Wandelingetje

We moesten de blauwe letter N volgen, die regelmatig op de bomen in het bos was aangebracht. De kinderen waren enthousiast, sleepten met takken en holden van het ene naar het andere blauwe lettertje. Maar na enige tijd bemerkten we dat we al een tijdje geen indicatie meer hadden gezien. We liepen op een zanderige bosweg, met aan weerszijden hoge stapels gekapte bomen. 'Jongens', zei ik opgewekt, 'we lopen nog een stukje door, en zien we over vijf minuten nog geen aanwijzing, dan gaan we terug.' Terug, dat wilden de mannen wel, want het was inmiddels negen uur, en die twee kilometer duurden nu wel erg lang.

Na vijf minuten maakten we rechtsomkeer. Ergens op die terugweg moeten we nóg een fout hebben gemaakt. Alle bomen en splitsingen leken op elkaar. We konden nergens meer een aanwijzing ontdekken. De schemer trad in. De kinderen begonnen te jammeren. Zelf kreeg ik het ook benauwd. Mijn partner vroeg zich af waarom hij altijd in hemelsnaam naar mij luisterde. Om half acht 's avonds begin je toch geen boswandeling meer met twee kleine kinderen!

Uit mijn tas diepte ik een lolly op, die de kinderen braaf met elkaar deelden. We sjokten door, ieder een kind op de rug. Het werd donkerder en vleermuizen fladderden in de boomkruinen.

Tien uur, nog niets bekends te ontdekken. De ervaren wandelaars hadden geen zaklantaarn bij zich, geen fles met water, geen kaart van het gebied, geen kompas, alleen een aansteker, waarmee mijn partner af en toe een sigaar opstak.

Eindelijk kwamen we op een verharde weg. In de verte hoorden we blaffende honden, hier en daar stond een huis in het bos. De kinderen fleurden wat op en begonnen te zingen. Onze boswandeling eindigde in het dorpje, twee kilometer van het natuurvriendenhuis verwijderd. Vier uur later, om half twaalf waren we terug. De kinderen vielen voor pampus in hun bedjes. Dat hadden wij ook wel gewild. Maar wij hadden pech, wij moesten de koffers nog pakken.