Vrolijke regenboogdans in plompe kostuums

Utrecht Choreograaf Itzik Galili mag dan zijn jongste voorstelling Ignis Fatuus noemen, het is wel duidelijk welke richting dit ‘dwaallicht’ hem wijst: naar Amsterdam, naar een samenwerking met choreografe Krisztina de Châtel, mits hun plan voor een gezamenlijke dansgroep (vanaf januari 2009) wordt gesubsidieerd. Zijn nieuwste choreografie Six (het slot van de Ignis Fatuus-avond) past naadloos bij het repertoire van De Châtel. Dit kwintet voor vijf vrouwen en vijf schuivende panelen is net als veel van De Châtels werk gebaseerd op minimalistische, repeterende patronen waarbij objecten de dansruimte allesbepalend beïnvloeden. Bovendien zet Galili zijn werk op de repetitieve pianomuziek van Steve Reich, een van De Châtels favoriete componisten.

Leidt bij De Châtel de herhaling echter doorgaans tot een militaristische uitputtingsslag, Galili kiest voor speelse accenten. Handen wapperen boven de witte panelen, gespierde bovenbenen schieten tevoorschijn onder de lange panden van een slipjas (zonder bovenstuk). Fraai is het geconcentreerde en anonieme zetwerk van vijf in zwart geklede mannelijke dragers: zij herscheppen voortdurend de ruimte met hun witte mobiele wanden. De vrouwen kiezen trefzeker hun (verholen) posities. Six is een vakkundig werkje: niet opvallend, wel doelgericht.

Wie Six leest als een verwijzing naar Galili’s toekomst, kan de herneming van The Drunken Garden (het tweede deel van de avond) zien als hint naar het verleden. Net twee jaar in Groningen maakte Galili in 1999 met frisse energie deze vrolijke regenboogdans waarin bloemen mogen bloeien. Zeven dansers in plompe kostuums van surfpakkenstof klappen en scanderen hun eigen geluidsdecor bij elkaar. Philipp Stummer is de muzikale motor: uit handen, voeten en kostuum tovert hij geraffineerde ritmes en klittenbandgeritsel. Het zevental dendert olijk door totdat het slot de geboorte van het paradijs inluidt: uit het dikste kostuum komt Adam tevoorschijn, die op zijn beurt een naakte Eva een rozentuin belooft.

De energie die deze acht jaar oude dronkenmanstuin nog steeds laat ontpoppen, ontbreekt in de openingschoreografie Exile Within (een licht aangepaste versie van het origineel uit 2006). Negen dansers zoeken in schemerlicht naar het vreemde in zichzelf, met tollende nekken, onrustige armen en introspectieve vragen. Soms staan ze onder het schijnsel van een lantaarn, soms duikelen ze van een klimmuurtje naar beneden. Maar het vuur van het eerste uur ontbreekt in de opening van deze verder aardige voorstelling. Tien jaar huist Galili Dance nu in Groningen; nog één jaar heeft de choreograaf daar te gaan. Met in het voorjaar een best of van korte choreografieën. Hij is het aan zichzelf én aan het noorden verplicht dan nog één keer te vlammen.

Annette Embrechts