Wervelwind Eva van de Wijdeven komt tot rust in het Flevopark

'Ooo sorry dat ik te laat ben, geen idéé hoe ik hier moest komen met de auto, want ik ga altijd met de brommer maar ik moet straks door naar mijn broertje in Utrecht.' Eva - veel krul, wervelwind, strak in het zwart - geeft geen hand maar een knuffel. 'Jezus wat een mooi weer hè?'

Twijfelend kijken we naar haar outfit.

'Hmm... We gaan wandelen, toch? Lukt dat op die schoenen enzo?'

'Ja joh, ze lopen superlekker!'

Goed, een stuk lopen dus, in het Amsterdamse Flevopark. De laatste mooie dag van het jaar, geel-oranje bomen, gefilterd zonlicht. Eva die vertelt dat ze altijd te veel wil doen op een dag. Duurde een etmaal maar langer, dan had ze niet steeds haast. En dat ze eigenlijk alleen van wandelen rustig wordt, vaak is ze wel twee uur op stap. Ja, ze gaat tussendoor ook zitten, met een opschrijfboekje want dat is ook zo fijn van lopen, ideeën ploppen zomaar op. Of als ze het even niet helemaal weet, dan helpt het ook hè. Ze wil nu bijvoorbeeld een hond. 'Ik ben er heel erg aan toe, ik vind het fijn om voor een beestje te kunnen zorgen.' Maar ja, eentje uit het asiel? Of toch uit Griekenland? En welke dan? En hoe groot?

Een bankje, even zitten. De storm in de kop op papier zetten. O nee wacht, nog een verhaal, ze had een enorme tak in het park gezien, ze dacht: schijt, die móét mee naar huis. Dus daar liep ik, haha! Heb jij trouwens een pen? Die ben ik nou weer vergeten, stom.'

Zit ze net, komt er een grasmaaiman. Lawaai! 'Een minuutje hoor, ja u moet helaas opstaan want ik mag niet maaien als er iemand op het bankje zit. Maar wel lekker weer toch?'

'Heerlijk! O, wat ik óók nog wilde vertellen...'

Ze kwam te laat bij haar broer, maar dat was logisch.

undefined