Bellen metonze sportverslaggever
‘Vriendschap onder vijf olympische ringen bestaat dus toch’
Als het olympisch vuur vanmiddag in Tokio dooft, komen de 32ste Zomerspelen officieel ten einde. Nederland kan terugkijken op een uiterst succesvol toernooi. We bellen met John Volkers, voor wie deze Spelen zijn laatste als sportverslaggever voor de Volkskrant waren.
Op de laatste dag van de Olympische Spelen in Tokio won Nederland nog drie medailles: tweemaal brons in het baanwielrennen (Kirsten Wild en Harrie Lavreysen), maar ook zilver op de marathon (Abdi Nageeye). Een passend einde van twee succesvolle weken?
‘Voor Harrie Lavreysen denk ik niet. Ik denk dat hij zich echt tot de koning van het wielertoernooi had willen kronen – voor zover hij dat niet was. Zijn keirinfinale werd eigenlijk verknald doordat de Australiër Matthew Glaetzer op de tweede plaats de meute ophield. Daardoor kon de Brit Jason Kenny, die in 2016 ook al kampioen werd, wegrijden. Lavreysen zat opgesloten op de vierde positie en moest een krankzinnige poging wagen om Kenny te achterhalen.
‘Geen driemaal goud, dus. Geen verrichting à la Ard Schenk en Inge de Bruijn. Het was ook nog niet zo goed als Pieter van den Hoogenband in 2000. Die haalde toen naast tweemaal goud tweemaal brons. De chef de mission bleef qua verrichting op één Zomerspelen deze vrolijke Brabander dus toch voor.
‘Die medaille van Wild was natuurlijk wel een zeer gewilde. En die van Abdi Nageeye sloeg alles. Dat is onvoorstelbaar. Dat geloof je gewoon niet. Eliud Kipchoge, de allerbeste ter wereld, werd gelukkig olympisch kampioen. Dat vind ik zelf heel mooi. Om Nageeye nu als de tweede van de wereld te beschouwen, gaat te ver. Op een internationale marathon was hij nog nooit verder gekomen dan een zesde plaats. Maar in deze wedstrijd was hij de nummer twee. Een hele grote medaille.’
Hoe keek jij naar de Nageeyes pogingen om zijn Belgische vriend Bashir Abdi naar het brons te loodsen?
‘Ik heb zelden zoiets gezien. Een duwtje kun je niet geven. Hij wist waarschijnlijk zeker dat deze andere Abdi hem niet aankon. Hij wilde hem alleen maar voorbij de Keniaan Lawrence Cherono loodsen. Vriendschap onder vijf olympische ringen bestaat dus toch.’
Chef de mission Pieter van den Hoogenband en technische directeur Maurits Hendriks van het NOCNSF gaven vanmiddag een persconferentie in Tokio. Hoe keken zij terug op deze recordoogst aan medailles?
‘Van den Hoogenband drukt zichzelf graag weg in zijn rol. Hij zal niet zeggen dat het op zijn conto te schrijven valt. Eerst de sporters, dan de coaches, zegt hij. Wij faciliteren slechts zodat onze sporters kunnen excelleren. Hij gaat zichzelf niet op de borst kloppen dat Nederland het onder zijn leiderschap zo fantastisch heeft gedaan.
‘Als alles mis was gegaan met Nederland, zei Hendriks op deze persconferentie, als de ene na de andere coronabesmetting de ploeg zou hebben geraakt, dan had de ondergrens op basis van data science op zestien medailles gelegen. De realistische kijk was 34 medailles. Daar zijn ze zelfs nog overheen gegaan.
‘De kracht van de ploeg was volgens beide mannen de veerkracht. Niet alles loopt altijd van een leien dakje. Niet iedereen blijft altijd fit. Niet iedereen kan de jarenlange voorbereiding omzetten in een medaille. Als begeleider moet je dan wel zorgen dat de ploeg in spoor blijft, en niet ontspoord. Daar zijn ze uitzonderlijk goed in geslaagd.
‘Nederland eindigt op de zevende plaats in het medailleklassement. Nederland is het beste land van de Europese Unie, voor Frankrijk, Duitsland en Italië. Groot-Brittannië telt na de Brexit niet meer mee. En Rusland, dat meedeed onder de naam ‘Russisch Olympisch Comité’, blijft Nederland ook voor, maar dat is een Euraziatisch land.’
Voorafgaand aan deze Spelen was er hevige discussie of de Spelen überhaupt door moesten gaan. Hoe hebben de Japanners het er uiteindelijk van af gebracht?
‘Qua organisatie optimaal. Onder de gegeven omstandigheden. Maar het toernooi zal nauwelijks een erfenis achterlaten in Japan. Niemand is erbij geweest, behalve vanachter televisie- en telefoonschermen. De buzz van deze Spelen is veel kleiner geweest dan je mocht hopen.
‘Het was sport in een studio. Er stonden verschrikkelijk veel camera’s omheen, maar behalve de media was er niemand. Je keek naar een podium, een toneelvoorstelling voor een lege zaal.
‘Wat ook heeft ontbroken op deze Spelen is een grootheid met de allure van Usain Bolt of Michael Phelps. Dat had Simone Biles moeten zijn, maar die is ten ondergegaan aan de stress. Je zult je niemand in het bijzonder herinneren van deze Spelen.’
Als het olympisch vuur vanmiddag dooft, zitten je laatste Zomerspelen als sportverslaggever voor de Volkskrant erop. Sinds Los Angeles in 1984 miste je geen enkel toernooi. Welke plek krijgt deze editie in dat rijtje van tien?
‘Omdat het voor Nederland zo’n groot succes is geweest, zet ik deze Spelen op plek zes of zeven. Een is Sydney (2000), twee Londen (2012), drie Los Angeles (1984), vier Atlanta (1996). Onder Tokio komt in ieder geval Rio (2016), vanwege de chaos. Seoul (1988) en Peking (2008) deden me ook minder.
‘Een middenmoter, dus. Als Nederland hier geen succes had gehad, was deze Spelen in de achterhoede terecht gekomen. Die medailles hebben veel goed gemaakt. Maar de sfeer en de beleving was minder. Sydney en Londen, niet voor niks Angelsaksische landen, waar mensen een enorm gevoel voor sport hebben, waren voor mij de mooiste.’
Welke Nederlandse medaille uit Tokio zal je het beste bijblijven?
‘Het klinkt misschien gek, maar dat is de 4x400 meter voor mannen van zaterdagavond. Nederland werd op die afstand tweede van de wereld, achter de Amerikanen die met al hun schitterende atleten nooit te verslaan zijn. Ik zat op de eerste rij. Ik keek live naar die race en dacht: dit kan niet waar zijn.
‘Zilver is volgens veel mensen vooral een plek waarop je goud verloren hebt. Daar was bij deze vier multiculturele jongens geen sprake van. Tony van Diepen ken ik uit mijn eigen dorp Heerhugowaard. Die andere Antilliaanse jongens zijn speciaal in Nederland komen wonen. Ze hebben alles gedaan wat ze moesten doen. Deze zilveren medaille vind ik echt een hele, hele bijzondere.’
Tot slot, wat ga je het meeste missen aan het verslaan van de Spelen?
‘Het schrijven. Ik schrijf heel graag. Ik beschrijf graag, ik spreek graag mensen. Als ik kritisch moet zijn, kan ik tamelijk onverbiddelijk zijn. Als ik enthousiast moet zijn, kan ik best een octaafje hoger zingen. Zo ben ik 44 jaar door het sportleven gegaan. Nu is dat voor de Volkskrant geëindigd.’
