‘Voor mij is single zijn geen fase, maar een eeuwig lot’

Noortje (57): ‘Ik wil al heel mijn leven een langdurige relatie, maar het is nooit gebeurd. Ik snak naar iemand die mij opmerkt, voor wie ik bijzonder ben, iemand die als ik ’s avonds met hoofdpijn naar bed ben gegaan, de volgende ochtend vraagt hoe het nu gaat. Ik heb nooit hoofdpijn, het is maar een voorbeeld. Wel heb ik laatst een plekje laten weghalen op mijn rug, ik kan zelf niet zien hoe het geneest. Ik kan er zelf geen pleister opplakken. Dat gewone van liefde, wat eigenlijk het buitengewone is, omdat het de liefde, het samenleven met iemand, onderscheidt van vriendschap, heb ik nooit meegemaakt. En nu ik ouder word en de tijd die mij rest korter wordt, hoop ik vurig tenminste één keer nog echt lief te kunnen hebben en onbaatzuchtig te worden bemind.

Thuiskomen in een huis waar licht brandt. Praten over kleine dingen die me bezighouden, voorvalletjes, te klein om een vriendin over te bellen, maar groot genoeg om het voegsel te zijn van wat ik me voorstel dat twee geliefden bindt. Alledaagse ervaringen delen, en daar een reactie op krijgen, soms niet meer dan een paar woorden in het voorbijgaan, of gewoon een glimlach. Ik praat soms met vriendinnen over mijn gemis, maar ik wil hen niet vervelen met steeds hetzelfde liedje. Wat moeten ze zeggen? Ik sla me er doorheen met werk, kinderen, kleinkinderen. Twee keer ben ik getrouwd geweest, maar dat waren geen volwaardige relaties. Ik keek mijn partners naar de ogen, dat was steeds de reden waarom het mis ging, ik wilde het de ander zo naar de zin maken dat ik mezelf als het ware verstopte. Met één man ging ik zelfs mee uit vissen. Niet wekelijks, maar dan toch maandelijks. Ik vind vissen niet leuk. Overal lees je over de vervullende liefde, hoe die eruit moet zien, hoe je die tot in de punten kan perfectioneren zodat die tot ultiem en levenslang geluk zal leiden, maar mij is het niet eens gelukt om daarmee een begin te maken. Ik wil niet steeds mee naar trekker-festivals en naar shows van oude auto’s. Maar ik heb het allemaal gedaan. Dus, ja, het bestaat echt nog steeds, vrouwen die zich uit gebrek aan zelfrespect plooien naar de wensen van hun man, vrouwen aan wie de tijd voorbij lijkt te zijn gegaan. Ik ben er het voorbeeld van.

Eeuwige liefde

In 2010 was mijn tweede scheiding. Twee jaar zijn we getrouwd geweest. Zijn blijheid verwarde ik met eeuwige liefde, eindelijk was ik niet langer alleen. Maar dat was een vergissing. Op het laatst spraken we alleen nog tegen elkaar via de hond omdat het ons aan raakvlakken ontbrak. Tijdens dat huwelijk ben ik begonnen met therapie, want als relaties steeds mislukken, kan dat niet alleen aan de ander liggen. Ik heb korte metten gemaakt met mijn neiging tot pleasen, die, het zal eens niet, begonnen bleek in mijn jeugd, met de verstoorde relatie met mijn vader. Maar na mijn 46ste, toen ik gescheiden was en alle troep had opgeruimd en helemaal klaar was om de man van mijn leven te ontmoeten, gebeurde er nog steeds niets. Vol optimisme ging ik daten en de enige die reageerde was een man van 80. Ik heb zeven kleinkinderen die hier graag komen, twee fantastische dochters vlakbij, ik heb vriendinnen, een broer, een ‘bestie’, maar ik zou mezelf voor de gek houden als ik zou zeggen dat deze contacten ook maar een beetje in de buurt komen van het contact dat je met een partner hebt. De tijden mogen veranderd zijn, maar vriendschap en familieliefde kunnen de romantische liefde nooit vervangen. Dit verhaal heeft geen gelukkig einde, en dat maakt het zo deprimerend soms. Want nu, elf jaar later heb ik hem op mijn 57ste nog steeds niet gevonden, en niet omdat ik zo kritisch ben, maar omdat er niemand op mijn pad komt.

Somberheid

Ik vind er even niks meer aan, aan het leven. Alle vreugde, alle plannen moeten uit mezelf komen, en soms denk ik ’s ochtends: ik blijf gewoon liggen en ga mijn bed niet uit. Om dan vervolgens op te staan en vrolijk aan het werk te gaan alsof er niks aan de hand is. Lachend, doortastend. Geen wolk van somberheid, maar een vrouw die geliefd is om hoe ze met haar cliënten omgaat. Eenzaamheid kent zoveel verschijningsvormen. Ik ontken de mijne, en ontkenning is buitengewoon doeltreffend en kan je heel goed trainen. Voel ik me kut? Hup, wegduwen. Alleen tijdens corona lukte dat even niet meer. Ik zat een week in quarantaine, kon geen kant op. In dikke tranen droop het verdriet langs mijn wangen en ik kon niet meer ophouden. Toch zal niemand in mijn omgeving over mij zeggen: wat een eenzame vrouw. Want ik heb genoeg mensen om me heen. Ik heb het goed. Een geweldig groot huis, geen enkele financiële zorgen, intellectueel ben ik tot ontplooiing gekomen, heel jong al, maar ik word maar niet gevonden door die ene. En door die andere ook niet trouwens. Toen ik me eens wilde inschrijven bij een relatiebemiddelingsbureau bleken de kosten 800 euro. Maar toen men hoorde dat ik hoogopgeleid was en in een uithoek van het land woonde, werd dat bedrag verdubbeld.

En dan sta je daar, tussen dat rijtje andere droevig makende hunkeraars, allemaal houden ze van een goed glas wijn en wandeltochten door de bergen. Tot voor kort ging ik vaak alleen op vakantie en genoot daarvan, maar het is of mijn trots en veerkracht het langzaam begeven. Vorig jaar was ik in Schotland. Bij aankomst huurde ik een auto, met het plan om zomaar te gaan rijden, zoals ik vaker had gedaan. Maar het plezier verging me al op de eerste dag, ik voelde me niet langer stoer, zoals tijdens eerdere vakanties, maar verdrietig. Daar had je ze weer in de eetzaal, de gepensioneerde grijze duiven, allemaal waren ze samen. Ineens begreep ik, mijn single zijn is geen fase, maar een eeuwig lot. Ik heb mijn vakantie afgebroken en ben naar huis gegaan. Mijn zoektocht staak ik. En een hond nemen, lieve raadgevers, helpt echt niet.’