Wéér zitten duizenden KPN'ers in zak en as

'Officieel weten we nog van niets', zegt een medewerker van de afdeling Vastgoed en Facility. 'Er werd op kantoor veel gespeculeerd over deze zwaar-weer-operatie. Wat het voor ons betekent, weet ik niet. Misschien worden we uitbesteed.'

Bij de vorige reorganisatie overheersten tranen, verbijstering en ongeloof. Toen de medewerkers in het najaar van 1998 de details hoorden van de operatie 'Nieuw KPN', stortte hun wereld in. Opeens leek het 'groene gevoel' van de KPN'ers te verdwijnen. Als één werkgever zijn mensen koesterde van de wieg tot het graf, dan was het KPN. Wie naar een concurrent ging, werd door collega's gezien als vluchteling of deserteur.

Maar KPN kon niet anders - om overeind te blijven in de concurrerende telecommarkt moest de voormalige staatsmoloch zijn vet kwijt. Vierduizend 'taken' gingen verloren - dat kon een veelvoud aan banen betekenen. Alle werknemers kregen op 2 december 1998 een brief waarin te lezen viel wat hun lot was.

Een deel kon één op één over naar een nieuwe aanstelling, maar vaak elders in het land. Anderen kregen een nieuwe functie: soms een minder aantrekkelijke baan dan ze hadden, soms promotie, soms na bijscholing. In het ergste geval werd hun bestaande functie 'overcompleet' verklaard en moest worden uitgezien naar een nieuwe betrekking .

De vijf KPN Jobcenters draaiden overuren om de 'overcompleten' maximaal twee jaar te begeleiden. De helft van de mensen moest binnen drie maanden aan een nieuwe baan zijn geholpen, 70 procent binnen een halfjaar en 90 procent na een jaar. Het lukte.

Want ondanks veel persoonlijk leed, viel de stoelendans achteraf mee. De buitenwereld zat zó te springen om ervaren KPN'ers, dat sommige medewerkers zelfs met een concurrentiebeding binnen moesten worden gehouden. Voor te sluiten call centers kwam belangstelling van de ANWB tot de Postcodeloterij en van Dutchtone tot de politiemeldkamer in Goes. De interne vacaturekrant leurde met duizenden banen. De telecommarkt groeide zo hard dat KPN na de reorganisatie per saldo méér personeel telde dan ervoor.

Maar dat de reorganisatie Nieuw KPN niet voor eeuwig zou zijn, was in 1998 geleden al duidelijk. Paul Verburgt, destijds het strategisch brein achter Nieuw KPN, zei destijds in de Volkskrant: 'Telkens als je denkt: we zijn klaar, doet zich weer een nieuwe kans of bedreiging voor. Reorganisaties zijn niet langer hinderlijke onderbrekingen van het leven, ze worden de status quo.'

Dit weekeinde kwam bij duizenden KPN'ers de herinnering weer boven aan de bange dagen voor 2 december 1998, de dag van de brief met hun toekomst. Vandaag worden ze opnieuw op hoofdlijnen geïnformeerd over de duizenden taken die gaan verdwijnen, vervolgens is het wachten op wéér zo'n brief.

'Tja, wéér een akelige reorganisatie, waarschijnlijk wéér zo'n akelige brief. Ik vrees dat ik dit keer moet gaan', zegt een KPN'er die na de vorige reorganisatie van baan en woonplaats wisselde. 'Ik ben murf. Ik heb absoluut geen zin opnieuw naar het Jobcenter te moeten.'