'Voortekenen zijn slecht, dus zal het vanavond wel lukken'

Van onze verslaggever

Wybren de Boer

ATLANTA

En inderdaad, zoals zo vaak in het verleden liet Kirsten Vlieghuis een slechte generale volgen door een imponerende uitvoering. 'Ze zei zelf al tijdens de warming up: 't gaat niet, dus het zal vanavond wel lukken', zei coach Jacco Verhaeren. En Karin Vlieghuis zelf: 'De tijden die Jacco bij het inzwemmen klokte waren niet bijzonder. Maar juist dan zwem ik in de finale vaak goed.'

Dat was nog eufemistisch uitgedrukt gelet op haar optreden in de eindstrijd. Vlieghuis verbeterde het Nederlands record met bijna zeven seconden (van 8.37,19 naar 8.30,84) en kreeg daarvoor een bronzen medaille terug. De zestienjarige Amerikaanse Brooke Bennett won (8.27,89) en Dagmar Hase eiste het zilver op (8.29,91).

Vlieghuis vocht met de Duitse Kielgass een verbeten gevecht uit om de derde plaats en besliste dat duel in de laatste meters in haar voordeel. Beiden maakten indruk met hun negative split-tactiek (het tweede deel sneller dan het eerste), waarbij Vlieghuis de meeste winst boekte. De twintigjarige zwemster, geboren in Borne, raasde het snelst van alle acht finalisten over de tweede vierhonderd meter.

Optimisten zouden daar uit af kunnen leiden dat Vlieghuis door eerder de aanval in te zetten misschien nog hoger had kunnen reiken. Maar Verhaeren wees die mogelijkheid van de hand. 'We moeten onszelf niet voor de gek houden. Kirsten zwom een perfecte race, exact goed ingedeeld, dit was voor dit moment het maximum.'

De felle eindsprint die Vlieghuis er nog uitperste wees op het gelijk van Verhaeren. Die laatste restjes energie waren nodig om Kielgass, die haar faam als fine finisher waarmaakte, van het lijf te houden. Vlieghuis: 'Ik zag dat we gelijk lagen en ik had geen idee dat we om het brons vochten. Jacco had gezegd: ''Kielgass is jouw richtpunt''. Toen ik Kielgass in die laatste meters naast me zag, dacht ik ''kom op, nog een keer alles geven''. Ik tikte aan, keek naar het scorebord en ik was derde.'

In korte tijd verbeterde Vlieghuis tweemaal het nationale record op de 800 meter vrije slag. In Barcelona haalde ze dit voorjaar twee seconden af van de twaalf jaar oude toptijd van Jolande van der Meer, om vervolgens in Atlanta nog eens zeven tellen sneller door het water te gaan. En als het een beetje meezit, is dat nog maar het begin. 'Tenminste, als het goed is.'

Ambities kunnen haar niet ontzegd worden, iets wat overigens voor de complete Nederlandse zwemdelegatie geldt. Zonder schroom worden fantasieën prijs gegeven met betrekking tot het WK in januari '98 in Perth en de termijn van vier jaar tot de Olympische Spelen van Sydney schrikt ook maar weinigen af. Vlieghuis al helemaal niet. 'Ik blijf nog zeker vier jaar zwemmen. Dit is mooi, maar het is hopelijk nog maar een begin.'

Marcel Wouda meent evenmin de toppen van zijn kunnen al te zijn genaderd. Na een vijfde plaats op de 400 meter wisselslag en een vierde plaats op de 200 wissel, omschreef Wouda zichzelf als een wereldtopper. Daarin had hij geen ongelijk, maar probleem is dat Wouda zijn belofte maar niet lijkt te kunnen inlossen op de beslissende momenten. Over zes belangrijke titeltoenooien (drie EK's, twee Olympische Spelen en een WK) bedraagt zijn oogst slechts een bronzen medaille: in 1993 op de 400 wissel bij de Europese titelstrijd in Sheffield.

De Udenaar besloot zijn Olympisch toernooi met een vierde plaats op de 200 wissel, nadat hij in de series zijn nationale record met twee seconden had aangescherpt (van 2.03,31 naar 2.01,21) en daarmee als tweede tot de finale was doorgedrongen. In tegenstelling tot de Hongaar Czene (goud), de Fin Sievinen (zilver) en de Canadees Myden (brons) slaagde Woude er in de finale niet in zijn serietijd te overtreffen.

De technische staf van de Nederlandse ploeg haastte zich te zeggen dat het 'niets mentaals' is, nadat eerder deze week Wouda's oud-coach Jon Urbanchek had gesproken van een 'mental block'. De zwemtrainer van Michigan State University kwam tot die conclusie nadat zijn vroegere leerling op de 400 meter wisselslag zichzelf met een ernstige taxatiefout van medaillekansen had beroofd.

Eens zal het raak zijn, bezwoer Wouda aan het eind van zijn Olympisch toernooi. 'Wat ik hier gepresteerd heb is voor nu mijn top, maar niet mijn absolute top. Vorig jaar heb ik na het EK twee knie-operaties moeten ondergaan, ik ben dit seizoen van nul gekomen. Dit toernooi heb ik vier jaar voor getraind en dan word je vierde en vijfde. Net heb ik even staan huilen, maar ik geef het niet op. Ik zit er zo dichtbij, ik zal ze ook een keer hebben.'