat hij zijn bul aan de burgemeester moest laten zien toen hij zich als tandarts in Castricum wilde vestigen. Dat lijkt mij niet het geval te zijn. Toevallig vertelde mijn vader, een autochtone Nederlander, onlangs dat hij zijn doktersbul moest laten zien aan de burgemeester toen hij zich, begin jaren zestig, als huisarts vestigde in het Brabants dorp waar hij tot zijn pensioen praktijk heeft gehouden. Dat was toendertijd de normale gang van zaken. Ik vermoed dat het gebruik of verplichting verband hield (houdt?) met een burgemeesterstaak. Het ging in ieder geval niet om wantrouwen jegens de persoon in kwestie.

_{Rob Brand, Rijsbergen}

Knuffelhormoon?

In Sir Edmund van afgelopen zaterdag stond een artikel over oxytocine, het zogenaamde knuffelhormoon, dat de banden binnen een familie, een stam of een groep hechter maakt. De gelederen worden als het ware gesloten, waarbij er, volgens wetenschappelijk onderzoek, onder de invloed van hetzelfde hormoon, agressie kan optreden tegen andere families, andere stammen, andere groepen, tegen buitenstaanders dus. In plaats van knuffelhormoon kan oxytocine dus met evenveel geldigheid oorlogshormoon genoemd worden.

_{Marie Boschman, Utrecht}

Pleur op

Afgelopen weken hoorden we uitvoerig ach en wee over het 'pleur op' van onze minister-president aan het adres van sommige Turkse medelanders. Maar is het alle duiders dan ontgaan dat Rutte niet alleen een goede premier is, maar al jaren ook een uitstekend docent maatschappijleer? Als ervaren lesgevende aan volle multiculti-klassen in Den Haag is hij gewend direct contact te maken op vmbo-niveau. In het vuur van les of betoog kan een leraar wel eens iets te ver gaan. De beste stuurlui staan weer aan wal: ga zelf maar eens lesgeven aan een vmbo in onze hofstad en hou dat jaren vol. Wedden dat dat weinig succesvol zal zijn met alleen maar parlementair taalgebruik?

_{Ed Arnold, Zeist}