Vrouwen die alles al hebben kopen er nu eenmaal graag nog iets beiges bij

In de Eerste Constantijn Huygensstraat passeerde ik zo’n wezenloze winkel voor vrouwen die alles al hebben. De meeste voorwerpen in de etalage waren beige. Vrouwen die alles al hebben kopen er nu eenmaal graag nog iets beiges bij.

Tussen de brave kandelaartjes en slakommen trof ik in de etalage een beige vaas in de vorm van een vrouwentorso, met een ronde buik en grote, zware borsten. Het ding deed me aan de Efteling denken; het had iets Laaf-achtigs. Ik heb nooit een naakte Laaf (tot Laaf gemaakte?) gezien, maar u begrijpt wat ik bedoel: Bruegheliaans met een toefje Rien Poortvliet.

Terwijl ik het voorwerp verbaasd bekeek (wat moet een beige ‘momfluencer’ met zo’n carnavaleske tietenvaas?) hoorde ik achter me de geluiden die horen bij een ontmoeting tussen honden. Gesnuif, gehijg, raspende woefjes, het gekrabbel van poten langs de stoep. Ik keek om, en zag inderdaad twee honden, een stabij en een onduidelijk zwart beestje, onstuimig bezig met wat ik, zonder verstand van honden, maar interpreteerde als ‘elkaars grenzen verkennen’.

Hun baasjes maakten, op hun beurt, de geluiden die baasjes dan maken. ‘Dana! Dana, los!’, riep de blonde eigenaresse van de stabij, trekkend aan de hondenriem. En, verontschuldigend: ‘Ze is nog jong! Ze wil alleen maar spelen hoor!’ Ze leek op een jonge Drew Barrymore en droeg, ik kan er niets aan doen, een beige donsjas.

Ook de eigenaar van het zwarte schepseltje, een lange, knappe jongen met een donkere kuif, trok de riem strak en maakte kalmerende geluiden (‘Frenkie! Zit!’), maar algauw bleek dat de honden elkaar gunstig gezind waren en inderdaad alleen maar wilden spelen. Beide jongelui glimlachten opgelucht. Een conversatie ontrolde zich.

De jongen deed Frenkies stamboom uit de doeken (iets met een retriever), met meisje vertelde hoe oud Dana was (bijna 1), de honden stoeiden voort, het meisje onthulde om de hoek in de Bosboom Toussaintstraat te wonen, nee, maar dát was toevallig! De jongen woonde óók om de hoek, schuin tegenover de Lidl!

Zo toevallig was dat niet, want hondenuitlaters wonen meestal in de buurt waar ze hun hond uitlaten, maar die twee keken elkaar aan met de feestelijke lach van mooie, jonge mensen voor wie het leven aan elkaar hangt van onverwachte genoegens. Het meisje streek haar verwaaide haar uit haar gezicht, de jongen liet zijn witte tanden blikkeren in het waterige zonlicht. Hoe nu verder?

‘Wow!’, riep het meisje. ‘Wat een waanzinnige vaas, moet je kijken!’ Ogenschijnlijk terloops pakte ze de jongen bij zijn arm. Hij lachte weer die feestelijke lach. Geen twijfel mogelijk: dit werd een lange, hete winter.