Vrijdag: Filantroop voor de prijs van een pakje peuken
Op de online Volkskrantpoll van donderdagochtend wist 84,3 procent van de deelnemers het zeker: ze geven geen bijdrage voor hulp aan Pakistan. Velen vrezen dat het geld niet bij de slachtoffers van de ramp terechtkomt. Anderen redeneren dat ze al genoeg doen door middel van (onvrijwillige) belastingafdracht, gezien de Nederlandse toezegging voor 8,6 miljoen euro aan het Wereldvoedselprogramma, Unicef en het Rode Kruis. Er wordt gemopperd over de slechte positie van christenen en andere minderheden in het land. Pakistan moet eerst zelf maar eens prioriteiten stellen, zo klinkt het. ‘Wel geld voor kernwapens, niet voor dijken.’ Allemaal valide argumenten, als het doel is jezelf te overtuigen dat het is gerechtvaardigd om niet te helpen. Om lekker te schelden op de onmacht van ngo’s en de politiek vanuit je behaaglijk droge huiskamer.
Hypocrisie ten top natuurlijk. We wisten allemaal niet hoe snel we onze knip moesten trekken in december 2006, toen er naast de inwoners van Indonesië, India en Thailand ook blonde backpackende meisjes met gescheurde kleren en rood behuilde ogen onder de slachtoffers bleken. We kenden allemaal wel iemand die er net op vakantie was. En dan ook nog met Kerst. Ach gut!
De overweldigende internationale reactie op die tsunami, de enorme bedragen die we bij elkaar wisten te schrapen: wat gaf dat een goed gevoel. Met één sms’je was je plotseling filantroop, en dat voor de prijs van een pakje peuken. Toegegeven: met de reusachtige bedragen kwamen ook gigantische misstanden aan het licht.
Maar waarom Pakistan dan nu wel helpen? Omdat het kan. Pure mazzel dat we in een land wonen waar we, zelfs als de dijken breken, nooit honger hoeven te lijden. Nooit bang hoeven te zijn om alles en iedereen kwijt te raken. Om alleen achter te blijven op het modderige kerkhof van je oude leven.
