Voor moraalridders is geen plaats in het spookkasteel
Rubriek Ruimte op de links in de Volkskrant van dinsdag 23 november
Wat is dat toch met voetballers, dat ze zich zo aanstellen, dat ze zich zo misdragen? Profvoetballers voorbeelden voor de jeugd? Pfff, je zou je kinderen bijna verbieden naar Studio Sport te kijken. Is dat onderhand geen programma voor kinderen boven 16 jaar? Molestatie, vampirisme, list en bedrog. Tijd voor een keurmerk.
De verhuftering is alom aanwezig. Officials zijn omkoopbaar, trainers hebben geen scrupules, het publiek scandeert de verschrikkelijkste beledigingen, de pers verheerlijkt en veroordeelt, spelers doen de raarste dingen.
Zoals? Bijten dus, kopstoten en ellebogen uitdelen, provoceren, vallen om niets. Arme scheidsrechters. Zie kunst nog maar eens te onderscheiden van kitsch. En je ziet bijna alle vormen van wangedrag terug op de amateurvelden, in het weekeinde.
Eigenlijk had trainer Martin Jol van Ajax op de vraag wat hij, als boegbeeld van de voorbeeldclub Ajax, vond van de ‘liefdesbeet’ van Luis Suarez in de nek van Bakkal, moeten antwoorden: ‘Een speler die een ander bijt, is gek. Althans, hij is bevangen door een vlaag van waanzin of overspannenheid. Luis is een emotionele Zuid-Amerikaan. Dat vinden wij meestal fijn, maar nu helpt hem dat weinig. Gelukkig was hij toch al moe en gaat hij nu eerst twee weken op vakantie. Daarna mag hij kiezen: stoelen poetsen in het stadion, of elke dag een stukje wandelen met een van de vaste toeschouwers op het rolstoelplatform in de Arena.’ Zoiets.
Eigenlijk had het niet eens tot zo’n denkbeeldige uitspraak van Jol mogen komen, want de clubleiding had Suarez al veel eerder dan maandagmiddag, toen bleek dat de wolk niet eventjes overwaaide, een schorsing moeten opleggen. Simpelweg omdat een grens is overschreden en duurbetaalde directeuren die grens dienen te bewaken.
Jol gaf schoorvoetend toe dat zijn daadwerkelijke, nietszeggende babbeldebabbel-antwoord onderdeel is van de voetbalversie van Monopoly, een spel waarin het geld over tafel vliegt. Hij heeft geen tijd om de moraalridder uit te hangen in het Amsterdamse spookkasteel.
Martin Jol overleeft in Circus Voetbal, zeker nu hij in roerige tijden vrij met de trapeze zweeft, onzeker of het vangnet hangt. De crisis hijgt in zijn nek. Bovendien is Luis Suarez zijn belangrijkste speler, die een miljoenenbedrag vertegenwoordigt. Met hem bakt hij het liefst zoete broodjes.
Het is allemaal geen toeval. Het voetbal is een doorgedraaide wereld. Te veel geld, te veel aandacht, te veel stress, te veel belangen, een eigen universum als forse uitvergroting van wat normaal is. Elk weekeinde barst uit de voegen van de incidenten. Eto’o van Inter geeft tegenstander Cesar van Chievo een kopstootje op de borst, een beetje zoals Zidane in de WK-finale van 2006 tegen Materazzi, doch veel minder hard. Cesar, die hem voortdurend heeft gezocht, imiteert een stervende.
De een maakt de ander gek, de ander provoceert de een. De aanklager van de KNVB onderzoekt nu de beet van Suarez. Het zou eerlijker zijn als hij ook de provocateurs Bakkal en Afellay aanpakte. Want een grote schoonmaak vergt grondigheid.
Willem Vissers
