Wereldkampioen zonder marktwaarde

HEEL EVEN heeft Jeremy Wotherspoon er na de Olympische Spelen aan getwijfeld of het zin had de rest van zijn leven te blijven schaatsen. De aarzeling was van zeer korte duur. Nadat hij begin dit seizoen de motivatie om te trainen weer had hervonden, keerde de Canadees verrassend sterk op terug op de piste.

Zoals veel van zijn landgenoten begon Wotherspoon zijn schaatscarrière als ijshockeyer. Pas nadat zijn vader hem had ingeschreven voor een schaatscursus - om zijn kansen op een professionele carrière in de NHL te vergroten - ontlook de liefde voor het sprinten op de langebaan. Al snel zag hij in dat hij daar meer mogelijkheden had dan in het nationale ijshockey.

Bovendien trok het individuele karakter van de schaatssport hem aan. Wotherspoon: 'Ik ben niet echt een teamspeler. Als ijshockeyer ben je altijd afhankelijk van anderen. Bij het sprinten ben ik zelf verantwoordelijk voor mijn prestaties.'

Twee jaar geleden meldde de Canadees zich voorzichtig in de internationale subtop, in het olympische seizoen volgde de definitieve doorbraak. The Spoon liet zich gelden als een van de meest complete sprinters van dit moment. Zijn snelle opmars had Wotherspoon mede te danken aan de introductie van de klapschaats, waarvoor hij de ideale techniek bezit. Dat verklaarde voor een belangrijk deel zijn opmerkelijke progressie. Niettemin vielen de resultaten op de belangrijke toernooien vorig seizoen tegen. Bij de Spelen in Nagano was hij de grote favoriet op zowel de 500 als de 1000 meter. Op de 500 meter verloor hij net van Shimizu, op de 1000 meter reikte hij niet verder dan de zesde plaats. Drie Nederlanders bleven hem voor; ook tijdens de WK sprint in Berlijn, waar hij vooraf eveneens werd bestempeld als topfavoriet, moest hij de winst aan Jan Bos laten. Vastbesloten om dit keer revanche te nemen, reed hij dit weekeinde in Calgary de concurrentie naar huis. Als geen ander weet hij de snelheid van het 'magische' ijs optimaal te gebruiken. Sinds hij de middelbare school verruilde voor de universiteit van Calgary traint hij immers op de Olympic Oval.

Op zijn zeventiende verruilde hij zijn geboortedorp Red Deer voor het meer zuidelijk gelegen Calgary, en zijn ouders voor een stel professionele schaatscoaches. Tot die tijd kreeg hij les van zijn vader, leraar lichamelijke oefening en trainer van de jeugdopleiding ijshockey, en van zijn moeder, lerares Engels en tevens schaatstrainer.

'Pa was mijn eerste coach in alles. Hij leerde me ijshockey toen ik nog jong was en later was hij mijn schaatstrainer. Zolang ik mij kan herinneren, coachen mijn ouders de jeugd in Red Deer. Ze zijn ooit bij mij begonnen en daarna zijn ze er nooit meer mee gestopt', aldus Wotherspoon, die nog steeds lid is van de club.

Zijn studie biologie aan de universiteit van Calgary zette hij dit jaar op een zeer laag pitje, maar een fulltime bestaan als schaatser is niet gemakkelijk te realiseren in Canada. Dat lukt zelfs olympisch kampioene LeMay-Doan nauwelijks. Jaloers op de professionele status van de Nederlanders is hij echter niet. 'Geld maakt snel gemakzuchtig. Het zou wel prettig zijn als schaatsen wat populairder werd in Canada, maar het is niet anders.'

Pas één dag voorafgaande aan het WK vond Wotherspoon een persoonlijke sponsor: de eigenaar van de plaatselijke nachtclub Republik. De verbintenis loopt aan het einde van het seizoen alweer af. 'Maar voor mij is het al meer dan ik ooit heb gehad', aldus Wotherspoon.

Zelfs de wereldrecords zullen de marktwaarde van Wotherspoon weinig verhogen. Daarvoor had hij zich beter in de veel populairdere ijshockeysport kunnen bekwamen. 'Maar als ik het voor het geld had gedaan, dan was ik nooit met schaatsen begonnen.'

Tynke Landsmeer