We mogen De Neus dankbaar zijn voor zoveel vermaak

Het was een aanval met voorbedachten rade. Met mitrailleurvuur knalde recidivist uitgeverij Lebowski de getuigenissen van Astrid Holleeder, zus ván, de media in. Vrijdag las actrice Isa Hoes voor bij RTL Late Night. Zaterdag mochten de Volkskrant en De Telegraaf Astrid interviewen, Het Parool kreeg de voorpublicatie. De dader wilde wel erg zeker zijn dat hij z'n doel niet zou missen.

Heimelijk gedrukt in het buitenland, 'blind' verkocht aan de boekhandel, waren alle 80 duizend exemplaren van Judas zaterdagmiddag uitverkocht.

Creatief met criminelen: na College Tour en deze acrobatische toer mogen we Judas, alias De Neus, wel dankbaar zijn voor zoveel vermaak.

Ik beken schuld: ik voelde weerzin tegen mijn eigen nieuwsgierigheid naar deze familiesaga. Natuurlijk las ik beide interviews toch. En verzuchtte ik na afloop als iedereen: 'Wat een verhaal. Wat een leven.' Om me daarna narrig af te blijven vragen wat het toch is met die obsessie voor criminelen. Was dit gluren niet te goedkoop? De boekwinkel heeft mij zaterdag niet gezien.

Natuurlijk smulde ik toch m'n graantjes mee. Willem Holleeder die de speelgoedautootjes van de overleden man van zijn vriendin Sandra (die hij 'helemaal leeg trok') aan Bram Moszkowicz gaf. 'Omdat Bram ze zo mooi vond.' Zoek de boef.

Astrid en haar moeder recenseren College Tour: 'Wim begon al te liegen op het moment dat hij aankondigde de waarheid te vertellen.' Of Twan Huys dat zijn studenten nog even wil meegeven.

Nadat ik de voorpublicatie van Judas had gelezen, was ik 'om'. Met haar vlot geschreven tekst greep debutante Holleeder ook mij vanaf de eerste zinnen bij de strot. Wat een verhaal. Wat een leven.

Vader Holleeder was een tiran. 'Agressie en geweld waren een manier van communiceren geworden', schrijft Astrid. Hij liet haar d'r eigen kots opeten. Als zus Sonja bloemen had gekregen, sloeg hij haar in elkaar. Die vader had het ook niet van een vreemde: diens vader was NSB'er. Bij wijze van straf draaide hij de lievelingsduiven van zijn zoon de nek om. Ongetwijfeld had opa óók weer zijn erfenis.

De tragiek van moeder Holleeder: vermalen tussen haar gewelddadige man en de zoon, die de trekken van pa overnam. 'Wim heeft geen impulscontrole', zei Astrid in de Volkskrant. Het leek me de diagnose van een familieneurose, erfelijk bepaald.

Nog even en het begrijpen gaat over in begrip.

Als kind 'bad ik elke avond voor het slapengaan tot God om hem te vragen of mijn vader alsjeblieft dood kon gaan', schrijft Astrid. Haar broer zou al 70 mille hebben neergeteld voor de moord op zijn zussen. Astrid overwoog Willem in een vakantiehuisje te vermoorden; ze heeft spijt dat ze het niet heeft gedaan. 'Dan had ik misschien twaalf jaar gehad en was ik na negen jaar weer vrij geweest. Nu moet ik de rest van ons leven achterom kijken.'

Binnen of buiten de EBI: iedereen zit gevangen. Ja, dat is een verhaal. Maar geen leven.