Von der Dunk vs Brussen

Nederlandse politici hebben een traditie hoog te houden om niets van de grotemensenwereld voorbij Zevenaar te snappen, en ook Uri Rosenthal stelt ons niet teleur. De Belgische onafhankelijkheidsverklaring van 1830, de Indonesische van 1945, de Palestijnse van 2011: door eigen obsessies verstaan zij zelden de tekenen des tijds, om vijftig jaar later schoorvoetend te moeten erkennen aan de foute zijde van de geschiedenis te zijn beland.

Wie een natie door politiek autisme geleidelijk tot paria wil zien verworden, richte de blik op Israël, dat thans ook Turkije en Egypte van zich heeft vervreemd. Vanwege de door Nederland ondersteunde weigering van Amerika feitelijke consequenties te verbinden aan de systematische landroofpolitiek die voor het met Wilders pacterende rechtsextremistische deel van de regering-Netanyahu een Palestijnenvrij Groot-Israël naderbij moet brengen, heeft Abbas zich nu tot de VN gewend.

Natuurlijk vullen onze krantenpagina's zich weer met alle voorspelbare kleine bezwaartjes tegen 'eenzijdige stappen' van onze beroepspruttelaars uit de CIDI-hoek. Maar de vraag of Palestina wel levensvatbaar wordt, is binnen de kantelende mondiale machtsverhoudingen een gepasseerd station. Tweederde van de VN-leden wil en zal het binnenkort als staat erkennen.

Obama, electoraal gegijzeld door de Israëllobby in eigen land, dreigt Abbas met sancties en een blokkade in de Veiligheidsraad, maar zelf vreest hij zijn veto nog het meest, omdat het Amerika internationaal verder isoleert. Saoedi-Arabië heeft al met economische consequenties geschermd. Door de aanhoudende financiële crisis is het Westen enorm verzwakt: de aanmaning van China en India eindelijk eens door te pakken, spreekt boekdelen. Niet het Westen, maar het Oosten waarschuwt de wereld voor de laatste maal - en het Oosten vormt voor Arabische olie een steeds aantrekkelijker alternatieve afzetmarkt.

Dat gaat nog een leuk dilemma worden voor Wilders, die achter de schermen Uri's koers dicteert: willen Henk en Ingrid straks wel bij de pomp extra betalen voor Geerts anti-islamitische hobby? Geen twijfel: als autoverslaafd Amerika straks noodgedwongen door de pomp gaat, volgt het pruttelende Nederland uiteindelijk ook. Onontkoombaar. Bewaart u dus tot dan dit stuk.

Thomas von der Dunk

----------------------------------------------------------------------------------

Het lijkt mij niet dat Henk en Ingrid bereid zijn meer te betalen voor benzine om de anti-islamhobby van Wilders in stand te houden. Tegen betaalbare benzine weegt geen islamisering op. Autorijdende burgers zijn wat dat betreft net subsidieliefhebbers: geef ze dertien koekjes in plaats van één en ze houden op met drammen.

Politiek autisme is de kern van de parlementaire democratie. De politicus wordt betaald om niets van de grotemensenwereld te snappen, en die grotemensenwereld houdt meestal al op bij de uitgang van de Trêves-zaal. Het is naïef te veronderstellen dat parlementariërs helemaal tot aan Zevenaar denken. De kunst van het volk vertegenwoordigen is niet de blik naar buiten werpen; de kunst is de kiezer ten minste het gevoel te geven dat er echt aan alle grote mensen wordt gedacht, ook voorbij Zevenaar.

Uri Rosenthal en Geert Wilders verstaan die kunst uitstekend. Het niet willen erkennen van een Palestijnse staat is daar een goed voorbeeld van. Wilders en Rosenthal zullen nog lang voor hun pro-Israëlische zaak blijven staan. Het staan voor zaken, zaken die in beginsel worden bepaald door de kiezer, is een van de redenen waarom deze regering zo succesvol is. De kiezer wil geen paternalist die wel even bepaalt wat wel en wat niet relevant is voor de burger, zoals linkse regenten het volk menen te moeten vertegenwoordigen. De kiezer wil een vertegenwoordiger van principes, liefst een met kloten die duidelijke taal spreekt. 'Fuck de toon van het debat!'

Wilders en Rosenthal begrijpen dat maar al te goed en geven kiezers eindelijk eens waar voor hun geld. Het zou tijd worden.

Als straks blijkt dat het negeren van het onvermijdelijke niet langer opportuun is omdat dan de benzine onbetaalbaar wordt, ligt het uiteraard niet aan principes die worden verloochend maar is het overmacht. De autistische kiezer zal daar volledig mee instemmen.

Het autisme van de kiezer is nu gelijk aan het autisme van de volksvertegenwoordiger. Wat is er gezelliger dan autisten onder elkaar? Uiteindelijk wil de burger niets meer dan liefdevol worden bedrogen.

Bert Brussen

undefined