WEEKBLADEN

VRIJ NEDERLAND

Een mooie serie 'scheve' Amsterdamse foto's van George Hendrik Breitner, een bijna-coup in de Nederlandse afdeling van Bouterses NDP en plukte Dasa onoorbaar van Fokker?

'De bekentenissen van een stormram' is het afscheidsverhaal over Felix Rottenberg. Bekentenissen zijn het inderdaad, af en toe:

Toen ik me kandidaat stelde voor het voorzitterschap, heb ik een aantal mensen om advies gevraagd. Onder wie Hans van Mierlo. Ik ben bij hem thuis geweest. Op de Herengracht. Hij zei: je moet het niet doen. Je wordt een bureaucraat, een functionaris. Je houdt geen tijd over om te lezen of te schrijven. Zo'n organisatie zuigt je op. Ik vond dat toen onzin. Halverwege 1995 heb ik op vakantie in Frankrijk heel lang over mijn positie nagedacht. Toen kwam ik tot de conclusie: je bent te dicht tegen de macht aangekropen. Je bent een adviseur, een procuratiehouder van Kok geworden. Ik heb toen besloten om weer afstand van de macht te gaan nemen. Om me als voorzitter weer op te stellen als guerrillastrijder binnen de partij.

HP/DE TIJD De Honderd Vragen zijn voor het columnerende CAMU-duo van de voorpagina van de Volkskrant, Jan Mulder en Remco Campert. Tikje jammer dat ze er niet een beetje, zoals de lezer van deze rubriek verwacht, maar uitsluitend een gimmick van maken. Maar de dansfoto is prachtig.

Na 25 jaar kun je hem bijna 'de Vader' van Studio Sport noemen, regisseur Martijn Lindenberg. Bijna was hij betrokken geweest bij het opstarten van het jammerlijk mislukte Sport 7. Lindenberg weet nu dat de sportzender het zich te makkelijk heeft gemaakt:

Zij dachten: ach, we pakken een paar presentatoren, we nemen Koos Postema, dan komt het wel goed. Maar het 'key'-personeel bevindt zich achter de schermen. Als een dramaregisseur iets mist, kan hij het overdoen. Een voetbalwedstrijd kun je niet stilzetten. Sport is altijd live, ook al zend je daar maar vier minuten van uit.

HN-MAGAZINE Er is een breekbare relatie tussen jongeren en televisie, maar wat is er mis met zappen? Niet zo vreselijk veel, meent media-strateeg Bob Smits:

Als je er iets nuchterder naar kijkt, is zappen vooral een andere manier van informatie tot je nemen. Als jongeren - en trouwens niet alleen zij - langs zeven of acht verschillende kanalen gaan, dan zijn ze nog steeds goed in staat de flarden informatie die ze hebben opgevangen, te reproduceren. Ze vullen de ontbrekende delen in vanuit hun verbeelding.

DE GROENE Een themanummer over harddrugs. Het aardigste verhaal is over vijf Groene-medewerkers die 'paddo' gingen met redactrice Xandra Schutte als - onnodige, zo bleek achteraf - eerste-hulp. Kaalkopje-

consumente Stella Braam schrijft:

Weg met die saaie kaasblokjes bij de Groene-borrel. Voortaan presenteren we paddo's. Zelden waren we zo geestig. Daarom verbaast het ons dat niet-gebruiker Xandra Schutte zich begint te vervelen in ons gezelschap. Geschater klinkt uit alle hoeken en de gesprekken wisselen elkaar vlotjes af. 'De vertraging zoals jullie het noemen, kan ik erg goed voelen. De alertheid is verdwenen. De concentratie laat zeer te wensen over', zegt Xandra Schutte diplomatiek. Ze maakt zich snel uit de voeten. Als niet-gebruiker constateert ze dat de paddo ongevaarlijk lijkt. Vijf paar ogen kijken haar lodderig na.

ELSEVIER Het hoofdverhaal gaat over de 'jeugdfauna' van Nederland. Hoe zien tegenwoordig onze jongelui eruit, van gabber tot normaal, van skater tot superboer? Met veel foto's die veel uit de tekst verduidelijken.

Columnist Pim Fortuyn filosofeert, of zo men wil: theologiseert over de zeer openbare dood van Frans Swarttouw:

Wij moeten kiezen in zaken waarin tot voor kort niets te kiezen viel. Een kind was een geschenk of een bezoeking, maar het kwam gewoon. De dood diende zich aan op zijn moment, maar je kon hem niet bestellen op jouw tijd en manier. Leven en dood zijn zaken geworden van menselijke berekening, van menselijke keuzen. Daar hebben wij mee te leven, maar of het een vooruitgang is, is nog maar de vraag. Het stelt in elk geval hoge eisen aan ons. Als we op de troon van God willen gaan zitten, dienen wij te zijn als God, en daar wringt nu juist de schoen.

En Stanley Menzo (doelman; ex-Ajax, ex-PSV, nu Lierse SK) filosofeert eveneens, maar wat dichter bij huis:

Nederland is nog niet klaar voor een donkere keeper in het nationale elftal. Veldspelers hebben het iets makkelijker, die scheiden zich niet zo af. Het vloekt ook wel een beetje, een donkere huid in oranje sokken.

Henk Strabbing