Waarom dit voetbalseizoen ronduit klote is geweest

Ik zou nu heel erg blij moeten zijn. Ik zou al weken, maanden zielsgelukkig moeten zijn. Al vanaf de eerste speelronde staat mijn club, Feyenoord, bovenaan. Sterker nog, het moet wel heel gek lopen wil Feyenoord geen kampioen worden - voor het eerst in achttien jaar. Dit succes is bijzonder. Toch lukt het mij en vele andere supporters niet om er echt van te genieten.

Waarom niet? Wat is er met mij aan de hand?

Ajax of Feyenoord?

Terug naar de lente van 1995. Ik was 8. Op het schoolplein speelde iedereen voetbal. Ajax stond op het punt de Europa Cup te winnen en was ook populair onder de schoolkinderen in Vlaardingen-Oost, dat toch net als Rotterdam 010 als netnummer heeft. Ik wist niets van voetbal, toch dwongen mijn klasgenootjes mij die ene vraag te beantwoorden: 'Voor wie ben jij, Ajax of Feyenoord?'

Thuis vroeg ik het aan mijn moeder. 'Mama, voor wie zijn wij?'

'Voor Feyenoord natuurlijk.'

Mijn fascinatie voor de club liep al snel uit de hand. Hadden mijn ouders een uitje gepland naar het Dolfinarium, dan wilde ik niet mee - voorbij Gouda kon mijn transistorradiootje Radio Rijnmond niet ontvangen, zodat ik het verslag van de wedstrijd tegen Go Ahead Eagles niet kon horen (0-3-winst, op Studio Sport zag ik die avond een prachtig hakballetje van George Boateng). Ik verzamelde alles wat met Feyenoord te maken had en kreeg mijn sport hatende vader zo ver me mee te nemen naar het stadion (2-1-winst op NEC). In de 21 jaar dat ik sindsdien de Kuip bezoek, heb ik nooit meer iemand de hele wedstrijd lang oude kranten zien lezen.

1999

En toen kwam 1999. We werden kampioen. Met een kwart miljoen medesupporters stond ik op de Coolsingel. Magisch.

Maar de afgelopen jaren heb ik weleens gedacht: had mijn moeder dat maar nooit gezegd, dat wij voor Feyenoord zijn. Want het is afzien. Sinds de onverwachte UEFA Cup-winst in 2002 hebben we ons moeten troosten met twee KNVB-bekers. Zoethoudertjes. De landstitel werd een obsessie.

Al vanaf oktober hoor ik zeggen dat Feyenoord kampioen wordt. Ook kennissen die voor Ajax zijn, zijn ervan overtuigd: vooruit, deze is voor jullie, alvast gefeliciteerd pik.

Maar al die tijd weet ik: dit gaat een keer fout. En hoe langer Feyenoord kans maakt om het seizoen als koploper af te sluiten, hoe pijnlijker als het niet lukt.

Drie kilo nagels

De hoop dat Feyenoord de landstitel wint, is er altijd. Maar we maken onszelf alleen maar wijs dat we er daadwerkelijk in geloven - we zijn als kinderen die ook wel weten dat Sinterklaas niet bestaat, maar bang zijn dat uit te spreken omdat we dan misschien geen cadeautjes meer krijgen. Dat supporters na acht speelronden massaal polo's kochten met een opdruk van pagina 819 van NOS Teletekst, zegt genoeg. Acht gespeeld, acht keer winst - dat we dat nog eens mochten meemaken! We maakten er maar een lolletje van.

Ja, ze waren mooi, al die goals van Jørgensen, de slidings van El Ahmadi. Maar eigenlijk is het gewoon een kloteseizoen geweest. Voorpret heb ik niet gevoeld: wel onrust. Ik heb geloof ik al drie kilo aan nagels afgebeten. Weken heb ik geanticipeerd op dat moment dat Feyenoord een vrije val zou maken, dat ze het toch verklootten. Na PEC Zwolle uit (2-2) hadden we nog maar een punt meer dan onze rivaal en ik zag al voor me hoe ik de rest van mijn leven herinnerd zou worden aan dat ene seizoen waarin Feyenoord een paar wedstrijden voor het slot toch het kampioenschap verspeelde.

Je zou kunnen zeggen: als het misgaat, is er volgend jaar een nieuwe kans. Maar wij supporters weten heel goed dat PSV en Ajax betere selecties hebben en meer middelen om die op peil te houden. Het is nu of nooit. Wij voelen die druk - en zitten al weken de speelschema's te vergelijken en inschattingen te maken van waar de top-3 (en nu nog top-2) weleens punten zou kunnen morsen.

Supporters zoals ik hebben het zo vaak mis zien gaan, dat we een trauma hebben opgelopen. Tuurlijk, het is er eentje in de categorie 'first world problems', maar voor wie zoals ik zeker een uur per dag aan Feyenoord denkt (elke thuiswedstrijd zit ik op de tribune, de Feyenoord-nieuwssite fr12.nl ververs ik uit automatisme zeker vijf keer per dag), hakt het erin.

Al moet ik er diep voor graven, ik weet hoe dat gevoel van euforie is. Als (áls!) Feyenoord straks van Excelsior wint en een huldiging wacht, zal ik opgelucht zijn. Maar voor de jonge supportertjes die denken dat dit succes de normaalste zaak van de wereld is, is het kampioenschap de geboorte van een trauma.

_{Merlijn Kerkhof (1986) schrijft voor de Volkskrant over klassieke muziek en is seizoenkaarthouder van Feyenoord.}