'Vrouw heeft opmars naar de top niet in eigen hand'

Ans Knape-Vosmer en Rochus van der Weg stellen dat de vrouw te veelzijdig zou zijn voor topfuncties (Opinie & Debat, 25 oktober). Ze zou namelijk zo veelzijdig zijn, dat ze niet past binnen de monomanie, 'het bezeten najagen van een beperkte doelstelling'.

Ik maak een andere analyse: de veelzijdigheid van de vrouw wordt niet op waarde geschat. De auteurs verheffen de monomanie tot norm en stellen die dus niet ter discussie.

In plaats van dat voor de zoveelste keer de vrouw zich moet aanpassen en veranderen, zouden de heersende managementstructuren meer ter discussie moeten staan. Wat de samenleving juist vraagt van bestuurders is een andere manier van leiding geven en besturen. Hierbij moet niet de monomanie centraal staan, maar het leggen van brede verbindingen tussen verschillende maatschappelijke actoren. Dat is vandaag de dag de voorwaarde voor topprestaties! Dat kan alleen als er meer waardering komt voor veelzijdigheid, emotionaliteit en persoonlijke betrokkenheid.

Dit sluit volledig aan bij de steeds breder gedeelde wens van vrouwen én mannen om juist minder monomaan in het leven te staan en in het dagelijks leven combinaties van verschillende rollen en taken mogelijk te maken.

Joan Ferrier, specialist op het gebied van emancipatie en diversiteit

Topvrouwen

Volgens directeur personeelszaken Ans-Knape-Vosmer van Koninklijke Vopak en voormalig headhunter Rochus van der Weg danken vrouwen het aan zichzelf dat ze niet doorstijgen naar de top. Vrouwen beschikken niet over de 'irritante' mannelijke karaktertrekken die nodig zijn voor succes.

Het is triest dat in het debat over het gebrek aan topvrouwen in Nederland vaak maar één kant van de zaak wordt belicht, terwijl er genoeg wetenschappelijk bewijs is dat vrouwen veel minder kans maken op promotie.

Toegegeven: de auteurs weten er een slimme draai aan te geven. Ze zetten de mannelijke leider weg als een monomaan, gevoelloos wezen. Een thrillseeker die nergens voor terugdeinst. En wie wil dat nou zijn? Vrouwen zijn volgens de auteurs veelzijdiger, emotioneler en nemen minder risico's. Vrouwen houden daarom niet van succesvolle vrouwen. Het zou verklaren waarom wielrenster Marianne Vos veel minder bewonderaars heeft onder vrouwen dan voetballer Johan Cruijff onder mannen.

Het is borrelpraat van het eerste uur. De wielersport is ook onder mannen minder populair dan voetbal, dat bij grote internationale wedstrijden ook veel vrouwelijke toeschouwers trekt.

Daar komt bij dat de nadruk op het sekseverschil vrouwen niet helpt. Het gaat nooit over de weerstand van mannen tegen verandering. En het is ook niet waar. Uit onderzoek blijkt juist dat topvrouwen niet veel verschillen van topmannen.

Het historische gebrek aan vrouwelijke helden zien deze 'vertegenwoordigers uit het bedrijfsleven' eveneens als een bewijs voor hun verklaring - wat onzin is. Vrouwen hadden in het verleden veel minder kansen om zich maatschappelijk te bewijzen. Getalenteerde historische vrouwen komen bijna niet voor in de vaak door mannen samengestelde historische canons en zijn dus niet bekend bij het grote publiek.

Door het probleem volledig af te schuiven op vrouwen, hoeven we met z'n allen niet in te grijpen. Stel dat vrouwen wel bereid zouden zijn om offers te brengen, dan zouden ze wel doordringen tot de top: deze blik is kenmerkend voor deze tijd. Als een groep in een achtergestelde situatie zit, wordt de oorzaak al snel bij de groep zelf neergelegd. Als je iets niet bereikt, is het dus ook je eigen schuld. Dan heb je je verantwoordelijkheid niet genomen.

Jessica de Jong, auteur Vrouwen zijn gelijk aan mannen

undefined