Welgedaan

In het lijstje, waarin al dat groenige, internationale en grenzenloze verzameld staat, mis ik een categorie die er feitelijk zo logisch uit voortvloeit: de allochtonen.

Er gaat uiteraard wat minder geld naar toe dan naar het Wereldnatuurfonds, maar wanneer we in termen van goede bedoelingen spreken, is het beslist een van de best bedeelde projecten.

Wij doen graag goed voor allochtonen. Het maakt ons Nederlandser dan we toch al waren, en de allochtonen een stuk zieliger dan ze zijn.

In Groningen gaan 'drie cultuurscouts kunstzinnig talent onder allochtonen' opsporen, omdat 'allochtone jongeren niet de juiste weg weten te vinden om hun talenten te ontplooien'.

Ik stel me de vergadering voor, waarin dit besluit werd genomen: de staatssecretaris van cultuur, de verantwoordelijke wethouder, nog zo wat ambtenaren, en een notuliste, die als enige de allochtone doelgroep mag verbeelden. De gezichten staan heilig, de ruimte vult zich met mededogen, en vlak daaronder bevindt zich een ander gevoel, dat zich nog het beste als gemaskeerde superioriteit laat beschrijven. Want wie zich buigt over het probleem van een ander, gaat er stilletjes van uit dat het bij hemzelf wel snor zit.

Ons land swingt, stampt, danst, jamt, zingt en speelt al decennia op wat vroeger negermuziek werd genoemd. We krijgen de exotica niet aangesleept, in woord, beeld en gebaar.

En net nu we het andere volkomen hebben eigengemaakt, wordt het tijd om eens te kijken waar toch dat kunstzinnige talent blijft bij die allochtonen.

Het is opgegeten en verteerd, u zit daar nu mee in de maag.