West-Europese landen missen de wil tot overleven

Cas Mudde, gespecialiseerd in extreem rechts, gaf in The Guardian (7 juli) vijf lessen inzake populisme. Les 1: populisme wordt niet verslagen door immigratiebeperking. De analyse van Mudde is knudde. Overmatige immigratie is de hoofdbron van populisme. Mudde ziet niet wat Douglas Murray beschrijft in zijn The Strange Death of Europe. West-Europese politiek-culturele elites zijn levensmoe. Het is mooi geweest. Ze laten de Westerse cultuur eroderen. In Binnenhoftermen: West-Europa gaat richting 'voltooid leven'.

Murray zou Mudde moeten meenemen naar Zweden, het moderne voltooid levenland. Ex-premier Fredrik Reinfeldt, een conservatief nog wel, zei ooit: 'Alleen het barbarendom is echt Zweeds. Alle andere zaken kwamen van buitenaf.' In 2015 nam Zweden, met 10 miljoen inwoners, de proef op de som. Alle asielzoekers waren welkom. Maar bij 160 duizend barstte het. De grenzen gingen dicht. Zweden ontving naar verhouding meer asielzoekers dan Duitsland. Naar Nederlandse verhoudingen: 250 duizend. In één jaar! De verkiezingsuitslag van 15 maart zou er wat anders hebben uitgezien.

Zweeds populisme groeide, maar multiculturalisme bleef staatsreligie nadat de Zweden God achter het behang plakten. In 2015 telde Zweden per hoofd van de bevolking de meeste verkrachtingen ter wereld, na Lesotho. De politie fatsoeneert statistieken. Daders? Zweedse mannen! De media doen aan zelfcensuur en de politiek doet alsof haar neus bloedt. De nieuwkomers betreden een culturele leegte en vullen zelf de normstelling in. Zweden schaft zichzelf af.

Murray krijgt harde kritiek. Veel omstreden auteurs inzake immigratie zaten dichter bij de waarheid dan hun critici. In 1973 publiceerde de Franse schrijver Jean Raspail Le Camp des Saints. Raspail had een visioen. Op een dag zag hij voor de Middellandse Zeekust 'een miljoen verarmde bootmensen' opduiken. 'Ik zag een onoplosbaar moreel probleem. Hen binnenlaten is ons einde; hen verwerpen is hun einde.'

Boek en auteur verdwenen achter een cordon sanitaire. In 1985 keerde Raspail terug. In Le Figaro met de vraag: Is Frankrijk nog Frankrijk in 2015? Als illustratie droeg Marianne, het nationaal symbool van Frankrijk, een hoofddoek. Jack Lang, minister van Cultuur, noemde Le Figaro 'een orgaan van racistische propaganda'. Premier Fabius noemde het artikel 'grotesk en ridicuul'.

Anno 2017 ontkennen weinigen dat Raspail een vooruitziende blik had. Hetzelfde geldt voor auteurs als Claire Berlinski (Menace in Europe), Thilo Sarrazin (Deutschland schafft sich ab) of Michel Houellebecq (Soumission). De kern is steeds dat overmatige niet-Westerse immigratie in West-Europa leidt tot culturele capitulatie. Grondwettelijk verankerde waarden eroderen. De bevolking voelt het; haar leiders niet.

Dat is anders in Midden- en Oost-Europa. Polen bijvoorbeeld werd ooit letterlijk van de kaart geveegd. De Poolse natie vocht, om te overleven. Oost-Europa bekijkt de culturele erosie van West-Europa met afgrijzen en wil geen asielstroom.

De EU legt straffen op, uitgerekend op instigatie van Duitsland dat die stroom over zichzelf afriep. Midden- en Oost-Europa wil niet de problemen importeren die West-Europa teisteren. De EU eist solidariteit. Betekent solidariteit dat het rijtje 'Brussel, Parijs, Londen, Manchester, Berlijn, Nice' wordt aangevuld met Warschau, Praag en Boedapest? Midden- en Oost-Europa kent het begrip voltooid leven niet. De inwoners bruisen van het leven.

Toen zijn boek niet meer controversieel was, zei Raspail dat hij zich niet had vergist in zijn visioen, maar enkel in de 'aantallen'. De demografische ontwikkeling van Afrika toont aan dat het geen 'voltooid levencontinent' is. De bevolking verdubbelt van 1,2 miljard nu naar 2,5 miljard in 2050. Nigeria telt nu 190 miljoen mensen; in 2050 410 miljoen. Congo telt 81 miljoen inwoners; in 2050 bijna 200 miljoen. Niger: nu 21 miljoen; in 2050 68 miljoen.

Van alle wereldburgers zijn Afrikanen het jongst, opgewektst en hebben de sterkste levenswil. Als ook maar 1 procent naar de voltooid levenlanden komt, zijn deze binnen een generatie cultureel omgeploegd. Wat helpt: hekken, hulp, handel? Alle drie? Of niets?

De EU heeft geen strategie. Zij bepleit arbeidsimmigratie, hoewel de jeugdwerkloosheid in Zuid-Europa 40 procent bedraagt. Duitsland wil Afrika helpen via opleidingen en handel. Het 'Plan Merkel' is goedbedoeld. Maar de Duitse moraal verzet zich tegen hekken en een keihard terugkeerbeleid. Zolang de weg naar Europa openligt, blijft de toestroom naar onze welvaartstaten groeien.

En culturen die snakken naar het 'voltooid leven' missen de wil tot overleven.