Vredesproces heeft 'hard hoofd' als Mandelson nodig

Peter Mandelson was net bezig zijn imago van briljant mediamanipulator en geniaal verkiezingsstrateeg om te buigen tot dat van succesvol politicus, toen vorig jaar december bekend werd dat hij in het geheim een lening had afgesloten bij kabinetscollega Robinson, om een huis van anderhalf miljoen te kunnen kopen in de trendy Londense wijk Notting Hill.

Hij moest moest aftreden als minister voor Handel en Industrie. Dat was een harde klap voor de 45-jarige Mandelson. Maar vermoedelijk kwam het ontslag voor premier Blair nog harder aan. Hij raakte met Mandelson zijn grootste geestverwant en belangrijkste adviseur in het kabinet kwijt.

In zijn antwoord op Mandelsons ontslagbrief, schreef Blair: 'In de toekomst zul je samen met ons nog veel, veel meer bereiken.' Mandelson zei tegen vrienden te verwachten dat die toekomst in elk geval na de verkiezingen van 2001 zou liggen. Slechts het ministerschap voor Noord-Ierland, zei hij, zou misschien eerder komen, 'als een boetedoening voor mijn misdragingen'.

Want de post in Belfast geldt als een van de zwaarste en meest slopende in Blairs kabinet. Bovendien is het risico van mislukking levensgroot aanwezig. Verschillende Unionisten en Republikeinen zeiden de afgelopen weken dat het vredesproces op sterven ligt. Mandelson kan onmiddellijk aan de slag om het overlijden te voorkomen.

In Unionistische kring werd zijn benoeming met instemming begroet. UUP's veiligheidsspecialiste Ken Maginnis sprak van 'grote opluchting' en zei dat het vredesproces een 'hard hoofd' nodig had, in plaats van een 'overhaast hart'. De Unionisten geloven dat Mandelson zijn grote kracht, het overleg achter de schermen, in Noord-Ierland optimaal zal kunnen benutten. Carmel Hanna van de SDLP prees Mandelsons politieke vaardigheden. 'Vergeleken met hem is Machiavelli een Mary Poppins.'

Peter Mandelson is de kleinzoon van Herbert Morrison, vice-premier onder Attlee in het eerste Labourkabinet na de Tweede Wereldoorlog. Tussen 1985 en 1990 werd hij door toenmalig Labourleider Kinnock benoemd tot directeur communicatie van de partij, in welke rol hij samen met jonge opkomende parlementsleden als Gordon Brown en Tony Blair plannen smeedde voor de modernisering van de partij.

In 1992 veroverde hij zelf een parlementszetel, en twee jaar later regisseerde hij de machtsgreep van Tony Blair. De omvorming van Labour naar New Labour, was vervolgens vooral een co-productie van Mandelson en Blair. In 1997 was Mandelson de grote strateeg achter Labours verkiezingszege en maakte hij zichzelf definitief onmisbaar voor Blair.

'De modernisering van de partij zal pas echt zijn afgerond', zei de premier ooit, 'als New Labour van Peter Mandelson leert houden.' Dat zal nog even duren. Zelfs de twee belangrijkste ministers in Blairs kabinet, vice-premier Prescott en minister van Financiën Brown, zien Mandelsons renaissance ongetwijfeld met lede ogen aan. Beiden haten de snelle pragmaticus in de strakke Italiaanse pakken, wiens invloed op Blair die van hen verre te boven gaat.

Als minister voor Noord-Ierland, kan Mandelson de verkiezingszege van 2001 veilig stellen. Slaagt hij erin het Goede Vrijdagakkoord van een papieren tot een praktijkakkoord om te vormen , dan geeft hij Blair een machtig campagnewapen in handen. En zichzelf een paspoort naar nog meer politieke macht.