Waarom hebben Romeinse bloemenstallen de openingstijden van een Eerste Hulp?

Waar lopen de correspondenten van de Volkskrant tegenaan in hun dagelijkse leven? Vandaag: Rosa van Gool ziet in Rome dat bloemenstallen 24 uur per dag open zijn, om minder romantische redenen dan je zou hopen.

Vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, 365 dagen per jaar is de bloemenstal op het pleintje in mijn buurt geopend. Overdag zit Maria er, een van oorsprong Egyptische vrouw van middelbare leeftijd, die vriendelijk meedenkt over geschikte cadeaus en de bestrijding van bladluis.

In de zomer doet ze dat zwetend op een plastic tuinstoel, in de winter weggedoken bij het elektrische kacheltje binnen in de krappe, donkergroene kiosk. ’s Avonds lossen jonge jongens haar af, die nachtwaken over de boeketten, vetplanten en kleine citroenboompjes.

De kwestie achtervolgt me al sinds ik in Rome woon. Waarom hebben Romeinse bloemenstallen – die in mijn buurt is niet de enige – in vredesnaam de openingstijden van een Eerste Hulp? De bloemenkiosk vormt een schril contrast met mijn huisartsenpraktijk, waar ik slechts vijftien uur per week terecht kan voor een bezoek.

Heeft het soms te maken met de romantische inborst van de Italianen, die er zomaar toe kan leiden dat er om drie uur ’s nachts hoge nood is aan een boeket rode rozen? Hoewel ik het bestaan van die inborst kan bevestigen, weet ik inmiddels dat de realiteit meestal prozaïscher is dan je zou hopen – ook in Italië.

Dus wend ik me tot Maria, met wie ik bijna dagelijks een beleefd ‘hoe gaat het’ uitwissel. Veel dieper gaan onze vrolijke gesprekjes zelden, mede omdat Maria via een oortje vrijwel permanent met haar zus in Caïro aan de lijn hangt. Maar op een zonnige ochtend, het oortje was uit, greep ik mijn kans.

Haar antwoord was even simpel als ontnuchterend: het is goedkoper ’s nachts iemand te betalen, dan een deel van de bloemen en planten met een busje op te halen en naar een gehuurde opslag te brengen, om ze er de volgende dag weer uit te halen.

Plausibel verhaal, vond ik, want het kioskje is inderdaad te klein om alle koopwaar afgesloten binnen te herbergen. Toch bleef het knagen, zeker toen ik erachter kwam dat soortgelijke bloemenstallen in Milaan ’s nachts wél sluiten. En is het niet simpeler om kleiner in te kopen?

Een zoektocht op Google leerde me al snel dat de nachtelijke openingstijden weliswaar om geld draaien, maar mogelijk om veel grotere bedragen dan een paar tientjes voor de nachtwaker. Anderhalf jaar geleden rolde de Romeinse politie een drugsnetwerk op waarin een bloemenstal in Rome-Noord een belangrijke rol speelde.

Codenaam van de actie was ‘operatie Cleopatra’, omdat veel van de 22 verdachten – net als de meeste Romeinse bloemisten – van Egyptische afkomst zijn. Een 24/7-geopende bloemenstal is natuurlijk een ideaal ontmoetingspunt, nog afgeschermd ook, om te doen wat het dag- en straatlicht niet kan verdragen.

Zo romantisch als het antwoord op mijn vraag had kunnen zijn, zo cynisch is het. Of toch niet? Het is moeilijk voorstelbaar dat álle Romeinse 24-uurs-bloemenstallen deel uitmaken van drugsnetwerken, en dat ze intussen ongestoord open blijven.

Misschien verblindt de wens mijn vriendelijke praatjes met Maria voort te zetten me, maar ik voel toch veel voor de verklaring van de hoofdstedelijke krant Il Messaggero. De meeste bloemenstallen, zegt de Italiaanse tegenhanger van Het Parool, zijn helemaal geen uitvalsbasis voor drugshandel of witwassen. De eigenaars willen simpelweg meer plek innemen dan het kleine stukje waarvoor ze huur betalen. Daarom spreiden ze hun koopwaar ver over de stoep uit, maar tegelijk willen ze niet betalen voor nachtopslag. Als het klopt, blijkt de werkelijkheid toch weer prozaïscher dan je zou hopen.