Vreeken

'Wife carrying' heet de sport in het Engels, dus misschien is de beste vertaling wel 'echtgenote-dragen', of zelfs 'wijf-dragen'.

Bij het vrouw-dragen gaat het erom een vrouw van minstens 49 kilo te torsen over een parcours van 253,5 meter met hindernissen.

Waarom die hindernissen, en waarom de deelnemers een vrouw meesjouwen, is mij niet bekend. Zónder vrouw, zou je zeggen, gaat het veel sneller.

Maar ja, topsporters: altijd ingewikkeld doen.

Dat is precies waar de Tour de France, die vandaag start in Luxemburg, aan ten onder dreigt te gaan. Ook de Tour kent die merkwaardige mix van obstakels om het de deelnemer zo moeilijk mogelijk te maken en kunstgrepen om het hem zo m kkelijk mogelijk te maken. Enerzijds tonnen investeren in research naar materiaal voor een broekje met minimale luchtweerstand, anderzijds om de haverklap een berg in het parcours neerzetten.

Daarmee vervreemdt de sportelite in Europa zich van het volk, niet toevalligerwijs op een moment dat de politieke elite het aflegt tegen demagogen die weten wat er onder de mensen leeft. De gewone man moet zich immers met de sporters kunnen identificeren. Hij (m/v) moet het idee hebben: dat kan ik óók, als ik een beetje m'n best doe, zoals de kiezer die de amateurs rond Mat Herben ziet aan klooien de illusie kan koesteren: misschien bellen ze mij wel voor een ministerspost. De gewone man hééft niet zo'n broekje, de gewone man kómt geen alp tegen in zijn rondje Beemster, de gewone man piést geen van de onschuldige voedingssupplementen groen schuimende urine.

Voor de Tour de France, stel ik voor, is voortaan een zwarte Gazelle met terugtraprem, dynamo en fietsbel verplicht. Hand uitsteken bij elke bocht en op de bagagedrager een wijf van minstens 49 kilo.