Weg met de sixpack, het buikje oftewel de 'dadbod' is in

Al begonnen aan sit-ups om straks met een buik als een snaredrum over het strand te kunnen paraderen? Stop! Niets meer aan doen, heren! Zo is-ie perfect. 'Strak' hoeft niet meer, volgens de wetten. De dadbod, kort voor dad body oftewel het papalijf, het mannenlichaam dat de strijd met de zwaartekracht heeft opgegeven, is trending topic op Twitter en internethype. Het zou eeuwig zonde zijn om die schoonheid van het lichte verval, dat ietwat hangende vlees dat de (middelbare) botten losjes bekleedt als de zitting van een oude maar comfortabele stoel, niet te delen met de wereld. De dadbod mag, nee, móét gezien worden.

Tenminste, dat vond allereerst de Amerikaanse 19-jarige Mackenzie Pearson, studente aan Clemson University. Ze schreef op 30 maart het stuk 'Waarom meiden van de dadbod houden' voor The Odyssey - zomaar een online-universiteitstijdschriftje - en trad daarmee op als dadbod-advocaat. Daarna volgden er meer die herkenning vonden in een warm gevoel voor de dadbod. Heel veel meer! Het stuk waarin Pearson de dadbod definieert als een lichaam dat zegt 'ik ga zo nu en dan naar de sportschool, maar ik zuip ook in de weekenden en mag graag acht stukken pizza in een keer weg werken', werd meer dan 450 duizend keer gedeeld.

Zacht-vlees-softporno

De populaire entertainmentsite Buzzfeed stortte zich op het nieuwe schoonheidsideaal dat zich ergens ophoudt tussen sixpack en bierbuik, compleet met dadbod-diëten en, tegenstrijdig genoeg, dadbod-workouts. Blogs besteedden aandacht aan het nieuwe fenomeen. Instagram werd overspoeld door foto's van het 'nieuwe' lichaam dat, hoe gewoontjes ook, al wordt 'gedragen' door bekende Hollywood-dadbodders. U, meneer doorsnee, met uw paar kilootjes extra, bevindt zich in goed gezelschap. Dat bewijst de zacht-vlees-softporno van Leonardo DiCaprio, Jason Segel, Seth Rogen, Alec Baldwin en Kevin James van de sitcom The King of Queens.

Dat was nog maar het begin. Dadbod ging vervolgens offline op talkshows van nationale Amerikaanse tv-zenders. Pearson zelf mocht over haar voorkeur vertellen in de ontbijtshow Good Morning America. Vorige week nog werd dadbod op de hak genomen in de populaire satirische nieuwsshow The Daily Show. New York Magazine, GQ, Time Magazine, allemaal lieten ze hun licht schijnen en een serieus medium als The Washington Post deed met redacteur en zelfverklaard dadbod Peter Holley een duit in het zakje. Laatste nieuws: dadbod ging vorige week transatlantisch toen het zijn opwachting deed in Britse kranten The Guardian en The Independent.

Huwbare vrouwen

Meningen buitelen over elkaar heen. Of we inderdaad zo gek zijn van de dadbod en zo ja: waarom dan? En waar komt het vandaan? Het is 'de beer', beweerden sommigen: de oudere, gezette, behaarde man die al in de jaren negentig zichtbaar werd in de gayscene en nu zijn opwachting maakt in heterokringen. Homo's lopen voorop in het organiseren van hun seksuele voorkeuren en een seksuele bevrijding waarin je tegen het heersende schoonheidsideaal mag zeggen dat je op iets anders valt, heeft nu ook de Amerikaanse heterogemeenschap bereikt.

Nee, nee, het is de manifestatie van een nieuwe zelfverzekerdheid van de man die anno 2015 kennelijk nog een emancipatiegolfje tegoed had en wiens laat-de-boel-de-boel-attitude opeens werkt als afrodisiacum op al dan niet huwbare vrouwen.

Of misschien is het zo, in de woorden van dadbod-deskundige Pearson: 'Hoewel we allemaal van een afgetrainde gast houden, is er gewoon iets aan de dadbod dat jongens menselijker, natuurlijker en aantrekkelijker maakt.'

Maar een analyse die verklaart waarom het soort lijf dat al rondloopt sinds er bier en barbecue bestaan, juist nú als lichamelijke fetisj wordt bewierookt, of op z'n minst probeert te achterhalen waarom het zo veel wordt bediscussieerd, ontbreekt ten enenmale.

Peter Holley van The Washington Post deed nog een serieuze poging. Hij kwam, met zichzelf als voorbeeld en ervaringsdeskundige, tot de conclusie dat tegenwoordig sociologische factoren een grotere rol spelen bij het vormgeven van nieuwe schoonheidsidealen, dan evolutionaire factoren. Oftewel: vrouwen houden van de dadbod 'om wat het inhoudt, niet om hoe het eruitziet'. Volgens hem heeft geen enkele hardwerkende vrouw tegenwoordig nog een afgetrainde Tarzan nodig om inbrekers af te schrikken, meubels te verplaatsen of een band te verwisselen. Dat doet ze ofwel zelf of ze betaalt er iemand voor. Nee, de relaxte eigenaar van de dadbod is aantrekkelijk omdat 'veel vrouwen tegenwoordig op zoek gaan naar een man die een goede carrière heeft, van kinderen houdt en een zacht buikje biedt om op te liggen nadat ze weer een dag harder heeft gewerkt dan wij.' Volgens Holley zijn strakke torso's en opgepompte biceps te druk bezig in de sportschool om een eigen bedrijf te runnen of de keuken schoon te maken.

De wetenschap lijkt het te beamen. Uit een onderzoek van de Universiteit van Aberdeen van 2010 blijkt dat vrouwen uit rijkere landen, die moesten kiezen tussen twee mannenportretten die alleen op een paar typisch masculiene kenmerken van elkaar verschilden, vaker de voorkeur gaven aan die met de minder mannelijke trekken. Zachte wangen gaven de gebeeldhouwde kaaklijn het nakijken.

Ijdeltuiten

Het ligt net iets gecompliceerder, schreef Barbara Ellen vorige week in The Guardian. Volgens haar hebben jonge vrouwen nu niet opeens een fetisj ontwikkeld voor zacht aanvoelende mannen die zich te goed doen aan pizza. Het is eerder zo dat vrouwen tabak hebben gekregen van het soort mooie superijdele man die 'zelfgenoegzaam, vals en hyperkritisch jegens anderen is'. Een type van wie er volgen haar meer en meer rondlopen en die nu als onmogelijk aan de kant worden geschoven.

Er valt op deze theorie af te dingen. Want waaruit blijkt dat dit soort mannen opeens zo in aantal zijn toegenomen? Waarom zouden mannen met een dadbod per definitie minder vals en kritisch zijn? En zijn omgekeerd alle mooie, sexy mannen onuitstaanbare ijdeltuiten die niets liever willen dan hun partner op een nare manier wijzen op hun lichamelijke tekortkomingen?

Eén punt maakt Ellen wel degelijk en dat is dat dadbod-dwepers vaak meer over zichzelf zeggen dan alleen maar: ik houd wel van een paar kilootjes extra. Daarin klinkt net zo goed een afkeur door van het ene, als een voorkeur voor het andere. Je hoort het in Pearsons dadbod-manifest als ze als eerste reden van de populariteit bij jonge meiden noemt: 'We hoeven echt geen gast naast ons die waanzinnig fit is. We willen geen kerels die ons onzeker maken over ons lichaam. We zijn zo al onzeker genoeg.' Dan de tweede paragraaf: 'We willen graag het middelpunt van de aandacht zijn. We willen er mager uitzien en des te groter de vent naast ons, des te kleiner we ons voelen en des te leuker we eruitzien op een foto.'

Alsof een contingent reallife Bridget Jonesen een route naar persoonlijk geluk heeft ontdekt die een stuk korter en minder heuvelachtig is dan levenslang diëten: jíj hoeft er niet beter uit te zien, zorg ervoor dat híj er slechter uitziet. Of hoe het nieuwe sekssymbool stiekem tot aaibaar damesaccessoire wordt gedegradeerd: eentje die het net iets eenvoudiger maakt om aan de heersende dubbele seksuele moraal te voldoen. Vrouwen moeten te allen tijde mager en sexy ogen en dat is makkelijker als er een wat uitgezakt lijf naast staat. Zo bezien heeft Pearson mannen noch vrouwen bevrijd. Ze heeft alleen een pastelkleurig behangetje gekocht voor het hok van de heersende seksuele moraal waarin ze zich bevindt.

En langs die lijn hebben zich inmiddels de pro- en anti-dadbod-kampen georganiseerd. Want zo onschuldig en luchtig als het internetdingetje in eerste instantie leek, bleek het bij lange na niet. Waar Pearson beweert tweets te ontvangen van dankbare mannen die een emancipatoir opkontje kregen voor de waardering van hun beginnende bierbuik, wordt dat gepareerd door (meestal) vrouwen met de algemene reactie waarvoor dat dan in godsnaam nodig was. Want dadbod is een cadeautje voor de gemiddelde man die toch al alles had, inclusief een vrijbrief niet te hoeven voldoen aan een onrealistisch schoonheidsbeeld. Voor hen is de status quo nu een nastrevenswaardig ideaal geworden; een doel waarvoor je - hoera! - geen enkele moeite hoeft te doen.

Sexy extra mannenkilo's

Nee, dan vrouwen. In Time schreef Brittany Gibbons over die dubbele standaard die het principe van dadbod aankleeft. 'De dadbod is een totaal aanvaardbare en aantrekkelijke lichaamsstandaard, maar alleen beschikbaar voor één geslacht. Spoiler alert, dames: niet het onze.' Waar het, volgens haar, voor dadbod Seth Rogen sociaal volkomen acceptabel is sexy chick Katherine Heigl te bezwangeren in de film Knocked Up (2007), is het haast ondenkbaar dat dezelfde rollen zouden worden gespeeld door de Australische rubensachtige Rebel Wilson en pretty boy Ryan Gosling. Sterker nog, toen de ietwat plompe Hannah (Lena Dunham) in de succesvolle HBO-serie Girls iets kreeg met knappe dokter Joshua (Patrick Wilson), riep dat nogal wat verontwaardigde reacties op. Zoiets mocht en kon niet.

Actrice/comédienne Kristen Schaal legde de zenuw bloot door in The Daily Show het nieuwe fenomeen juist onder een laag sarcasme te bedekken. 'Wat een geweldige dag voor mannen. Het werd tijd dat de maatschappij accepteert dat een mannenlichaam verandert nadat hij kinderen heeft gekregen.' Ze had zelfs een paar woorden over voor het mamalichaam dat volgens een quasi tegensputterende presentator, Jon Stewart, na dadbod wellicht ook zou gaan worden gewaardeerd. 'Maar Jon, we zijn al geobsedeerd door het mamalichaam. Of tenminste, hoe snel moeders dat lichaam weer moeten kwijtraken.' Een reeks plaatjes van zogenoemde momshells - een samentrekking van mom en bomb shells (seksbommen) - passeerden de revue. Beyoncé, Scarlett Johansson, Heidi Klum: beroemdheden die luttele maanden nadat ze hadden gebaard hun zandloperfiguurtje weer terug hadden.

Moeders aan wie je het niet kunt zien. Er is een woord voor: MILF, Mom I Like to Fuck. Het dianegatief van dadbod omdat het niet, zoals bij dadbod, het wat oudere uitgezakte lichaam viert, maar juist het ontbreken daarvan aanprijst bij moeders. En een milf is iets heel anders dan een mombod. Het idee al om met een doorsneemoederlichaam geassocieerd te worden, is voor sommige vrouwen een brug te ver. Terwijl de redactieleden van New York Magazine online verlekkerd kletsen over sexy extra mannenkilo's, moet de fotoredactrice er niet aan denken dat mannen een term als 'mombod' zouden bezigen. 'Ik zou zo beledigd zijn.'

Brittany Gibbons probeert het toch maar in Time Magazine: ze munt de term mombod als geuzennaam en breekt in een emotioneel pleidooi een lans voor de sociale acceptatie van mombod. 'De littekens en rondingen van mombod lezen als een plakboek van haar leven. Momenten waarop ze bovenmenselijke kracht vertoonde of onvergelijkbare pijn verdroeg, zijn voor altijd geëtst in haar huid. Het zou je niet moeten laten ineenkrimpen. Je zou er een kniebuiging voor moeten maken.' Misschien ook leuk als de maatschappij vrouwen toelaat hun innerlijke dikkerd te omhelzen met dezelfde gretigheid waarmee ze zich nu op de dadbod werpt.