Who run the world? Girlpower op de Parade

Keetje Kroft

Girlpower. Die term dringt zich op bij de start van de Parade in Utrecht. Eerst nog schoorvoetend, vooruit, bij Kroft: Keetje, een geestig theatraal spiegelpaleis opgetrokken rond de hoogromantische Duitse oerklassieker Das Käthchen von Heilbronn (1810) van Heinrich von Kleist. Kort samengevat, en dat doet regisseur Karina Kroft hier ook, gaat dat stuk over het eenvoudige burgermeisje Keetje dat met de griezelige gravin annex heks Kunigunde strijdt om de liefde van ridder Vom Strahl. Kroft schrapte nogal wat personages, want het origineel kent er 28. Maar dat is dan ook het tikje melige uitgangspunt: de tourbus met de andere 25 acteurs, figuranten, rekwisieten en ridderkostuums is gestrand bij de Duits-Nederlandse grens en het publiek moet het vandaag doen met slechts twee acteurs (Sarah Bannier en Christopher Parren) en de 'regisseur' (gespeeld door Rein Hofman).

Ter plekke draaien zij gedrieën een soort 'best of Von Kleist' in elkaar. Daarbij blijkt al snel dat de regisseur, zeer in de geest van Von Kleist, Keetje annex Sarah niet bepaald serieus neemt. Aanvankelijk laat Keetje zich nog koeioneren, maar uiteindelijk pikt Bannier het niet meer; scherp wrijft ze haar mannelijke collega's in dat ze er qua machismo in tweehonderd jaar nauwelijks op zijn vooruitgegaan. Prompt vraagt Parren aan de technicus: 'Is Sarah ongesteld ofzo?' Natuurlijk zijn de twee vervolgens reddeloos verloren als Bannier stampvoetend vertrekt, ongemakkelijk op elkaar aangewezen in de liefdesscènes - met Hofman in een potsierlijke trouwjurk. Als Bannier tot slot met militante vigeur alsnog het toneel opeist, toepasselijk begeleid door Beyoncé, zijn de rollen compleet omgedraaid. Who Run the World? Precies.

Sombersongs

Sombersongs van Mugmetdegoudentand gaat impliciet ook over rolpatronen en genderdwang. Wat als de grenzen diffuser worden? Zangeres en songwriter Baby Dee is het levende bewijs van de verwarring die genderfluïditeit soms veroorzaakt. Dee is een Amerikaanse transseksueel die halverwege de transformatie lijkt te zijn blijven steken. Een middelbare man in een neonroze tutu met borsten en Cindy Lauper-haar. In Sombersongs worstelt ze met haar eigen podiumprésence en moet door zangeres en actrice Meral Polat steeds weer worden overtuigd om uit de schaduw te treden. Dat lijkt nauwelijks verzonnen: Baby Dee oogt uiterst ongemakkelijk, soms zelfs getroebleerd. Maar wat een schitterende liedjes schreef zij, die mede dankzij Polat tot hemelse hoogten worden gebracht. Knap, hoe Baby Dee zo haar persoonlijkheid, en haar worsteling, tot kunst maakt.

Wie dat ook probeert, is actrice en zangeres Mira van der Lubbe. Zij ontdekte drie jaar geleden dat ze drager is van een erfelijk borstkankergen en nam uiteindelijk het zware besluit haar borsten preventief te laten verwijderen. In de solo Maak van je shit een hit (met liedjes geschreven door vader Huub) vertelt ze bij wijze van afscheid de geschiedenis van haar tieten, van dat eerste, pijnlijke erwtje, ontdekt tijdens de gymles, tot de tussen glasplaten geplette pannenkoeken bij de mammografie. Eerlijk en dapper is het en dat dwingt bewondering af. Daarbij is Van der Lubbe een intrigerende performer, met haar scherpe trekken: een lichaam als een scheerlijn, een gezicht als een geodriehoek. Zaterdag had haar performance nog iets stijfs, maar dat zal ongetwijfeld groeien. Lastig is wel dat de tekst al te persoonlijk blijft - het verhaal stijgt maar met moeite uit boven het particuliere, op een haast zalvende 'ieder huisje heeft zijn kruisje'-achtige epiloog na. Mag je spreken over 'kinderziektes' in dit verband? Hoe dan ook: Van der Lubbe heeft talent en haar persoonlijke verhaal is belangwekkend genoeg.

Maak van je shit een hit

Wie dat ook probeert, is actrice en zangeres Mira van der Lubbe. Zij ontdekte drie jaar geleden dat ze drager is van een erfelijk borstkankergen en nam uiteindelijk het zware besluit haar borsten preventief te laten verwijderen. In de solo Maak van je shit een hit (met liedjes geschreven door vader Huub) vertelt ze bij wijze van afscheid de geschiedenis van haar tieten, van dat eerste, pijnlijke erwtje, ontdekt tijdens de gymles, tot de tussen glasplaten geplette pannenkoeken bij de mammografie. Eerlijk en dapper is het en dat dwingt bewondering af. Daarbij is Van der Lubbe een intrigerende performer, met haar scherpe trekken: een lichaam als een scheerlijn, een gezicht als een geodriehoek. Zaterdag had haar performance nog iets stijfs, maar dat zal ongetwijfeld groeien. Lastig is wel dat de tekst al te persoonlijk blijft - het verhaal stijgt maar met moeite uit boven het particuliere, op een haast zalvende 'ieder huisje heeft zijn kruisje'-achtige epiloog na. Mag je spreken over 'kinderziektes' in dit verband? Hoe dan ook: Van der Lubbe heeft talent en haar persoonlijke verhaal is belangwekkend genoeg.