Wat deed columnist Thomas van der Meer op een spoorlijn deze week?

‘Ja.’ Stilte. ‘De trein was defect.’ De vaste lezers van Volkskrant-columnist Thomas van der Meer herkennen de onderkoelde stijl, ditmaal in antwoord op de vraag of hij nog een dieptepunt heeft gekend, afgelopen week. Dan volgt een beeldend verhaal over die defecte trein, het trappetje dat de reizigers naar de begane grond bracht en de voettocht terug naar station Houten (‘dat was best leuk, want daar mag je gewoonlijk nooit lopen’), alwaar hij werd opgepikt door Maxim Februari. Die kwam daardoor óók te laat op diens eigen diner in het Muiderslot, nog ter ere van het winnen van de P.C. Hooftprijs 2020. Tja. ‘Ik wil wel gezegd hebben dat ik niet de indruk had dat Maxim ermee zat.’

Voor wie denkt dat dit nu zijn leven is – hangen met P.C. Hooftprijslaureaten, Boekenbals, met zijn debuutroman Welkom bij de club pardoes op de longlist van de Libris Literatuurprijs belanden – heeft maar gedeeltelijk gelijk: in het dagelijks leven werkt Thomas in een verpleeghuis, waar hij zorgt voor bejaarden. Wassen, aankleden, naar de wc brengen, het echte, zware, onverbloemde werk. Zou hij niet liever fulltime schrijver willen zijn? Lieve help, nee. ‘Het is belangrijk om naast schrijver ook een gewoon persoon te zijn, met een normale baan. Dan heb je ook nog eens iets om over te schrijven. Mijn columns zijn vaak gesitueerd in een zorgsituatie, maar gaan eigenlijk over sociale mechanismen, discriminatie of lhbti-problematiek.’

Naast dat zorgen en die columns schrijven werkt hij ook aan zijn tweede roman. Stress daarover heeft hij niet, dankzij een stevig vertrouwen in eigen kunnen. ‘Ik geloof niet dat er schrijvers zijn die hun werk niet het allerbeste van de wereld vinden, of in elk geval bijna. Waarom zou je in godsnaam het publiek vermoeien met een matig boek?’ Over de plot kan hij nog weinig zeggen (‘ik heb wel al een aantal geniale ideeën’) en hij moet sowieso eerst het universum eens even goed bekijken. Hoe dan? ‘Door een telescoop.’ O ja.