In 1992 waren vrouwen met een baan gemiddeld 26,8 uur per week actief. In 2005 was dat teruggelopen naar 25,5 uur. Nergens in Europa hebben werkende vrouwen zo’n korte werkweek.

De tendens staat haaks op het kabinetsbeleid dat er juist op is gericht meer vrouwen meer uren te laten werken. Het kabinet wil het aantal vrouwen dat werkt verhogen van 52 procent in 2000 naar 65 procent in 2010.

Het aantal werkende vrouwen neemt in de praktijk inderdaad toe, maar dat succes wordt getemperd door de afnemende duur van de werkweek. Daardoor stagneert de groei van het aantal uren dat de gemiddelde Nederlandse vrouw werkt. In 1995 was dat 9,3 uur, in 2000 12 uur en in 2005 13,3 uur – een toename van slechts 1,3 uur.

De Europese vrouw met een baan werkt volgens het statistische bureau van de Europese Unie gemiddeld 32,9 uur per week. Dat is zeven uur meer dan Nederlandse vrouwen.

Achterblijven
Amelia Román, socioloog en onderzoekster bij de Organisatie voor Strategisch Arbeidsmarktonderzoek (OSA), verwacht dat de gemiddelde werkweek van vrouwen in Nederland verder gaat krimpen. ‘Het zijn niet zozeer de oudere vrouwen die afbouwen, maar het zijn de jongere vrouwen die in uren achterblijven. ’

De werkweek van vrouwen met en zonder kinderen groeit naar elkaar toe. ‘Het leeuwendeel van de Nederlandse vrouwen werkt in deeltijd, ongeacht of ze kinderen hebben’, aldus Román. ‘De verwachting dat een parttime baan een opstapje is naar een fulltime baan blijkt definitief een sprookje.

Ook als de kinderen groot zijn, blijven vrouwen parttime werken.’ Volgens Román willen vrouwen niet méér werken, zoals wel wordt gesuggereerd. ‘Integendeel’.