Wennen

Soms heb je in het leven het gevoel dat je iets gemist hebt, en ik heb dat bij het woord 'joe'. Natuurlijk, ik kende joe al, in twee betekenissen. Van: 'Wil je even een pak suiker halen?' En dan zwierig: 'Joe!'

Ook kende ik joe van Wim T. Schippers ('Joe bent helemaal niet daar, joe bent hier').

Maar er is nu een ander joe in opkomst, en ik weet niet hoe het zit met dat joe. Het wordt vooral als afsluiting van mails en internetmededelingen gebruikt. Op Facebook: 'Op dit kiekje zit ik een knakworst te eten, lach me maar uit, joe.' Als afsluiter van een mail: 'Aaf, kun je dat stukje nog even sturen, joe.'

Ik heb er alle begrip voor dat mensen eens in de zoveel tijd schoon genoeg krijgen van 'groeten' en iets anders verzinnen. Zo was er een tijd geleden ineens de mode, vooral onder mensen die iets in de boekenwereld deden, om elke mail af te sluiten met 'Hartelijks'. Ze hadden gewoon genoeg van 'hartelijke groeten', en ze vonden hartelijks denk ik warmer klinken, ja, hartelijker. Zelf werd ik opstandig van 'Hartelijks' - het had iets van een uitroep van Sinterklaas zelf, terwijl het toch vooral werd gebruikt door dertigers in de bloei van hun leven. Tuttig.

Maar nu is iemand zomaar begonnen met 'joe'. Ik vrees dat het al een jaar aan de gang is, en dat ik het nu pas in de gaten krijg. Over de herkomst kan ik nergens iets vinden, maar ik vermoed, want dat zegt mijn taalgevoel mij, dat het in het noorden van Nederland is ontstaan. Daar zeggen mensen, zonder dat ze dat in de rest van het land weten, ook al jaren 'moi' tegen elkaar als ze eigenlijk 'hoi' bedoelen. Dus die zie ik ook wel 'joe' roepen als ze eigenlijk 'doei' willen zeggen.

Maar het dringt door, en snel. Ik krijg nu om de week wel een mail die eindigt met 'joe'. En het rare is: ik kan er niet aan wennen. Ik krijg geen vat op joe. Is het een beëindigende groet, zoals 'dag, 'doei' en 'groetjes'? Of is het - want zo klinkt het - meer een aanmoedigende uitroep, iets als 'Aan de slag!' of 'Go!'

Of weet niemand wat joe betekent, maar zijn we het gewoon allemaal tegen elkaar gaan roepen, net zoals die ene keer toen de hele Randstad ineens van de ene dag op de andere 'Hoi!' tegen elkaar riep bij het wegfietsen, in plaats van 'Doei!'.

Maar dat was nog te traceren. Hoi bij het afscheid, dat deden ze in Limburg al eeuwen. Joe is zomaar opgedoken, en zal vast zomaar weer verdwijnen. En in de tussentijd zitten we ermee, zonder te weten wat het is. Joe.

undefined