Weekbladen worstelen met Florida

De post-electorale commedia-dell'arte in de Verenigde Staten vergt van de kranten, met hun dagelijkse deadlines, al het nodige inschattingsvermogen. De weekbladen staan voor een nog moeilijker opgave: terwijl het nieuws doordendert moeten ze met iets komen wat zeven dagen houdbaar en interessant is. Het ene blad slaagt daar duidelijk beter in dan het andere.

Elsevier doet wat het aan zijn stand van nieuwsmagazine verplicht is en pakt het meeste uit. Lezenswaardig is de sfeerreportage uit West Palm Beach en Miami. De verslaggeefster loopt de oom van het Cubaanse jongetje Elián Gonzales tegen het lijf. Hij glundert: 'Ik heb Gore de laan uitgestuurd.'

Het blad onthoudt zich van leedvermaak over de perikelen in Florida en recapituleert wat er bij de laatste Nederlandse verkiezingen allemaal is misgegaan, van Goes tot Gramsbergen: haperende stemmachines, zoekgeraakte formulieren, niet meegetelde stemmen en verkeerd doorgebelde uitslagen.

Vrij Nederland voert Gore Vidal ten tonele (met een artikel uit The Observer). De schrijver loopt met zevenmijlslaarzen door het politieke landschap. Hij is ervan overtuigd dat de Clintons het liefst zouden zien dat 'de onbeholpen Bush vier jaar president mag spelen, in naam van het Amerikaanse bedrijfsleven en onder de stevige leiding van de voormalige Pentagon-baas Dick Cheney'.

Dat wordt een fiasco, zodat in 2004 de weg naar het Witte Huis open ligt voor Hillary. 'Met haar man als campagneleider en - waarom niet? - vice-president. Daarmee zouden dan toch nog acht gouden jaren kunnen aanbreken met de juiste van de twee, Hillary, als nummer één.'

Het bericht van Edith Mastenbroek uit het hoofdkwartier van het Democratic Leadership Council, een steunpilaar van Gore's campagne, is enigszins aangetast door de tand des tijds. Maar grappig blijft de zin: 'Dit was een spannende, maar tegelijkertijd saaie campagne.'

De Groene Amsterdammer is, verrassend, eigenlijk wel een beetje gecharmeerd van het steekspel in Florida. Martin van Amerongen hekelt gemakzuchtige vooroordelen over de VS. In een andere beschouwing wordt geschamperd over de kritiek van onder anderen Fidel Castro. 'Het is waar: zulke ''vergissingen'' worden in zijn eigen leninistische éénpartijstaat nimmer geconstateerd, althans niet door de bevolking zelf. In Florida zijn de onregelmatigheden juist wel door de kiezers aangekaart, en dat is precies waar het om gaat.'

Dat Hervormd Nederland geen letter wijdt aan de Amerikaanse verkiezingen, kan niet (meer) verbazen. Maar dat HP/De Tijd kennelijk geen eigen invalshoek heeft kunnen bedenken en het onderwerp geheel overlaat aan tekenaar Willem en buitenland-columnist Dirk-Jan van Baar, is toch eigenlijk wel beschamend. Van Baar maakt zich er met een paar gemelijke kanttekeningen van af. Hij heeft zich geërgerd aan de warrigeverkiezingsuitzending van Barend & Van Dorp. 'Met de mond vol pinda's verklaarde het gezelschap zich solidair met de armen zonder ziekenfonds, maakte het zich druk over de doodstraf in Texas, en hekelde het de achterlijke Republikeinen, die vóór wapenbezit zijn en tegen abortus. Als het aan ons ligt, zijn er geen verkiezingen meer nodig en winnen de Democraten altijd.'

Met het onderwerp 'uitgesteld moederschap' is HP/De Tijd meer in z'n element. Het blad portretteert een aantal stellen die zich, met het oog op de biologische klok, halsoverkop in het ouderschap hebben gestort. En er is een tamelijk hilarisch vraaggesprek met anesthesist en Telegraaf-columnist Bob Smalhout, die zijn interviewer ontmaskert als een (wan)product van de Mammoetwet omdat deze meneer tegen hem zegt in plaats van professor.

Echt verkeerd aangesproken: Marijke van Hees. VN opent deze week met een hoofdredactionele verklaring, waarin excuses worden aangeboden voor het artikel over het 'peperiaanse' declaratiegedrag van de (inmiddels opgestapte) PvdA-voorzitter. Dat artikel van twee maanden geleden blijkt op een aantal punten niet te kloppen.