'We investeren veel in aangenaam leven'

Hoeveel uur werkt u?

'Ik heb dat nooit bijgehouden. Ik werk fulltime en eigenlijk elke avond en meestal ook in het weekend. Het zal zo'n vijftig tot zestig uur zijn. Dat is altijd zo geweest sinds ik met aids bezig ben en dat is sinds mijn dertigste.'

Wat drijft u?

'Dat is steeds veranderd. In eerste instantie was het de dreiging en de angst van aids in de homogemeenschap, waarvan ik zelf deel uitmaakte. Je merkte dat je vrienden en geliefden direct bedreigd werden. Die acute dreiging is in Nederland nu weg, maar in ontwikkelingslanden leeft nog steeds dezelfde dreiging. Voor mij is de klus niet geklaard zolang het menselijk gezicht en het drama van aids/HIV nog overal zichtbaar is. Vooral het besef dat je er wat aan kunt doen houdt me op de been.'

Heeft u genoeg vrije tijd?

'Niet echt. Als je zoveel werkt betaal je een prijs in je privé-leven. Maar ik heb niet het gevoel dingen tekort te komen. Ik heb een dochter en een man. Mijn dochter heeft een moeder dus we doen de opvoeding met zijn drieën. Soms zie ik mensen dingen doen waarvan ik merk dat ik er nooit aan toe kom. Zoals een keer per week naar de film of het theater, of genieten van lange ononderbroken vakanties.'

Welke dingen schieten erbij in?

'Mijn leefstijl is niet geweldig gezond geweest. Ik heb nooit gesport en te veel gerookt in de afgelopen twintig jaar. Ik moet nu echt iets aan beweging gaan doen; je wordt een dagje ouder en dan moet je aandacht aan je lichaam besteden. Het roken en drinken is gelukkig al minder geworden met het verlies van mijn wilde haren.'

Wanneer gaat u de schade inhalen?

'Ik was eigenlijk net met het bestuur in gesprek over mijn rol bij het Aids Fonds toen ik werd benoemd in het bestuur van het Global Fund to Fight Aids, Tuberculosis and Malaria; een fonds van de VN. Ik had behoefte aan een pauze; een periode van een maand of vier om me te bezinnen. Nu schuif ik dat even voor me uit en komt er juist veel werk op me af. Maar het is een grote uitdaging om vanuit ons werk internationaal een bijdrage te leveren: het versterken van de rol van de NGO's in de bestrijding van aids.'

Wilde u iets anders gaan doen?

'Nee, die crisis heb ik gehad. Aidsbestrijding is mijn werk en mijn leven. Een huisarts blijft ook zijn hele leven huisarts. Maar ik heb vroeger zeker momenten gehad dat ik me afvroeg of ik hiermee moest doorgaan: altijd werken en weinig tijd om van het leven te genieten. Het was soms vechten tegen de bierkaai met een klein groepje mensen. Je wilde resultaten zien, zeker omdat de ziekte zo in je nek hijgt. Je hebt mooie plannen, maar niet de middelen om het uit te voeren. Er waren momenten dat ik echt langs de rand liep. Nu staat er een stevige organisatie met negentig werknemers die wel een stootje kan hebben en is de balans goed. Maar internationaal zijn we nog lang niet zo ver. Ik kan dan niet denken: laat aids maar aan anderen over.'

Verdient u genoeg?

'Ja, ik verdien ongeveer 3300 euro netto per maand en mijn partner verdient ook goed. We leggen eigenlijk niets opzij. We investeren veel om het leven aangenaam te houden. We hebben een huisje in Bergen en daar compenseren we wat we in ons dagelijks leven missen aan rust en gezondheid. Ik hou van kunst. In de loop de jaren heb ik wel mooie dingen verzameld. Dat stamt uit de tijd dat ik niet in balans was. Zoals mijn moeder naar de kerk ging om rust en schoonheid te ervaren, ging ik naar musea.'

Houdt u zich bezig met uw pensioen?

'Financieel niet. Dat is allemaal geregeld via mijn werk. Ik hou me meer bezig met wat ik dan zal doen. Ik kijk er niet naar uit. Ik zie vrienden die met de VUT zijn gegaan en in verveling en leegheid zijn terechtgekomen. Maar ik ken ook mensen, bijvoorbeeld in ons bestuur, die een geweldige bijdrage leveren aan ons werk. Dan zie ik wel dat er een keuzemogelijkheid is.'