Vlaamse tv lijkt minder angst te hebben voor diepgang
Over de grens zijn veel mooie tv-parels op te duiken, waarin de Vlaamse volksaard fijnzinnig wordt verklaard.
Je krijgt als veelkijker soms het idee dat het beter parelvissen is bij de Belg dan op de vaderlandse netten. Misschien is het een milde vorm van exotisme: Belgen lijken, comfortabel begluurd van een afstandje, algauw eigenzinniger dan wij Nederlanders. Toch durf ik de stelling wel aan dat er op de Vlaamse zenders wat meer is op te duiken voor de kijker die iets zoekt wat afwijkt van het gangbaar luchtige, zwaar geformatteerde, als engagement vermomde Nederlandse tv-vermaak. Meer oog voor de verstilde schoonheid van het alledaagse, bijvoorbeeld, en minder angst voor diepgang.
Op deze plek werden eerder Vlaamse parels gepresenteerd, zoals Iedereen beroemd (een integere versie van Man bijt hond), Winteruur (Wim Helsen praat met gasten over een meegebrachte tekst), Wanderlust (Alicja Gescinska filosofeert met denkers over de grote vragen) en De kleedkamer (Ruben Van Gucht spreekt oud-voetballers over vroeger).
4 x 7
Graag voeg ik daaraan toe: 4 x 7, een reeks waarin elke aflevering vier regisseurs de vrije hand krijgen een korte documentaire van zeven minuten te maken. De enige opdracht die de makers krijgen is dat er vanuit 'persoonlijke urgentie' gewerkt moet worden, wat alles kan betekenen, gelukkig.
Van het eerste seizoen (zie canvas.be/doc-7) bleef 'Girls and Honey' me het meest bij, het filmische portret dat Pieter-Jan De Pue maakte van een bejaard Oekraïens echtpaar dat midden in oorlogsgebied woont, als laatsten achtergebleven in het dorp. Hij is imker en wil zijn bijen niet verlaten. Schitterend en tragisch.
Luchtiger is 'Steen des aanstoots' van Stijn Meuris over de massief betonnen stootblokken langs de weg. Er staan er nogal veel in België: 27 miljoen. 'Omdat de Belgen een eigenaardige relatie met het concept 'tijdelijk' hebben.' Met deze lelijke 'hoeksteen' van België verklaart Meuris fijnzinnig de volksaard.
Melancholische portretten
Dinsdag begon het tweede seizoen. Het niveau is, zoals dat hoort bij vrijheid en experiment, wisselend. Frederike Migom bezoekt oud-studiegenoten van de New Yorkse toneelschool en komt erachter dat de meesten worstelen om rond te komen. Inhoudelijk of visueel niet echt verrassend, deze 'kortfilm'.
Nostalgie en vergane glorie houdt ook twee andere Vlaamse filmmakers bezig. In zijn mooie film 'Homesick' noemt Joe Vanhoutteghem nostalgie 'een ziekte, iedere dag verder weg van het geluk'. Met sfeervolle dia's en nagespeelde videobeelden vertelt hij over zijn 'te perfecte' jeugd, die ruw werd onderbroken toen zijn neefje verdronk in het zwembad.
'Café Warande' van Wouter Deboot is een prachtig melancholisch portret van een authentiek West-Vlaams café, eentje van het uitstervende soort, met een briefje aan de muur: 'Verboden te roken vanaf 1 juli 2011'. De ondertitelde 84-jarige uitbater Urbain staat in blauwe stofjas achter de toog en serveert de vergrijsde stamgasten, zolang het nog duurt.
Tja, nostalgie, exotisme, romantiek - mits goed gedaan is er niets mis mee.
