Bij Brown is dat echter een recht-toe-recht-aan-ervaring van beweeglijkeAfrikanen die hun watervlugge voeten, hun open handpalmen en hun gespierdeachterste voortdurend van plaats laten wisselen in formaties van rijen,cirkels, processies en v-figuren. Hoe afwisselend hun kostumering enmuziekkeuze (van Oumou Sangare en Nina Simone tot Duke Ellington) ook zijn,de drie choreografieën baseren zich in de kern allemaal op dezelfdedriftige voetenritmes en razendsnel draaiende armen uit de Afrikaanse dans,gemengd met lyrische sprongen uit de Westerse moderne dans.

Warm en menselijk oogt het gezelschap zeker, maar ook een tikjeroutineus. De acht dansers vlinderen en vliegen, tijgeren en trippelenzonder wezenlijk onderling contact. De blik op de zaal is eerdergeraffineerd dan gericht op communicatie.

Ook de negen dansers van Batsheva zijn niet uit op een open communicatiemet het publiek. Zelfs als er een aantal halverwege een paar toeschouwerslangdurig de hand schudt, lijkt hun poging tot contact te bevriezen in eeneven afstandelijke als fascinerende pose. De groep speelt in Mamoototvoortdurend een ingenieus spel met afstand en nabijheid.

Annette Embrechts