Voor de funk

Tijdens een concert in New York in 2010 met Earth Wind & Fire kon hij zijn plectrum niet bewegen. Vasthouden ging nog, maar gitaarspelen met dat nietige dingetje van misschien 1 gram bleek onmogelijk voor Nile Rodgers. Vanaf toen zag hij de feiten onder ogen: prostaatkanker. Na zijn operatie vorig jaar is hij kankervrij verklaard maar de legendarische gitarist van de jaren zeventig disco/funkformatie Chic, een van de belangrijkste architecten van het genre en meesterproducer die met iedereen heeft samengewerkt die maar iets te betekenen heeft/had in de popmuziek werd geconfronteerd met de eindigheid van zijn leven.

'Toen mijn dokter een paar dagen daarvoor het slechte nieuws had gebracht had ik het voor kennisgeving aangenomen. Hij zei: Ben je niet bang? Ik antwoordde: Of ik nu wel of niet bang ben, spelen doe ik toch.' Dezelfde dag vloog hij naar Rome voor een concert van Chic, twee dagen later in New York ging het mis en kon hij zijn plectrum niet meer bewegen.

Ja, het klinkt misschien cliché, maar hij heeft er wel een hernieuwde dankbaarheid voor zijn leven aan overgehouden. En hij had al zoveel om dankbaar voor te zijn. Rodgers (58) richtte in 1976 met zijn soulmate bassist Bernard Edwards de meest succesvolle discoformatie op in New York. De band scoorde monsterhits met Le Freak, I want Your Love en vooral Good Times; talloze malen daarna gesampled en in de vorm van Rapper's Delight van Sugarhill Gang weer op één gekomen. De band is James Brown voorbijgestreefd als de meest gesampelde muziekact en verkocht in totaal ongeveer honderd miljoen platen.

Tegenwoordig produceert Rodgers onder andere de musical Double Time, die zijn première moet gaan beleven op Broadway. Hij heeft zijn eigen muziekdistributiebedrijf en schrijft de soundtracks voor alle edities van de computergame Halo. Hij speelt met Chic soms op officiële poppodia, vaak op besloten feesten. 'Maar dan moet je ons wel kunnen betalen.' Brede, innemende grijns onder een woud van dreadlocks. Hij noemde zijn band al eerder de best betaalde bar mitswa-band ooit. Dat Rodgers als enig origineel lid van de band Chic op het podium staat, maakt dan minder uit. De man was samen met Edwards de mastermind van Chic. Rodgers en Edwards werden de Lennon en McCartney van disco genoemd. Maar in tegenstelling tot de Beatlesbazen gingen zij vrij anoniem door het leven; zij het dat het een leven was dat tot de rand was gevuld met seks, drugs en disco.

En bizarre situaties ontstaan als megasucces en publieke onbekenheid elkaar kruisen. De mannen, verantwoordelijk voor de extatisch dansende meute in het New Yorkse hedonistische discohol Studio 54, werden namelijk in 1978 aan de deur geweigerd. Uit woede en frustratie schreven ze een nummer daarover. Het Fuck off van de portier werd omgebogen tot Freak out, de chorus yell van Le Freak. De rest is geschiedenis.

De anonimiteit van Chic was bewust gekozen, zegt Rodgers. 'Wij wilden iets sophistiscated neerzetten. Niet als een band, maar als een soort beweging waarvan iedereen deel kon uitmaken. Wij waren als personen niet belangrijk. We wilden sophistifunk maken, iets met stijl. En als je Amerika stijl zegt, zeg je Frankrijk.'

Het kwartje viel toen Rodgers Roxy Music in de Parijse Roxy zag. 'Ik dacht dat de club van de band was, ha ha. Wow, een band met zijn eigen tent, mooie vrouwen op het podium, en iedereen in het publiek zag eruit als een fotomodel. Iedereen was Roxy Music!'

De anonimiteit van Kiss deed de rest. Rodgers en Edwards zochten die echter niet in make-up maar aan de zijlijn, letterlijk. De Chic-zangeressen werden op het podium naar voren geschoven. Dat was de Chic Mystique. Ze droegen maatpakken, en Rodgers lieten de Sisters Sledge in The Greatest Dancer wat desginer namen zingen. 'Gucci, Fiorucci- die meiden hadden geen idee. Die dachten dat het scheldwoorden waren. Hahaha.'

'Ik wilde eerlijk gezegd nooit frontman worden, omdat ik Chic altijd heb beschouwd als mijn orkest, niet mijn band. Zo heb ik ook altijd gewerkt. Ik schreef in mijn eentje de partijen. Alle muzikanten hoorden de muziek pas als ze in de studio kwamen. Alles was altijd uitgeschreven als een partituur.'

Rodgers had voor Chic een meer dan gedegen training als musicus achter de rug. Opgeleid als klassieke gitarist speelde hij in de Sesame Street Band, was huisgitarist van de legendarische New Yorkse Apollo en begeleidde ook een heel jonge Michael Jackson. Hij heeft zichzelf altijd beschouwd als componist. Hij componeert net zo gemakkelijk in een klassieke lijn voor de Halo-games of speelt met muzikanten die geen noten kunnen lezen. 'Voor Stevie Ray Vaughan hielden we live borden omhoog om aan te geven dat er een toonsoortverandering aankwam.'

Het wekte weleens verbazing. Een popmuzikant die letterlijk muziek schrijft en dan ook ik nog in disco? Had ook te maken met een universele maar nauwelijks uitgesproken veronderstelling dat in popmuziek (zwarte) dansmuziek, en zeker disco, minderwaardig zou zijn aan (witte) rock.

'Absoluut. Maar als ik dan de beroemdste drie akkoordgitaarbandjes uitdaag en zeg: oké dan, speel maar eens de basisakkoorden van Dance Dance Dance, dan kunnen ze het niet. Ze kunnen het niet!'

En hoe succesvol Chic ook was en hoe opwindend het geparfumeerde hedonisme, hoeveel coke Rodgers ook snoof (hij werd maar liefst achtmaal opgenomen met een hartstilstand) -het succes kelderde in 1979 met de Disco Sucks-beweging. Een haatcampagne tegen het genre die culmineerde in een grootscheepse verbranding van discoplaten in een baseballstadion in Chicago.

'Dat was een schok voor ons. Voor mij is het evident dat daar racisme aan ten grondslag lag. Blanke rockgroepen konden het niet verkroppen dat al deze anonieme zwarte bandjes hun plek in de charts innamen. Ik bedoel Taste Of Honey met Boogie Oogie Oogie. Wie had er ooit van Taste Of Honey gehoord?'

Chic was besmet terwijl allerlei andere blanke acts cross-overs maakten naar zwarte muziek, een cyclische trend in popmuziek. Maar het succes voor Rodgers als producer ging door. Hij bezorgde Diana Ross met Diana haar best verkochte album, idem dito met David Bowie's Let's Dance en produceerde Madonna's Like A virgin. De uitspattingen liepen parallel met het succes. Op Madonna's verjaardagsfeestje in 1994 snoof Rodgers zich ongans met Mickey Rourke en moest naar huis worden gebracht. Toen hij later een opname terughoorde waar hij stoned gitaar speelde, zwoer hij de drugs af.

'In verband met mijn drugsverleden dacht iedereen dat ik als eerste zou gaan.' Eerste drugsgerelateerde feit: op 14-jarige leeftijd lsd geslikt met hippiegoeroe Timothy Leary. 'Mensen hebben altijd tegen me gezegd dat ik een deathwish had. Maar dat is het niet. Ik vond het gewoon fun om alles te doen wat ik deed en heb nergens spijt van. Ik heb geld zat, maar ik vind het geweldig om met Chic op te treden. Ik ga door, met of zonder kanker, tot ik fysiek niet meer kan. Ik heb geen deathwish man, ik heb een lifewish.'

Acts waarmee Nile Rodgers heeft gespeeld:

Aretha Franklin, Screamin' Jay Hawkins, Ben E. King, Betty Wright, Parliament Funkadelic, Michael Jackson, Prince, D'Angelo. Ashford & Simpson, Luther Vandross, Jimi Hendrix en op Sesamstraat.

Acts die Nile Rodgers heeft geproduceerd:

Sister Sledge, Diana Ross, Madonna, David Bowie, Johnny Mathis, Debbie Harry, INXS, Duran Duran, Mick Jagger, Laurie Anderson, Grace Jones, Jeff Beck, Al Jarreau, B-52's, Michael Bolton, Cheb Mami, Philip Bailey, David Lee Roth, Kim Carnes.

undefined